Πάκος
Ο Πάκος
Ο Αραπάκος είναι ένας σκυλάκος 10 χρόνων.
Έζησε τα 9 χρόνια της ζωής του «δεσποζόμενος», από κουταβάκι δεμένος σε μια βάρκα, δίπλα στη θάλασσα! Μέσα στο κρύο, τη βροχή, τον καύσωνα, την πείνα (που και που ένα ξεροκόμματο, πεταμένο μέσα στη λάσπη), τη δίψα, (ένα βρώμικο δοχείο, σχεδόν πάντα άδειο), τα παράσιτα, τις αρρώστιες, τις αγριάδες, πολύ πιθανόν και τις κλωτσιές…
Και κάπως έτσι, περνούσε η ζωή για τον Αραπάκο… μέσα στην ανία, τη μοναξιά, την ταλαιπωρία, την αδιαφορία και την απομόνωση από κάθε άλλη ύπαρξη! Έβλεπε από την ίδια πάντα θέση, ατελείωτες μέρες και νύχτες, τη ζωή να περνάει από μπροστά του κι αυτός δε μπορούσε να τη ζήσει! Δεν έτρεξε, δεν έπαιξε, δεν ένιωσε ένα χάδι, δεν ένιωσε ούτε μια στιγμή ελεύθερος, δεν ήξερε τι σημαίνει ζεστασιά, αγκαλιά, αγάπη! Υπέφερε σιωπηλά, υπέμενε μαρτυρικά και τα χρόνια περνούσαν, κάνοντας κύκλους γύρω από τα 2 μέτρα της αλυσίδας του…
Πριν 1 χρόνο όμως, έπεσε στο βλέμμα της γνωστής, «καλής νεράιδας» των σκυλιών, η οποία, μαθαίνοντας την θλιβερή ιστορία του, του έδωσε (όπως και σε πάρα πολλά άλλα), την ευκαιρία να ζήσει με αξιοπρέπεια και ανθρώπινες συνθήκες.
Τότε ο Πάκος -έτσι τον φωνάζω-, αντιμετώπιζε και κάποιο πρόβλημα υγείας και αφού τον πήγε στον κτηνίατρο για την απαραίτητη περίθαλψη και φροντίδα, μετά τον πήρε στο σπίτι της. Γεράκος όντας και «ιδιαίτερος», λόγω της «άσχημης» ζωής του, δε στάθηκε εύκολο να βρεθεί οικογένεια για να τον υιοθετήσει.
Έμεινε 9 μήνες μαζί της και όλα πήγαιναν πολύ καλά για τον Αραπάκο! Βρήκε επιτέλους, ότι είχε στερηθεί, όλα τα χρόνια της άδικης ζωής του! Μα κάποια ανύποπτη στιγμή, προφανώς κουβαλώντας κατάλοιπα του άσχημου παρελθόντος του από την «καλοπέραση» και τα ενθύμια του παλιού «καλού» καιρού, που είχαν αφήσει τα κατάλοιπά τους στη μνήμη του, δάγκωσε την καλή του νεράιδα!
Άδικο θα πει κάποιος, για τον άνθρωπο που του χάρισε τη ζωή που δεν έζησε! Ναι, αλλά όχι παράλογο θα συμπληρώσω εγώ, για ένα σκύλο που έμαθε να ζει και να παλεύει ολομόναχος και να ανταπεξέρχεται στις αντιξοότητες, με όποιο τρόπο του υπαγόρευε η φύση του. Ακόμα και η κίνηση για ένα χάδι, γι΄ αυτόν μπορεί να σήμαινε απειλή, το λουράκι (δέσιμο) για τη βόλτα σκλαβιά, το περπάτημα και το σήκωμα του ποδιού κλωτσιά, ένας απλός ήχος (συνδυασμένος με κάτι πολύ άσχημο) τρόμος κλπ, κλπ. Δεν έμαθε να ζει με ανθρώπους, δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί στην κοινωνία μας και... το «κακό» έγινε!
Μετά από αυτό που συνέβη, άρχισε να τον φοβάται πολύ (απόλυτα λογικό και δικαιολογημένο) κι έτσι πλέον, η συμβίωσή τους ήταν αδύνατη! Αυτό το γεγονός, ήταν καθοριστικό για εκείνον, γιατί θεωρήθηκε (από τον περίγυρο) «άκρως επικίνδυνος» και πια, δεν υπήρχε κανένας χώρος, πουθενά για τον Πάκο! Όλοι τον φοβόντουσαν και δυστυχώς, δεν υπήρχε καμιά ελπίδα γι΄ αυτόν…
Έζησα από κοντά όλη αυτή την ιστορία και έβλεπα έναν πραγματικά ευαίσθητο άνθρωπο, (που έχει αφιερώσει τη ζωή του, στη βοήθεια και τη φροντίδα των ζώων), να αγωνιά και να υποφέρει για την τύχη που περίμενε τον Αραπάκο της! Κι από την άλλη, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, -που στάθηκαν μόνο στο «γεγονός» και δε θέλησαν να δουν τίποτα παραπέρα-, να έχουν έτοιμη τη συμβουλή, την απόφαση και την ετυμηγορία!
Στη μέση; Ένας γέρος, ταλαιπωρημένος, χιλιοβασανισμένος σκυλάκος, που δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει γύρω του… που δε γνώριζε, τι τον περιμένει…
Άδικο!!! Ο γεράκος αυτός θα ήταν ένα ακόμα θύμα, που θα πλήρωνε με τη ζωή του, της συνέπειες της ανθρώπινης αδιαφορίας! Ερήμην του, καταδικάστηκε δύο φορές! Την πρώτη φορά, να ζήσει όλη του τη ζωή στην αθλιότητα και σε καθημερινά βασανιστήρια και τη δεύτερη , να θυσιαστεί, στο βωμό της ανθρώπινης «λογικής».
Είναι λογικό και το σέβομαι, να φοβούνται οι άνθρωποι ένα σκύλο που δαγκώνει. Και «άδικο» είναι, να δαγκώνει τον άνθρωπο που τον φροντίζει και του δείχνει αγάπη. Αλλά πόσο λογικό και δίκαιο είναι, οι άνθρωποι να ασκούν την όποια εξουσία τους, πάνω σε όλα αυτά τα ανυπεράσπιστα και αθώα πλάσματα, που είναι πραγματικά στο έλεός μας;
Η καλή του νεράιδα, συμπονετική και με αμέριστη κατανόηση για όλα τα πλάσματα, του βρήκε άπειρα ελαφρυντικά κι έψαχνε απεγνωσμένα, να βρει μια λύση για τον αγαπημένο της Αραπάκο, γιατί κανείς πια δεν τον ήθελε!
Τον πόνεσα πολύ αυτό το γεράκο και ένιωσα τον πόνο και την αγωνία αυτής της σπουδαίας γυναίκας και κάπως έτσι, ο Πάκος βρέθηκε στο σπίτι μας.
Από τις 04/10/2010, τυχαία ημερομηνία μεν, συμβολική δε, γιατί είναι η ημέρα των ζώων, ζει κοντά μας και προστέθηκε κι αυτός στην οικογένειά μας!
Παρατηρώντας τους φόβους και τις φοβίες του, μελετώντας προσεκτικά τις συμπεριφορές -αντιδράσεις του και προσφέροντάς του, ότι χρειάζεται, ίσως μπορέσω να τον βοηθήσω να ζήσει –από εδώ κι εμπρός- όσο καλύτερα γίνεται.
Αφιερωμένο με το σεβασμό μου, σε όλα τα δεσποζόμενα σκυλιά «μάρτυρες» και το θαυμασμό μου στον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο!!!
Στις 04/10/2010 στειρώθηκε
