Ο λύκος ήταν τελικά πρόβατο
Ο λύκος ήταν τελικά πρόβατο
Ο κ. Κώστας, συνταξιούχος δάσκαλος, χωρισμένος πολλά χρόνια με τη σύζυγό του και μακριά από το γιό του που εργάζεται στο εξωτερικό, ζει μόνος σε ένα μεγάλο και υπέροχο σπίτι με θέα το πέλαγος!
Υπέροχο το σπίτι, καταπληκτική η θέα, μα η μοναξιά δεν αντέχεται!
Είναι φορές, που φοβάται κιόλας εκεί στην ερημιά.
Ένας φίλος τον παρότρυνε να πάρει σκύλο.
«Θα σε προστατεύει και θα έχεις και παρέα» του είπε.
Ο κ. Κώστας δεν το έβλεπε καθόλου καλή ιδέα, δεν είχε ποτέ του επαφή με σκυλιά.
Όμως ο φίλος δεν το έβαλε κάτω, αποφάσισε να τον επισκεφτεί μια μέρα και μάλιστα όχι μόνος... Έφερε μαζί και ένα λυκοσκυλάκι 2 μηνών.
Ο κ. Κώστας, αφού καυγάδισε με το φίλο του για την πρωτοβουλία, τελικά το κράτησε.
Όμως, τα βρήκε πολύ σκούρα μαζί του, γιατί δεν είχε ιδέα από σκυλιά και δεν είχε καμία διάθεση ν' ανεχτεί τις κουταβίσιες συμπεριφορές του μικρού.
Μιλώντας με το φίλο στο τηλέφωνο, του εξέθεσε την κατάσταση και του είπε να έρθει να το πάρει πίσω γιατί δεν το αντέχει! Ο φίλος του προσπαθώντας να τον βοηθήσει, του έδωσε το τηλέφωνο ενός εκπαιδευτή.
Όμως ούτε εκεί βρήκε λύση, γιατί εκείνος του είπε: "Θα το "φτιάξουμε", αλλά πρέπει να γίνει 6 μηνών, τώρα είναι μικρό ακόμα και δε μπορεί να μάθει".
Περνούσε ο καιρός, ο μικρός έφθασε 5 μηνών και ο κ. Κώστας δεν υπήρχε περίπτωση ν' ανεχτεί άλλο αυτή την κατάσταση.
Μια μέρα, αποφάσισε να βρει λύση μέσω του κτηνιάτρου. "Τι θα κάνω με τούτο το θηρίο γιατρέ; Αυτό κάνει τα δικά του κι εγώ, δεν ξέρω τι να κάνω. Κοίτα μήπως βρεις κάποιον να το δώσουμε,
αλλιώς θα το διώξω..."
Ο κτηνίατρος του πρότεινε να κάνει μια προσπάθεια ακόμα και να ζητήσει βοήθεια από έναν ειδικό, που θα τον καθοδηγήσει στο πως να διαχειριστεί την κατάσταση με το κουτάβι και κάπως έτσι, έφθασε σε μένα.
Μου τηλεφώνησε και φανερά εκνευρισμένος, άρχισε να μου εξιστορεί αναλυτικά όλα τα παραπάνω, ζητώντας μου να συναντηθούμε το ταχύτερο δυνατό!
Κατανοώντας το επείγον του πράγματος, κλείσαμε ραντεβού την άλλη μέρα το πρωί.
Όταν πήγα να τους συναντήσω, ο κ. Κώστας με περίμενε στην πόρτα του κήπου και ο μικρός ήταν πιο πέρα, δεμένος...
Προσπερνώντας τη "γροθιά" στο στομάχι από την εικόνα του δεμένου κουταβιού, του λέω: "Ο μικρός δε θα έρθει να με χαιρετήσει;" ζητώντας του να τον λύσει.
Ο κ. Κώστας απρόθυμος να το κάνει, μου λέει: "Άστον, γιατί θα πηδάει πάνω σου, θα σε δαγκώνει και θα σε τρελάνει".
Του εξήγησα, πως δε με τρελαίνουν τα σκυλιά, αντίθετα μου δίνουν χαρά, αλλά έτσι κι αλλιώς, εγώ ήμουν εκεί για να δω τις συμπεριφορές του και να προσπαθήσουμε ν' αλλάξουμε αυτές που του δημιουργούν πρόβλημα.
Ο μικρός ελευθερώθηκε τελικά και έτρεξε χαρούμενος κοντά μου, πήρε τα χάδια του και μετά του έδωσα ένα παιχνίδι για ν' ασχοληθεί.
Μετά από λίγη ώρα συζήτησης κατάλαβα, πως αυτός ο μικρός είχε αναστατώσει για τα καλά την ήρεμη ζωή του κ. Κώστα και ο ερχομός του περισσότερο με εισβολή έμοιαζε, παρά με παρέα. Κάποια στιγμή, αρκετά θυμωμένος μου λέει:
"Δε θέλω πολλά-πολλά μαζί του, είναι ξεροκέφαλο, δεν ακούει τίποτα! Κάνει ένα σωρό ζημιές και μου καταστρέφει ότι βρει, την έχει δει αρχηγός και με καβαλάει, άσε που με δαγκώνει με μανία! Τούτος είναι λύκος στ΄ αλήθεια και θα με φάει και μένα καμιά ώρα!
Αν δε συμμορφωθεί, θα το διώξω... Εμένα για παρέα μου το φέρανε, δεν ήξερα πως θα μου δημιουργήσει τόσα πολλά προβλήματα.
Εσύ, μπορείς να το ημερώσεις ή δε συμμορφώνεται με τίποτα; Κοίτα, αν είναι να το μάθεις γρήγορα, γιατί δεν έχω άλλη υπομονή"
Τότε, άρχισα να του εξηγώ τα αυτονόητα, όμως άγνωστα στους περισσότερους ανθρώπους που αποκτούν σκύλο.
Του είπα, πως είναι λάθος να περιμένει να γίνει 6 μηνών (όπως του είχαν πει), γιατί μέχρι τότε θα έχει διαμορφώσει κάποιες ανεπιθύμητες συμπεριφορές, που άθελά του θα τις έχει ενισχύσει ο ίδιος από άγνοια.
Του είπα, πως είναι κουτάβι ακόμα, βγάζει δοντάκια, πονάει και θέλει κάτι να μασουλάει για ν' ανακουφιστεί και γι΄αυτό κάνει ζημιές, πως δαγκώνει για να παίξει (έτσι παίζουν τα σκυλιά) και όχι για να τον "φάει", πως πηδάει πάνω για να επικοινωνήσει μαζί του και για να του δείξει τη χαρά του όταν τον βλέπει και όχι γιατί θέλει να γίνει αρχηγός.
Του είπα επίσης, πως δεν είναι ανυπάκουο ή ξεροκέφαλο, απλά δε γνωρίζει τη γλώσσα μας και δεν καταλαβαίνει τι του ζητάει, αν δεν του μάθει.
Πως δε γνωρίζει τους κανόνες τους δικούς μας και πως πρέπει να το διδάξει, όπως ένα παιδί.
Πως χρειάζεται κατανόηση στο είδος και στις ανάγκες του και πως πρέπει να έχει υπομονή μέχρι να μάθει, γιατί κανείς δε γεννήθηκε μαθημένος κι αυτό δε μπορεί να γίνει με μαγικό ραβδί, αλλά χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια.
Όντας πρώην δάσκαλος, στάθηκα σε αυτή του την ιδιότητα και τον ρώτησα: "Πως θα σας φαινόταν, αν κάποιος γονιός σας έφερνε το παιδί του στην 1η Δημοτικού και σας ζητούσε, (επειδή δεν είχε υπομονή ν' ασχοληθεί) να του δώσετε απολυτήριο Λυκείου;"
Με κοίταξε, σα να προβληματίστηκε, αλλά δε μίλησε.
Του τόνισα πως, όπως όλες οι σχέσεις χτίζονται σιγά-σιγά, αυτό ισχύει και με το σκύλο. Άρα είναι πολύ σημαντικό να μάθει να επικοινωνεί μαζί του, για να μπορέσουν να φτιάξουν μια ωραία και σωστή σχέση, η οποία δεν θα είναι υγιής, αν δε στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό! Γι΄αυτό και δεν πρέπει να του φέρεται άσχημα, γιατί και τα σκυλιά έχουν συναισθήματα και υποφέρουν, όπως όλοι μας, όταν δεν μας φέρονται καλά!
Αν λοιπόν καταλάβει και αλλάξει συμπεριφορά απέναντί του, τότε θα μπορέσει και να δει τα ωραία της συμβίωσης με το σκύλο του, ο οποίος θα του ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο, ότι καλό του προσφέρει!
Έμεινα εκεί σχεδόν 3 ώρες και είπαμε πολλά! Μιλούσα σχεδόν ασταμάτητα, (συμβαίνει συχνά, όταν συναντώ περιπτώσεις που κακοποιούν το σκύλο, είτε από άγνοια, είτε από πρόθεση), όταν κάποια στιγμή τον βλέπω να χαμηλώνει το κεφάλι...
Δεν ήταν στις προθέσεις μου να τον κάνω να νιώσει άσχημα, ούτε και να τον στριμώξω γενικότερα, γιατί αν "στράβωνε", ήξερα, πως ο σκύλος θα έχανε...
Ήθελα μόνο να του δώσω να καταλάβει και τον ρώτησα διστακτικά: "Σας στεναχώρησα;"
Γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα άλλο, πιο ήρεμο, σα να μαλάκωσε, του είχε περάσει ο θυμός...!
Άλλαξε και ο τόνος της φωνής του, όταν άρχισε να μου λέει:
"Δεν τα ήξερα όλα αυτά κορίτσι μου, δεν ήξερα τίποτα από σκυλιά και όπως μου τα λες, έχω κάνει πολλά λάθη μαζί του! Τον μαλώνω συνέχεια, τον δένω για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, αλλά τότε γαβγίζει ασταμάτητα .... (παύση) .... τον έχω χτυπήσει κιόλας…
Με όσους μιλούσα, όλοι μου λέγανε, βάρα το και θα φτιάξει, δε θα σε κάνει ο σκύλος ότι θέλει!"
Έφυγα, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για να αρχίσουμε την εκπαίδευση, του κ. Κώστα κυρίως! Ο Άρης, έτσι έλεγε το σκύλο, σωστή καθοδήγηση χρειαζόταν και όλα θα πήγαιναν καλά.
Έφυγα κρατώντας και μια επιφύλαξη, για το αν θα λειτουργήσουν όλα αυτά και αν ο κ. Κώστας τελικά θα προσπαθούσε όσο χρειαζόταν και θα έδινε στο μικρό την ευκαιρία να του δείξει, πως μόνο για καλό ήρθε στη ζωή του!
Πράγματι, αρχίσαμε την εκπαίδευση και ο Άρης ήταν ένας εξαίρετος μαθητής, αλλά και ο κ. Κώστας (προς έκπληξή μου) ήταν πολύ συνεργάσιμος και δεκτικός στο ν' ακούσει και να κάνει πράγματα!
Η εκπαίδευση προχωρούσε και όλα άρχισαν να αλλάζουν σιγά-σιγά προς το καλύτερο και για τους δύο!
Κάθε φορά που πήγαινα, με καλοδέχονταν στην πόρτα μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο!
Ο Άρης έδειχνε πολύ χαρούμενος και ο κ. Κώστας ήρεμος πια, απολάμβανε την παρέα του!
Κάπως έτσι πέρασε ο καιρός, ολοκληρώσαμε την εκπαίδευση και στην τελευταία συνάντηση, ο κ. Κώστας μου έκανε μια εξομολόγηση εκ βαθέων:
"Εγώ κορίτσι μου, ήμουν πολύ αυστηρός με όλους και ήθελα να περνά πάντα το δικό μου, γιατί πίστευα πως ήταν το σωστό!
Κανείς δε με άντεχε...
Βλέπεις; Έμεινα μόνος μου σαν κούτσουρο!
Και με τούτον εδώ ήμουν αυστηρός, όμως αυτός είναι ο μόνος που με αντέχει και με ανέχεται… ότι κι αν κάνω!
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα, που ενώ τον είχα χτυπήσει, μετά από λίγο ήρθε έκατσε δίπλα μου κι ακούμπησε το κεφάλι του πάνω στα πόδια μου!!
Ένιωσα ντροπή..., μου έβαλε τα γυαλιά τούτος ο μικρός...
Εντάξει, μου έλεγαν και οι άλλοι να του επιβληθώ, για να μη μου πάρει τον αέρα... Βλακείες...
Να 'σαι καλά που ήρθες και μου μίλησες, που με βοήθησες να καταλάβω, πόσο σκληρός και άδικος ήμουν μαζί του!
Θα τον είχα διώξει και θα είχα χάσει, όχι μόνο την παρέα του, κυρίως την καλοσύνη του!
Αυτός δεν είναι λύκος, πρόβατο είναι!!
Τώρα τα πάμε πολύ καλά οι δυό μας, πάμε ήρεμες και ωραίες βόλτες στη θάλασσα, παίζουμε με το μπαλάκι του, ξαπλώνει στο κρεβατάκι του στο καθιστικό και βλέπουμε τηλεόραση, μου κάνει παρέα όταν τρώω (τον κερνάω και κανένα μεζεδάκι), δε φεύγει από δίπλα μου ούτε στιγμή και δε νιώθω πια μοναξιά!
Είμαι χαρούμενος που τον έχω...
Κι αν σπάνια κάνει και καμιά μικρή ματσολιά, του τη συγχωρώ, γιατί τώρα ξέρω πως δεν κάνει τίποτα σκόπιμα, άλλωστε εγώ έκανα τόσα λάθη μαζί του και μου τα συγχώρεσε όλα".
Είπα στον κ. Κώστα, πως τώρα κανένας από τους δύο δεν έχει να φοβάται τίποτα!
Το "κλειδί" ήταν να καταλάβει, να δεχθεί και κυρίως να σεβαστεί αυτός...
Γιατί αν συνέχιζε να τον ζορίζει, ασκώντας πάνω του βία, τότε θα ήταν απόλυτα φυσιολογικό να αντιδράσει κι αυτός κάποια στιγμή, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του!
Τώρα που κατάλαβε τα λάθη του και του συμπεριφέρεται με καλοσύνη και σεβασμό, τώρα που του μαθαίνει πράγματα, όπως ένας σωστός και δίκαιος κηδεμόνας-γονιός, ο Άρης θα είναι πάντα εκεί, έτοιμος και πρόθυμος να μάθει πολλά και να δώσει ακόμα περισσότερα!
Εκείνος δε θα τον εγκαταλείψει ποτέ και θα είναι πάντα πιστός και αφοσιωμένος μέχρι την τελευταία του πνοή!
Έτσι είναι τα σκυλιά...
Έφυγα χαρούμενη από εκεί, όταν είδα πως ο Άρης, θα είχε πλέον μια όμορφη ζωή κοντά στον κ. Κώστα!!
Ο σκύλος που ήταν μια ανάσα πριν να βρεθεί στο δρόμο ή να καταλήξει μόνιμα δεμένος στην αυλή κι αυτό, γιατί ο άνθρωπός του δεν ήξερε πως να διαχειριστεί την κατάσταση μαζί του!
Επίσης, αυτός ο άνθρωπος δε γνώριζε, ούτε μπορούσε να φανταστεί, πως ο ερχομός του θα έδινε τόση χαρά στη βαρετή ζωή του, αλλά και φως σε σκοτεινά σημεία της ψυχής του, αφού στάθηκε η αφορμή να κοιτάξει μέσα του!
Γι΄αυτό λοιπόν, αν κάποιος Άρης βρεθεί στο σπίτι σας, μην τον "πυροβολείτε"...
Δεν ήρθε για να σας πάρει κανέναν αέρα (υπάρχει άφθονος για όλους :-)...), δε θέλει να γίνει αρχηγός στο σπιτικό σας (απλά φερθείτε εσείς, ως δίκαιος ηγέτης-κηδεμόνας), δεν έχει κανένα οργανωμένο σχέδιο να σας καταστρέψει την περιουσία (ψάχνει μόνος του να βρει διεξόδους σε ότι έχει ανάγκη, όταν δεν του τις δίνετε).
Και σίγουρα, δεν ήρθε με σκοπό να σας χαλάσει τη ζωή... Μόνο καλύτερη ήρθε να την κάνει!!!!
Φερθείτε του με καλοσύνη και σεβασμό, δείξτε κατανόηση και υπομονή μαζί του και να θυμάστε, πως κανένας σκύλος, όπως και κανένα παιδί, δεν έρχονται στη ζωή μας με εγχειρίδιο! Αυτά δε γνωρίζουν απολύτως τίποτα, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους μάθουμε, ότι χρειάζεται.
Και τότε θα δείτε, πως ο εισβολέας που πιστεύατε πως ήρθε για να ταράξει τη ζωή σας, ήρθε μόνο ως φίλος και μάλιστα ο καλύτερος και πως το "θηρίο" που θεωρούσατε λύκο, ήταν τελικά πρόβατο, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Κώστας!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων