Ο σκύλος σας δαγκώνει; Πριν τον καταδικάσετε, ψάξτε καλύτερα και θα βρείτε τον… πραγματικό ένοχο.
Ο σκύλος σας δαγκώνει;
Πριν τον καταδικάσετε, ψάξτε καλύτερα και θα βρείτε
τον… πραγματικό ένοχο.
Μέσα στην πορεία μου στην εκπαίδευση σκύλων, μετρώ πολλές περιπτώσεις επιθετικότητας σκύλων!
Ερευνώντας πολύ προσεκτικά αυτά τα περιστατικά, διαπίστωνα, ότι σε όλα ευθύνεται η συμπεριφορά των ανθρώπων! Συμπεριφορά ανάρμοστη απέναντι στο σκύλο, άλλοτε με πρόθεση, άλλοτε από λάθος πληροφόρηση και άλλοτε από άγνοια!
Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν, ότι έχουν κάνει λάθη με το σκύλο τους, έχουν πλήρη άγνοια και δε θεωρούν κακομεταχείριση-κακοποίηση κάποιες συμπεριφορές!
Κάποιοι το ξέρουν, αλλά δεν το παραδέχονται εξαρχής, μα στην πορεία αποκαλύπτονται και κάποιοι, έχουν επίγνωση της κατάστασης και έχουν το θάρρος να μιλήσουν ευθέως! Αυτοί πιστεύουν, ότι μόνο με τιμωρία, χτυπήματα και φωνές μπορεί να μάθει ο σκύλος! Γιατί έτσι τους είπαν κάποιοι, γιατί κάπου το διάβασαν κλπ
Άλλοι πάλι, είναι θυμωμένοι με το σκύλο, χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπόψη τη δική τους συμπεριφορά ή την ξεχνούν σκόπιμα, με αποτέλεσμα να θυμώνουν μαζί του: «Τον αχάριστο, τον ταίζω, τον φροντίζω, τον έχω σαν παιδί και θα γυρίσει να με δαγκώσει;»
Και τέλος είναι εκείνοι, που κακοποιούν το σκύλο, χωρίς κανένα οίκτο, γιατί πιστεύουν, ότι είναι απλά ένα ζώο και δεν πονάει!
Και άλλοι γιατί βγάζουν δικά τους απωθημένα.. .
Κάποια κυρία μου εμπιστεύθηκε, ότι ο φίλος της θέλει να επιβληθεί με κάθε τρόπο στο σκύλο τους, γιατί δεν τον «παίρνει» να το κάνει στην ίδια, η οποία έχει ηγετική θέση στο σπίτι.
Θέλω να μοιραστώ με όσους διαβάσουν αυτό το άρθρο, κάποιες περιπτώσεις, για να γίνει πιο σαφές, αυτό που λέω:
-Το Ακίτα δάγκωνε παιδιά! Όταν ήταν κουτάβι, το παιδί της οικογένειας του έκοψε το αυτί με ψαλίδι!
-Το λυκόσκυλο, δάγκωσε το συγγενή, που μπήκε στην αυλή κρατώντας ένα κοντάρι! Από κουτάβι το χτυπούσαν με ξύλα γιατί ήθελαν να το αγριέψουν για να γίνει φύλακας!
-Τα ημίαιμο κυνηγόσκυλο, δάγκωνε όλα τα μέλη της οικογένειας, αν έκαναν κίνηση πάνω του, όταν βρισκόταν στο κρεβάτι! Όταν ήταν μικρό, η μαμά το πετούσε από το κρεβάτι τυλιγμένο με το σεντόνι, γιατί σιχαινόταν να το πιάσει και να το κατεβάσει!
-Το Σπίτς, δάγκωσε το 5χρονο παιδάκι της οικογένειας! Το κοριτσάκι θεωρώντας το παιχνίδι, του έπιανε τη μουσουδίτσα με ένα κοκαλάκι που ανοιγόκλεινε σα μανταλάκι και το σκυλάκι πονούσε.
-Το Μαλτέζ, δάγκωνε την οικογένεια, όταν κρατούσε κάτι στο στόμα και πήγαιναν να του το πάρουν! Όταν ήταν μικρό για να αφήσει κάτι από το στόμα του, το χτυπούσαν με μια βέργα.
-Ο Γερμανικός ποιμενικός, δάγκωνε τους επισκέπτες! Από κουτάβι, όταν έμπαιναν επισκέπτες το τραβολογούσαν από το κολάρο και το έβαζαν μέσα σε ένα κλουβί στην πίσω αυλή για να μην ενοχλεί.
-Το Πίτμπουλ, δάγκωνε αγνώστους! Το ήθελαν για φύλακα και από μικρό, το ενθάρρυναν κάθε φορά που έβλεπαν κάποιον άγνωστο, με την εντολή : «πάρτον»
-Το Λαμπραντόρ, δάγκωσε το παιδάκι οικογενειακής φίλης! Το έδεναν μέσα στο σπίτι, για να μην κάνει ζημιές και τα παιδιά της οικογένειας το ταλαιπωρούσαν, με καβαλήματα, τραβήγματα από τ΄ αυτιά, την ουρά, πετώντας του παιδικά παιχνίδια!
-Το Μπασέ, δάγκωνε το σύζυγο και τους άνδρες επισκέπτες! Ο σκύλος αυτός, εκπαιδεύτηκε με παραδοσιακό τρόπο, παραμένοντας στο χώρο του εκπαιδευτή ένα χρονικό διάστημα.
-Ο Ελληνικός ποιμενικός δάγκωνε μέλη της οικογένειας! Από κουτάβι τον χτυπούσαν με το σκουπόξυλο, επειδή τους είπαν, ότι πρέπει να του σπάσουν τον τσαμπουκά, γιατί είναι κυριαρχική φυλή!
-Το Ροτβάιλερ δάγκωνε όταν πλησίαζες το φαγητό του! Όταν ήταν μικρό, του έπαιρναν το μπολ την ώρα που έτρωγε για να του πάρουν τον αέρα (τεστάκια χωρίς να ξέρουν τον τρόπο) και όταν έκανε οποιαδήποτε κίνηση το κουτάβι, το χτυπούσαν με κλωτσιές.
-Ο Ελληνικός ποιμενικός δάγκωνε άλλα σκυλιά! Τον εκπαίδευσαν με τον εξής τρόπο: Τον έβαζαν στη θέση «ξάπλα και μείνε», για να περνάει από πάνω του ένας άλλος σκύλος. Αν έκανε την παραμικρή κίνηση (όχι επιθετική), τον σήκωναν ψηλά και τον χτυπούσαν με δύναμη στο έδαφος!
-Το κανίς, δάγκωνε παιδιά! Κουτάβι έπαιζε με τα παιδιά και κυλιόντουσαν στο πάτωμα! Αλλά όταν άρχιζε το κουτάβι να κάνει δαγκωματάκια (έτσι παίζουν τα σκυλιά), η μαμά το χτυπούσε.
-Το Γκριφόν, δάγκωνε όταν έκανες οποιαδήποτε κίνηση πάνω του, ακόμα και για να το χαιδέψεις! Ζούσε όλη του τη ζωή μέσα σε ένα crate και όταν έβγαινε έξω και έκανε σαν «τρελό» -απόλυτα λογικό- και ουρούσε μέσα στο σπίτι, επίσης απόλυτα λογικό (αφού δεν του έμαθαν ποτέ που είναι η τουαλέτα του) το χτυπούσαν και το έκλειναν πάλι στο κλουβί!
-Το Κοκεράκι δάγκωνε ανεξαιρέτως! Ζούσε μόνιμα στο μπαλκόνι δεμένο! Από ανία γάβγιζε ασταμάτητα και το χτυπούσαν για να σταματήσει. Αποτέλεσμα; Δε μπορούσε πια να το πλησιάσει κανείς!
-Ο Βέλγικος ποιμενικός, δάγκωνε την οικογένεια! Όταν ήταν κουτάβι και έπαιζε με δαγκωματάκια (όπως όλα τα κουτάβια), κάποιοι συμβούλεψαν την οικογένεια το εξής: «Κάθε φορά που θα δαγκώνει για να παίξει, να το πιάνουν βίαια, να το γυρίζουν ανάσκελα και να το ακινητοποιούν, κρατώντας με δύναμη στο πάτωμα, για να κυριαρχήσουν πάνω του.
-Το Τσόου-Τσόου δάγκωνε οικογένεια και επισκέπτες! Φοβήθηκαν, πως λόγω φυλής, θα θελήσει να γίνει ο αρχηγός του σπιτιού! Φρόντισαν να τον «βάλουν στη θέση του» λοιπόν με χτυπήματα, εγκλεισμό σε κλουβί, χρήση πνίχτη και άλλα παρόμοια. Στη συνέχεια, μη μπορώντας να ελέγξουν την κατάσταση, τον πήγαν σε εκπαιδευτή που χρησιμοποίησε παρόμοιους τρόπους, με αποτέλεσμα τα πράγματα να γίνουν ανεξέλεγκτα!
Η λίστα με τους ανορθόδοξους τρόπους αντιμετώπισης, είναι πολύ μεγάλη: Γονατιές γιατί πηδούσε πάνω τους, χτυπήματα με εφημερίδα για την τουαλέτα, χαστούκια γιατί μασούλαγε την καρέκλα, πνίχτης για να μην τραβάει στη βόλτα, μόνιμα δεμένος για να μην κάνει ζημιές, κλωτσιές όταν έπαιζε με το πόδι τους, απομόνωση σε μπαλκόνι ταράτσα, πίσω αυλή για να μην ενοχλεί, καταβρέγματα κλπ, κλπ
Ανέφερα τις ράτσες των σκύλων, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να δούμε, ότι οποιαδήποτε ράτσα και οποιοσδήποτε σκύλος μπορεί να δαγκώσει, αν νιώσει φόβο, πόνο, απειλή!
Μέσα από όλη αυτή την παρατήρηση, είδα πως ο αριθμός των δαγκωμάτων σε παιδιά είναι μεγάλος!
Αυτό συμβαίνει, γιατί τα παιδιά δε γνωρίζουν, πως πρέπει να συμπεριφερθούν στα σκυλιά και τα αντιμετωπίζουν, σαν αντικείμενα-παιχνίδια και θεωρούν, πως είναι ανεξάντλητες πηγές ευχαρίστησης, που δεν κουράζονται, δεν πονούν, δε φοβούνται.
Χαρακτηριστικά μια κυρία, όταν τη ρώτησα, πως συμπεριφέρονται τα παιδιά της στο σκύλο που δάγκωσε το παιδί της, μου απάντησε σχεδόν θιγμένη: « Μα τι λέτε; Αγαπάμε όλοι το σκύλο μας και έχω μάθει και στα παιδιά μου να τον σέβονται και να του φέρονται ευγενικά»
Όταν της ανέφερα το περιστατικό με το κοριτσάκι και το κοκαλάκι, μου είπε πολύ μαζεμένα πια: «Α, «τέτοια» μπορεί να του έχουν κάνει, αλλά αυτό δεν είναι κακοποίηση, είναι παιχνίδι»
Θα σκαφτεί κάποιος: Τι κάνεις τώρα; Κατηγορείς τα παιδιά;
Όχι βέβαια, τα παιδιά δε φταίνε ποτέ, γιατί δεν ξέρουν! Υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει, είναι οι κηδεμόνες! Είναι δική τους υποχρέωση να μάθουν στα παιδιά τους και στα σκυλιά τους, πως να συμπεριφέρονται!
Πρέπει να προστατέψουν και το σκύλο από την καλοπροαίρετη -κατά τ΄ άλλα- πρόθεση των παιδιών, αλλά και τα παιδιά από την φυσιολογικότατη αντίδραση του σκύλου, όταν ζοριστεί!
Και επιβάλλεται να είναι παρόντες, όταν παιδί και σκύλος είναι στον ίδιο χώρο!
Πότε θα καταλάβουμε, πως είναι καθαρά και μόνο δική μας υπόθεση και ευθύνη (όπως και στα παιδιά μας) η καθοδήγηση του σκύλου μας; Η οποία θα πρέπει να είναι βασισμένη στο σεβασμό, την κατανόηση, την υπομονή, τη γνώση και όχι σε βιαιότητες και άδικες τιμωρίες, που οδηγούν σε μεγάλη πίεση το σκύλο, με καταστροφικές συνέπειες τις πιο πολλές φορές!
Όλα τα παραπάνω παραδείγματα, δείχνουν πόσο πιέστηκαν οι σκύλοι από ανθρώπινες συμπεριφορές, ώστε να φθάσουν στο σημείο να αντιδράσουν κάποια στιγμή και να αρχίσουν -απόλυτα φυσιολογικά να υπερασπίζονται τον εαυτό τους!
Κι εδώ είναι που συμβαίνει μια τεράστια αδικία! Σε όλες, μα όλες τις περιπτώσεις, την «πληρώνει» πάντα ο σκύλος!
Ποια ήταν η συνέπεια για τους σκύλους που δάγκωσαν; Όλοι οι κηδεμόνες, αντέδρασαν πολύ βίαια στο σκύλο σε πρώτη φάση!
Στη συνέχεια; Κάποιοι σκύλοι απομονώθηκαν-εξορίστηκαν σε μπαλκόνι, ταράτσα, υπόγειο.
Και κάποιοι άλλοι, βρίσκονταν μια ανάσα, από το να διωχθούν από το σπίτι ή να οδηγηθούν στην ευθανασία!
Πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό για το σκύλο; Να πληρώνει για κάτι που δεν έχει φταίξει. με κακοποίηση, απομόνωση, εγκατάλειψη και θάνατο κάποιες φορές;
Λες κι ο σκύλος υπάρχει, για να γνωρίζει τη γλώσσα και τους κανόνες μας! Λες και γεννήθηκε, γνωρίζοντας τις δικές μας επιθυμίες και τα δικά μας θέλω.
Πόσο μεγάλη παρεξήγηση υπάρχει γύρω από αυτό το θέμα! Οι περισσότεροι λένε: «Αφού του μιλάω και του λέω τι θέλω, γιατί δεν καταλαβαίνει; Άλλοι λένε: «Καταλαβαίνει, αλλά είναι ξεροκέφαλος και με γράφει, θέλει να περάσει το δικό του» και διάφορα παρόμοια.
Ξέρουμε όλοι, πως δεν είναι σωστό και αποδεκτό ο σκύλος να δαγκώνει!
Αλλά πόσο σωστό είναι, να κακομεταχειρίζεται και να βασανίζει ο άνθρωπος το σκύλο;
Κι όχι μόνο να μένει ατιμώρητος, αλλά να την «πληρώνει» πάντα ο σκύλος που είναι το εύκολο θύμα;
Σκοπός μου με αυτό το άρθρο δεν είναι να κατηγορήσω κανέναν, αλλά να απενοχοποιήσουμε επιτέλους το σκύλο που δαγκώνει!
Και να αρχίσουμε κάποτε, να βλέπουμε από μια άλλη οπτική το θέμα, λαμβάνοντας υπόψη και τη δική μας συμπεριφορά απέναντί του!
Το πρώτο πράγμα που έμαθα στην εκπαίδευση είναι το εξής: «Όταν κάνει «λάθος» ένας σκύλος, (που ο σκύλος δεν κάνει ποτέ λάθος, απλά υπακούει στο ένστικτό του), ψάξε να βρεις το λάθος στον άνθρωπο».
Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια και ας προβληματίσει κάποιους!
Μην ξεχνάμε, ότι ο άνθρωπος -σε αντίθεση με το σκύλο-, έχει λογική και είναι καθαρά θέμα επιλογής του, να αποκτήσει την απαιτούμενη γνώση, για να διδάξει στο σκύλο του τις επιθυμητές συμπεριφορές με σωστό και ωραίο τρόπο!
Αν έχετε λοιπόν, ένα σκύλο με τέτοια συμπεριφορά, ψάξτε να βρείτε, αν και ποια λάθη μπορεί να έχουν γίνει και προσπαθήστε να τα διορθώσετε και να τον βοηθήσετε! Μπορεί να ευθύνεστε εσείς, μπορεί η οικογένειά σας, μπορεί ο εκπαιδευτής σας, μπορεί η προηγούμενη οικογένεια του σκύλου σας, (αν δεν τον έχετε από κουτάβι), μπορεί κάποιες τραυματικές εμπειρίες του (αν είναι πρώην αδέσποτος).
Αυτό που έχει σημασία είναι, το ότι χρειάζεται βοήθεια και ΠΡΕΠΕΙ να του η δώσετε! Ποτέ δεν είναι αργά!!
Κι αυτοί που δεν αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα με το σκύλο τους, ας γνωρίζουν, ότι πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος από κάποιο λάθος, να συναντήσουν στο μέλλον κάποια τέτοια συμπεριφορά.
Γιατί βία, δεν είναι μόνο το ξύλο, αλλά οτιδήποτε κάνει το σκύλο να νιώσει πόνο, φόβο, απειλή.
Και η λεκτική και η ψυχολογική βία, μπορεί να κάνει το σκύλο να φοβάται και να νιώθει ανασφάλεια. Αν συνεχώς είμαστε από πάνω του, φωνάζοντας και τρομοκρατώντας τον, για να διορθώσουμε τυχόν «λάθη» του, θα έχουμε ένα σκύλο μέσα στην ανασφάλεια και το φόβο!
Πολλές φορές, ο σκύλος δείχνει ότι αντέχει την όποια ταλαιπωρία, τουλάχιστον έτσι νομίζουμε εμείς!
Γιατί σχεδόν πάντα, δεν αναγνωρίζουμε τα σημάδια που μας δίνει (κάποια σήματα ηρεμίας του σκύλου, που μας λέει πως δε νιώθει άνετα) και συνεχίζουμε την ίδια συμπεριφορά!
Το αποτέλεσμα; Μπορεί αργότερα, εκεί που δεν το περιμένουμε, ο σκύλος να παρουσιάσει επιθετικότητα.
Αυτό που λένε όλοι: «Ξαφνικά και χωρίς λόγο, άρχισε να δαγκώνει»
Δεν είναι ποτέ χωρίς λόγο για το σκύλο, απλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν το γιατί. Ο σκύλος δεν «τρελαίνεται» ξαφνικά κι αρχίζει να δαγκώνει!
Ακόμα και οι νέοι σκυλογονείς, ας ενδιαφερθούν να μάθουν τον σωστό και φιλικό τρόπο, που πρέπει να μεγαλώσουν-καθοδηγήσουν τα κουτάβια τους. Γιατί ακούγοντας συμβουλές ανθρώπων που δε γνωρίζουν ή δρώντας με τη δική τους άγνοια, ή λανθασμένη νοοτροπία, μπορεί να κάνουν μεγάλο κακό στη συμπεριφορά του σκύλου τους και στη σχέση μεταξύ τους!
Υπάρχουν σπανιότερα κι άλλοι λόγοι επιθετικότητας:
-Κάποιο πρόβλημα υγείας.
Αν αλλάξει η συμπεριφορά, του πάντα ήρεμου και φιλικού σκύλου σας, πρέπει άμεσα να απευθυνθείτε πρώτα στον κτηνίατρο, μήπως υπάρχει κάποιο θέμα με την υγεία του.
-Λάθος ή καθόλου κοινωνικοποίηση.
Κι εδώ είναι ευθύνη του ανθρώπου, γιατί από αμέλεια, αδιαφορία ή άγνοια, δεν έδωσε τα σωστά εφόδια στο σκύλο του.
-Κάποια γενετική προδιάθεση (Υπερευαισθησία, φοβίες κλπ). Ακόμα και σ΄ αυτό όμως, η συμπεριφορά του ανθρώπου, είναι καθοριστικής σημασίας για την θετική ή αρνητική εξέλιξη της συμπεριφοράς του σκύλου.
Η επιθετικότητα των σκύλων είναι μια πολύ σοβαρή κατάσταση, που μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ επικίνδυνη και πρέπει να αντιμετωπίζεται πολύ υπεύθυνα και με σωστούς χειρισμούς.
Αν ο σκύλος σας, δείξει σημάδια και συμπεριφορά που σας ανησυχούν, μην του φερθείτε με καμία μορφή βίας!
Το βέβαιο είναι ένα: «Η βία, μόνο βία μπορεί να παράγει»
Η κατανόηση και ο σεβασμός στο σκύλο, η σωστή ενημέρωση και καθοδήγηση από κάποιον ειδικό, που χρησιμοποιεί μόνο θετικές μεθόδους, αφού πριν από όλα απιδεχθείτε ευθυύνες που σας αναλογούν, είναι τα καλύτερα «όπλα» για να βοηθήσετε το σκύλο σας!
Δρώντας χωρίς καθυστέρηση, αλλά και χωρίς τσαμπουκάδες και αντιπαλότητες, η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί και ν΄ αλλάξει.
Βοηθήστε το σκύλο σας να ηρεμήσει, να νιώσει ασφαλής και να σας εμπιστευθεί, ώστε να αρχίσετε να χτίζετε μια σχέση, σε σωστές, στέρεες βάσεις και να έχετε μια ήρεμη και ευχάριστη συμβίωση!
Μπορεί να σας πάρει χρόνο και να χρειαστεί αρκετή προσπάθεια, αλλά ο σκύλος σας βρέθηκε σ΄ αυτή την κατάσταση χωρίς να φταίει! Είναι επιτακτική ανάγκη να τον βοηθήσετε και μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε!
Ίσως κάποιοι που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο, να προβληματιστούν, κάποιοι να στεναχωρηθούν και άλλοι θυμώσουν.
Ελπίζω όμως, να βοηθήσει και κάποιους να αναθεωρήσουν πράγματα και συμπεριφορές σε σχέση με το σκύλο τους!
Και αυτό άλλωστε, είναι και το δικό μου ζητούμενο, καταθέτοντας τα δικά μου συμπεράσματα, μέσα από τη δική μου εμπειρία: Ήρεμες και χαρούμενες συμβιώσεις ανθρώπων και σκύλων!
Άλλωστε από φύση και θέση θα υπερασπίζομαι τα ζώα, γιατί ο άνθρωπος γνωρίζει το κακό και επιλέγει, αν θα το κάνει ή όχι. Ο σκύλος ακόμα κι όταν δαγκώσει, δεν καταλαβαίνει ότι κάνει κάτι κακό. Υπακούσει στη φύση του και προστατεύει άλλοτε τον εαυτό του, άλλοτε την οικογένειά του κι άλλοτε το χώρο του, το φαγητό του κλπ. Κι αυτό, γιατί κάποιος, κάτι, κάποτε του ενίσχυσε αυτή τη συμπεριφορά. Από άγνοια; Από λάθος πληροφόρηση; Από κακή πρόθεση; Οι περισσότεροι, μη κατανοώντας, μη γνωρίζοντας, βιάζονται να "βαφτίσουν" το σκύλο τους, κακό, εκδικητικό, τρελό, δολοφόνο κλπ
Σημασία έχει, μετά και πέρα από ότι κι αν έχει συμβεί, να μπορέσει κανείς να κατανοήσει τη διαφορά (ανθρώπου-σκύλου), να παραδεχθεί τυχόν λάθη του και να δώσει «άφεση» στο σκύλο του!
Στη συνέχεια, με τη σωστή γνώση πια, να του δώσει την ευκαιρία, να πάρει στο σπίτι και στη ζωή του, τη θέση που του αξίζει: Του αληθινού, πιστού φίλου και συντρόφου!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων