Πως μου άλλαξε τη ζωή το βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου
Πως μου άλλαξε τη ζωή το βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου
em>Είναι η προσωπική εμπειρία της κ. Βασιλικής, όπως την έζησε και μου την διηγήθηκε.
Δεν είχα ποτέ μου σκύλο και ούτε είχα ασχοληθεί με τα σκυλιά. Ίσως δε μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω κοντά τους, αλλά ούτε το επεδίωξα κιόλας. Δεν τα φοβόμουν, δεν τα αντιπαθούσα, αλλά μου ήταν αδιάφορα και δεν είχα καμία επιθυμία να τα γνωρίσω.
Γενικότερα, δε θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα φιλόζωο!
Όταν πήγαινα σε σπίτια φίλων που έχουν σκύλο και τα έβλεπα πάνω στους καναπέδες, στα κρεβάτια, δίπλα στο τραπέζι να τρώνε μαζί τους και μες τα χάδια και τις αγκαλιές όλη την ώρα, ένιωθα λίγο περίεργα γιατί δεν ήμουν εξοικειωμένη με όλα αυτά.
Μου έλεγαν, πως είναι μέλη της οικογένειας και μου φαινόταν τόσο παράξενο αυτό… Ο σκύλος, ένα ζώο μέλος της οικογένειάς τους;
Άγνωστα συναισθήματα για μένα, παράξενες εικόνες!
Μου έλεγαν επίσης, πως δεν έδωσα ποτέ την ευκαιρία στον εαυτό μου να τα γνωρίσει και πως τότε, θα ήταν πολύ εύκολο να τα αγαπήσω!
Όμως δε μπήκα ποτέ σε τέτοια διαδικασία, ούτε σκέφτηκα ποτέ να αποκτήσω σκύλο και να ζω μαζί του!
Από την άλλη, μπορεί να ήταν ξένα και αδιάφορα για μένα τα σκυλιά, όμως όταν τα έβλεπα παρατημένα στους δρόμους δε μου άρεσε καθόλου αυτό!
Αντίθετα με λυπούσε κιόλας, αλλά μέχρι εκεί! Δε θεωρούσα πως μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτά κι έτσι έκανα αυτό που κάνουν οι περισσότεροι. Προσπερνούσα, γυρνούσα την πλάτη μου και συνέχιζα το δρόμο μου!
Ο χρόνος μου ήταν τόσο γεμάτος από δικά μου προβλήματα και υποχρεώσεις, κουβαλούσα τόσα άγχη για την καθημερινότητα, που το να ασχοληθώ με τα προβλήματα των άλλων και πολύ περισσότερο των ζώων, ήταν χαμηλότερης σημασίας...
Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και στον κόσμο μου και μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, όμως μου φαινόταν πολύ λογικό. Πως να ασχοληθείς με τα προβλήματα των άλλων, όταν έχεις τόσα δικά σου;
Στην τελική, υπάρχουν οι φιλοζωικές, οι δήμοι και κάποιοι πρόθυμοι εθελοντές που τα αγαπούν και που πίστευα, πως τους περισσεύει ο χρόνος, το χρήμα και ίσως δεν έχουν δικά τους προβλήματα, υποχρεώσεις, άλλα ενδιαφέροντα και μπορούν να ασχοληθούν.
Κάπως έτσι ένιωθα, αυτά πίστευα και όλα ήταν καλά τακτοποιημένα στο μυαλό μου!
Μέχρι που ένα πρωινό πηγαίνοντας στη δουλειά μου, είχα μια «μετωπική» με το βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου!
Δεν περιφερόταν, όπως έβλεπα να κάνουν συνήθως.
Σκελετωμένος και ταλαιπωρημένος, έτρεμε ολόκληρος, στάθηκε ακριβώς μπροστά μου και με κοίταξε ίσα στα μάτια!
Για μια στιγμή φοβήθηκα… Δε μπορούσα να ξέρω τις διαθέσεις του, δεν ήξερα από σκυλιά!
Όμως το βλέμμα του φαινόταν θλιμμένο και ήταν τόσο επίμονο, λες και ήθελε κάτι να μου πει… Όχι, δεν ήταν επικίνδυνος, μάλλον βασανισμένος ήταν!
Κι ήταν αυτό το βλέμμα που με ακινητοποίησε και δε μπορούσα να ξεκολλήσω τα πόδια μου από το έδαφος, ούτε και να πάρω τα μάτια μου από πάνω του!
Μου ήταν αδύνατο να του γυρίσω την πλάτη και να φύγω… Για πρώτη φορά στη ζωή μου…
Κι ενώ στεκόμουν σαν άγαλμα, αναποφάσιστη και ανήμπορη να αντιδράσω, εκείνος με πλησίασε αργά και κόλλησε τη μουσουδίτσα του πάνω στο πόδι μου.
Ζητιάνευε λίγο φαγητό για να μπορέσει να κρατηθεί στη ζωή ή ικέτευε για λίγη σημασία;
Δεν ξέρω…
Όμως, το ότι οι άνθρωποι τον είχαν εγκαταλείψει και ήταν η αιτία των δεινών του κι εκείνος έδειχνε να έχει ακόμα εμπιστοσύνη σ΄αυτούς, με παραξένεψε πολύ!
Ήταν κάτι, πέρα από την ανθρώπινη και εγωιστική λογική μου...
Γιατί αν κάποιος μας πειράξει, δεν τον εμπιστευόμαστε και φυσικά κρατάμε τις αποστάσεις μας. Λογικό θα μου πεις, αλλά αν το δεις διαφορετικά, η συγχώρεση είναι που μας λυτρώνει και όχι τα αρνητικά συναισθήματα.
Κι αυτό, ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα εκείνη τη μέρα και μάλιστα από ένα σκύλο…
Ξεκάρφωσα λοιπόν τα πόδια μου από το έδαφος και έκανα κάτι, που ήταν για μένα μέχρι χθες πολύ μακρινό και αδιάφορο. Πήγα να του αγοράσω φαγητό και νερό!
Σκέφτηκα, πως ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω… Όμως γι΄αυτόν, ίσως ήταν πολύ …
Γύρισα γρήγορα και ήταν εκεί στο ίδιο σημείο. Όταν με είδε, άρχισε να μου κουνά την ουρά του.
Του έδωσα το φαγητό και άρχισε να τρώει με τόση λαιμαργία, που καταλάβαινες πως ήταν μέρες νηστικός. Αφού χόρτασε και ήπιε νερό, μετά σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε πάλι.
Τότε, είδα ένα βλέμμα αλλιώτικο, ένα βλέμμα πιο φωτεινό!
Από χαρά και ευγνωμοσύνη;
Δεν ξέρω… Ίσως…
Του αρκούσε λίγο φαγητό, λίγο νερό και κάποιος να τον νοιαστεί για να γίνει χαρούμενος;
Σε αντίθεση πάλι με εμάς, που ότι κι αν έχουμε, όλο θέλουμε και θέλουμε και δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τίποτα!
Κι αυτό, ήταν το δεύτερο μάθημα που πήρα απ΄αυτόν εκείνη τη μέρα!
Δεν ξεκολλούσε από κοντά μου, με κοιτούσε και κουνούσε συνεχώς την ουρά του!
Κάτι προσπαθούσε να μου πει;
Ίσως «Ευχαριστώ;» Δεν ξέρω, δεν ήξερα από σκυλιά και πως επικοινωνούν!
Μα το παράξενο είναι, πως ένιωσα κι εγώ μια πρωτόγνωρη χαρά, που με μια δική μου τόσο απλή κίνηση και όχι μεγάλης σημασίας μέχρι χθες, έκανα κάποιον τόσο χαρούμενο!
Τότε αναρωτήθηκα, ποιος πρέπει να πει «ευχαριστώ» στον άλλον;
Όμως η ώρα είχε περάσει, είχα ήδη αργήσει πολύ στη δουλειά μου και έπρεπε να φύγω τρέχοντας.
Άρχισα να περπατάω, όμως σαν κάτι να με κρατούσε πίσω… Στα πέντε βήματα, γύρισα και τον κοίταξα.
Και είδα ένα βλέμμα γεμάτο απορία και παράπονο μαζί, σα να μου λέει: «Που πας; Δεν έχω κανέναν στον κόσμο, μη μ΄αφήσεις κι εσύ…»
Και τότε, άρχισα να καταλαβαίνω, να συνειδητοποιώ, μια όχι τόσο σημαντική και μάλλον αδιάφορη για μένα αλήθεια: Πως η χαρά, η λύπη, ο πόνος, το παράπονο, η δίψα για ζωή, δεν είναι «προνόμια» ανθρώπινα μόνο!!
Πως τα σκυλιά μπορεί να είναι ζώα, μα δεν είναι κατώτερης αξίας τα όσα νιώθουν…
Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα, που δεν προλάβαινα να καταλάβω τι μου συνέβαινε.
Εγώ, τα είχα όλα τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό μου και ήταν ξεκάθαρο, πως δε θέλω πολλά με τα σκυλιά και πως η επαφή μου μαζί τους δεν είναι το καλύτερό μου.
Πως βρέθηκα αυτό το πρωινό στη μέση του δρόμου, να έχω «κολλήσει» στο βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου;
Τι με κρατούσε και δεν του γύριζα την πλάτη να φύγω, όπως κάθε φορά;
Που πήγαν όλες οι θεωρίες, τα θέλω και τα πιστεύω μου; Αρκούσε το βλέμμα του για να αρχίσουν να αλλάζουν όλα ξαφνικά;
Κι αυτός, γιατί είχε επιλέξει να σταθεί μπροστά σε μένα και να με κοιτάξει έτσι; Ο δρόμος ήταν γεμάτος περαστικούς.
Και τι ακριβώς ήθελε; Μήπως να του αλλάξω τη ζωή; Μα εγώ, ήμουν ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος…
Ή μήπως είχε έρθει πια η στιγμή για μένα, να δω αλήθειες που αρνιόμουν να δω και να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα πως υπάρχουν;
Λες και κάποιος είχε συνωμοτήσει για τούτη τη συνάντηση…
Δεν ξέρω…
Αυτό που ξέρω, είναι πως χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, άκουσα τον εαυτό μου να του λέει: «Έλα….» Κι ήταν σα να άνοιξε ένα παράθυρο στην ψυχή μου…
Ήρθε τρέχοντας κοντά μου και τότε έκανα κάτι, επίσης απίστευτο μέχρι εκείνη τη στιγμή για μένα… Άπλωσα διστακτικά το χέρι μου και τον χάιδεψα!!!
Εκείνος ξάπλωσε κάτω, γύρισε την κοιλίτσα του και αφέθηκε στα χάδια μου, με το βλέμμα του καρφωμένο σε μένα, αλλά ήρεμο πια!
Ήταν τόσο φλύαρο το βλέμμα του, που σου μαρτυρούσε όσα ένιωθε την κάθε στιγμή και είχε μιλήσει από την αρχή μέσα μου!
Κι αυτή η επαφή, η για πρώτη φορά στη ζωή μου, αυτό το βλέμμα, σα να ήταν το «μαγικό ραβδί» που θα με μεταμόρφωνε...
Τηλεφώνησα στη δουλειά μου και είπα πως κάτι μου έτυχε και δε θα πάω.
Τον πήρα και φύγαμε μαζί για το σπίτι…!
Στον Απόλλωνα (έτσι τον ονόμασα), χρωστάω τον εξελιγμένο εαυτό μου!
Για χρόνια βολεμένη στο μίζερο κόσμο μου και στον κοντόφθαλμο και εγωιστή εαυτό μου, με κλειστή την ψυχή μου, ζούσα στη δική μου πραγματικότητα και νόμιζα, πως όλα ήταν καλώς καμωμένα.
Κι αυτός, με βοήθησε να ανακαλύψω τόσα όμορφα συναισθήματα που έκρυβα μέσα μου και φοβόμουν να τα εξωτερικεύσω και να δω μια άλλη οπτική της ζωής, που με έφερε πιο κοντά σε μένα πρώτα κι έπειτα στα σκυλιά και στα ζώα γενικότερα.
Σα να ήταν το φως που με οδήγησε να περάσω χωρίς να φοβάμαι, ένα δύσκολο και σκοτεινό μονοπάτι που θα με έβγαζε σε έναν άλλο κόσμο, πιο φωτεινό, πιο ανθρώπινο!
Δεν ξέρω, αν είναι της φιλοζωίας… Είναι όμως του ενδιαφέροντος κι αυτό μου φτάνει!
Κατάλαβα επιτέλους, πως και τα σκυλιά έχουν ανάγκες όπως κι εμείς, κάτι που μέχρι χθες δε με ενδιέφερε, έχουν δικαίωμα σε μια όμορφη και καλή ζωή όπως όλοι μας, κάτι που δε με αφορούσε, αλλά κυρίως έχουν αισθήματα πιο μεγαλειώδη από τα δικά μας, κάτι που δε γνώριζα και που με συγκίνησε βαθιά!
Συνειδητοποίησα, πόση δύναμη έχουμε εμείς οι άνθρωποι απέναντι στα ζώα, αφού η ζωή τους βρίσκεται στα χέρια μας! Κι αυτή η δύναμη μας κάνει να νιώθουμε «ανώτεροι» και σπουδαίοι.
Μα είναι μια ανελέητη και άχρηστη δύναμη, όταν τη χρησιμοποιούμε για να τα βλάψουμε και επίσης, είναι μια ψεύτικη και χάρτινη δύναμη, όταν μας κάνει ψυχρούς και αδιάφορους μπροστά τους!
Η αληθινή, η μεγάλη δύναμη, είναι εκείνη που σε κάνει να μπορείς να ανοίγεις την καρδιά σου! Αυτό που κάνουν όσοι βοηθούν ζώα και δεν ξέρω, αν έχουν περίσσευμα χρόνου και χρήματος, όπως ανόητα πίστευα μέχρι χθες, όμως έχουν σίγουρα περίσσευμα αυτής της δύναμης και τους σέβομαι γι΄αυτό!
Ευχαριστώ τον Απόλλωνα για τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε χωρίς κανένα κόπο, αλλά με τόση σοφία! Να ψάχνω την ουσία και τη χαρά στα μικρά καθημερινά της ζωής, αλλά και να μην κρατάω κακία σε όσους με πείραξαν, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή!
Τον ευχαριστώ, που με βοήθησε να νιώσω την αίσθηση της ικανοποίησης και της χαράς, όταν προσφέρεις!
Θα τον ευγνωμονώ σε όλη μου τη ζωή που με ξύπνησε, που φώτισε ένα κομμάτι της ψυχής μου, που με έκανε να θέλω και να προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος!
Αν αύριο βρεθεί μπροστά σας ένας αδέσποτος σκύλος, μην του γυρίσετε αμέσως την πλάτη!
Ίσως έτσι, να γυρίζετε την πλάτη σε έναν καλύτερο εαυτό και σε μια καρδιά πιο γεμάτη!
Τι να κάνετε;
Απλά, σταθείτε στο βλέμμα του…
Αυτό είναι αρκετό! Όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους…
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων