Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς…
Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς…
Παρ΄ ότι ζω στην πόλη από τα 18 μου, παιδί της πόλης δεν ένιωσα ποτέ!
Όνειρο ζωής για μένα, ήταν να μπορέσω κάποτε να μείνω σ’ ένα σπίτι μέσα στη φύση, με ένα κήπο γεμάτο λουλούδια και δένδρα και με κάμποσα ζωάκια να με συντροφεύουν, όπως πολύ όμορφα περιγράφει ο Καβάφης στο ποίημά του «Σπίτι με κήπον».
Αν γινόταν να βρίσκεται και κοντά στη θάλασσα, τότε θα ήταν ιδανικά!
Ονειρευόμουν να κάνω μεγάλους περιπάτους, ν’ απολαμβάνω τις ομορφιές και να γεμίζει η ψυχή μου από τις μουσικές των πουλιών και τις μοσχοβολιές των λουλουδιών.
Κάποια στιγμή λοιπόν, τα έφερε έτσι η ζωή και οι συνθήκες και βρέθηκα να ζω σε ένα τέτοιο μέρος και μπορώ να πω, ότι ξεπέρασε και τις προσδοκίες μου ακόμα! Ένα σπίτι μακριά από τη βοή της πόλης, καταμεσής στο πράσινο, λίγα μέτρα από τη θάλασσα και … γεμάτο ζωάκια!
Τι ωραία, μαγικά θα έλεγα! Ούτε στα όνειρά μου…
Σηκωνόμουν τα πρωινά, έβγαινα στον κήπο (Μάιος τότε) και μαγευόμουν από το κελάηδημα των αηδονιών και τις μυρωδιές της Άνοιξης! Τι μουσικές, τι χρώματα!
Πόση ησυχία γύρω μου… γλυκός σύμμαχος στο κελάηδημα των πουλιών, τίποτα δε την τάραζε, μόνο καμιά φορά κάποιο νιαούρισμα ή κάποιο παιχνιδιάρικο γαύγισμα!
Οι μόνοι ήχοι που άκουγες ήταν τα πουλιά, τα τζιτζίκια, το θρόισμα από τα φύλλα των δένδρων και ενίοτε το κύμα της θάλασσας.
Λίγα πιο πέρα ένα μεγάλο, καταπράσινο και πανέμορφο πάρκο, όπου οι άνθρωποι έρχονταν για να απολαύσουν το τοπίο και την ηρεμία, να περπατήσουν, να τρέξουν, να βγάλουν τα σκυλάκια τους βόλτα, τα παιδιά τους να παίξουν.
Τα ζώα μου απολάμβαναν τη φύση, όπως μόνο αυτά ξέρουν!
Οι γάτες μου άλλοτε σκαρφάλωναν στα δένδρα κι άλλοτε κυλιόντουσαν στο γρασίδι και λιάζονταν με τις ώρες μαζί με τα σκυλιά! Τα σκυλιά μου τρελαίνονταν στο παιχνίδι και στη διασκέδαση στις καθημερινές βόλτες μας στην ακροθαλασσιά και στο πάρκο!
Πόσο ονειρικά και παραμυθένια ήταν όλα;
Και πόση ηρεμία στην ψυχή!!
Σκεφτόμουν: «Αν δεν είναι έτσι ο παράδεισος, τότε πως αλλιώς μπορεί να είναι;»
Οι φίλοι που με επισκέπτονταν μου έλεγαν: «Που τον ανακάλυψες αυτόν τον παράδεισο; Εδώ είναι ο κήπος της Εδέμ! Τι φανταστικό μέρος είναι αυτό; Πόσο τυχερή είσαι!» Και διάφορα άλλα τέτοια.
Πέρασε καιρός ζώντας κάπως έτσι κι εγώ, κάποιες φορές νόμιζα πως κοιμάμαι και πως όταν ξυπνήσω όλα θα είναι αλλιώς!
Δε μπορούσα να πιστέψω, πως η ζωή μου είχε κάνει ένα τόσο σπουδαίο δώρο και μου είχε χαρίσει έπειτα από πολλά-πολλά χρόνια επιθυμίας τον προσωπικό μου παράδεισο!!
Όμως…,
Τα όνειρα δυστυχώς κρατάνε λίγο και τα παραμύθια είναι για τα παιδιά!
Σιγά-σιγά ένιωθα, πως τελειώνει το όνειρο αφού άρχισε να φαίνεται μια πραγματικότητα σκληρή, ένιωθα πως μου τον παίρνουν τον παράδεισο και τη θέση του να παίρνει η κόλαση! Μια κόλαση που δεν την άντεχα και που όπως πάντα άλλωστε, τη δημιούργησαν άνθρωποι. Άνθρωποι που όταν βάζουν την πινελιά τους, ο πανέμορφος χρωματιστός πίνακας αρχίζει να γεμίζει μουτζούρες.
-Την πρώτη σκούρα πινελιά λοιπόν, την έβαλε ο ιδιοκτήτης του διπλανού εξοχικού. Κυνηγός γαρ, έφερε και άφησε δύο ταλαίπωρα κυνηγοσκυλάκια, όπου το ένα το έδεσε σε μια αλυσίδα ενός μέτρου και το άλλο το έκλεισε μέσα σ’ ένα κλουβί.
-Και στο πιο πέρα εξοχικό οι ιδιοκτήτες άφησαν ένα σκυλάκι αγκαλιάς 4-5 κιλών που το καλοκαίρι τους συντρόφευε στις διακοπές τους. Το χειμώνα θεώρησαν, ότι δε συντρέχει λόγος να το πάρουν μαζί τους στην πόλη και το άφησαν μάλλον για… «φύλακα» στο εξοχικό.
-Και στο καλοκαιρινό μαγαζί βολτάριζε όλο το καλοκαίρι ανάμεσα στους πελάτες μια όμορφη σκυλίτσα. Όμως όταν έκλεισε, την άφησαν δεμένη μέσα στο κλειστό πια μαγαζί για να τους… «φυλάει τα έρμα» το χειμώνα!
-Αλλά και ο άλλος γείτονας με το χωράφι το γεμάτο δένδρα και αγριολούλουδα, αποφάσισε να το γεμίσει με κότες και γαλοπούλες που προόριζε για τροφή. Φυσικά, δε μπορούσε και να μην τις «προστατέψει» κι έτσι έφερε κι ένα δύσμοιρο σκυλάκο και τον έδεσε δίπλα στο κοτέτσι με ένα βαρέλι για σπίτι.
Κι έτσι, βρέθηκα περικυκλωμένη από δεμένα και ξεχασμένα σκυλάκια, που τα κλάματα και οι φωνές τους στοίχειωσαν το μυαλό μου! Όταν πεινούσαν, όταν διψούσαν, όταν βρέχονταν, όταν κρύωναν, όταν διπλώνονταν στην αλυσίδα και κινδύνευαν να πνιγούν, όταν ψήνονταν στο λιοπύρι, όταν φοβόντουσαν, όταν ζητούσαν απεγνωσμένα να έρθει κάποιος και να βάλει ένα τέλος στο μαρτύριό τους.
Όσες προσπάθειες κι αν έκανα να σταματήσω αυτή την αθλιότητα, έπεσαν στο κενό. Εισέπραξα μάλιστα και απειλές για… τα δικά μου ζώα!
Κι έτσι άρχισα να φοβάμαι να τα βγάλω, στον μαγευτικό κατά τ’ άλλα κήπο μου!
Έδινα και στις κοτούλες το κατιτίς τους, όταν έρχονταν τρέχοντας μόλις με έβλεπαν στην άκρη του φράχτη. Όμως, κάθε φορά που μετρούσα μια λιγότερη λυπόμουν τόσο πολύ, όταν σκεφτόμουν τον τραγικό θάνατο που βρήκε για να καταλήξει στο πιάτο του γείτονα!
Και η φωνή του κόκορα που με ξυπνούσε γλυκά τα πρωινά, κάποια στιγμή σίγησε κι αυτή.
Και μέσα σε όλη αυτή την παραφωνία ήρθαν να προστεθούν και οι τουφεκιές!
Σιγά που θα έλειπαν… Φύση δεν ήθελα;
Κάποιοι «λεβέντες» με το όπλο επ΄ ώμου σκοτώνουν ανυποψίαστα και ανυπεράσπιστα ζωάκια!
«Μα χόμπι είναι, εμείς είμαστε φυσιολάτρες» λένε.
Ποιο χόμπι «φίλε» κυνηγέ; Είναι χόμπι το να σκοτώνεις;
Όσο για τη θάλασσα; Κι αυτή «μας την πήραν» …!
Πήγαινα με τα σκυλιά μου και περπατούσαμε, τρέχαμε και διασκεδάζαμε στην παραλία και απολαμβάναμε την ομορφιά της. Είτε ήρεμη, είτε αγριεμένη ήταν, η Μπούκι πάντα θα έκανε τη βουτιά της και οι υπόλοιποι της παρέας έπαιζαν και κυλιόντουσαν στην άμμο. Πάντα φεύγαμε από εκεί χαρούμενοι και πλήρεις!
Όμως σιγά-σιγά, η παραλία γέμισε από κάποιους που δεν κρατούν καραμπίνες, αλλά καλάμια και δολώματα και καταστρέφουν την ομορφιά της σκοτώνοντας ψαράκια.
«Μήπως πεινάνε οι άνθρωποι και γι΄ αυτό το κάνουν;» θα σκεφτεί κάποιος.
Όχι, γιατί βλέπεις τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους παρκαρισμένα παραπέρα και τα στημένα τραπεζάκια δίπλα τους με τον καφέ και τη μπύρα, δε δείχνουν καθόλου να πεινάνε.
Αντίθετα δείχνουν να διασκεδάζουν, αφού κι αυτοί το βλέπουν ως χόμπι για να περνούν ευχάριστα την ώρα τους! Και φυσικά δε δείχνουν καθόλου να συγκινούνται, όταν βλέπουν τα ψαράκια να σπαρταράνε μπροστά τους πριν πεθάνουν, ενώ αυτοί απολαμβάνουν τη μπυρίτσα τους.
Και τι να πω για το πάρκο; Αυτό κι αν απέκτησε τη δική του πικρή ιστορία!
Γέμισε αδέσποτα ζώα, κυρίως γάτες αμέτρητες, σίγουρα πάνω από 100 σήμερα.
Πως βρέθηκαν;
Διάφοροι καλοί άνθρωποι που πιστεύουν πως είναι φιλόζωοι, τις λυπήθηκαν στο δρόμο λένε και θέλησαν για καλύτερα να τις φέρουν και να τις παρατήσουν στο πάρκο. Και φυσικά δεν τους ένοιαξε και το τι θα απογίνουν!
Βέβαια, είναι κι αυτοί που έφεραν από το σπίτι τους και παράτησαν εκεί κάποιες γάτες, γιατί… αναγκάστηκαν, είπαν!
Οι 5,6 γάτες όμως, έγιναν ποιος ξέρει πόσες ακριβώς, αφού με τα ζευγαρώματα αυξήθηκε τραγικά ο αριθμός τους! Γιατί φυσικά δε θεώρησαν απαραίτητο να τις στειρώσουν πριν «αναγκαστούν» να τις παρατήσουν στο πάρκο.
Ποια είναι η τύχη τους;
-Πεινασμένες, διψασμένες, ξεπαγιασμένες, βρεγμένες ως το κόκαλο, να ζευγαρώνουν συνεχώς και να γεμίζει το πάρκο από νεογέννητα και το ασταμάτητο και σπαραξικάρδιο κλάμα τους, γεμάτες παράσιτα, εξαθλιωμένες από τις αρρώστιες και τους τραυματισμούς, σκοτωμένες και παρατημένες μέσα στο πάρκο λες και είναι σκουπίδια! Και ποιος να ενδιαφερθεί για μια σκοτωμένη γάτα, εδώ δεν ενδιαφέρεται για τη ζωντανή!
-Κάποιες τις βλέπεις κρεμασμένες και βασανισμένες από προβληματικούς ανθρώπους που προσπαθούν να βγάλουν τ’ απωθημένα τους σκοτώνοντας ζωάκια!
-Άλλες τις βρίσκεις πατημένες από τ’ αυτοκίνητα, λες και είναι αόρατες και δεν τις βλέπουν και δε λείπουν κι αυτοί που… τις στοχεύουν κιόλας! Γιατί μέσα σε όλα τ΄ άλλα, άνοιξαν την είσοδο και επετράπη στ’ αυτοκίνητα να κυκλοφορούν μέσα στο πάρκο.
-Άλλοτε είναι φοβισμένες από κάποια παιδιά που παρουσία των γονιών τους, διασκεδάζουν με το να τις κυνηγούν και να τις ταλαιπωρούν με διάφορους τρόπους.
«Εντάξει, δεν παθαίνουν και τίποτα, να παίξει θέλει» σου λένε οι περισσότεροι γονείς, πότε γελώντας και πότε ενοχλημένοι.
Μάθε όμως το παιδί σου φίλε γονέα, να σέβεται τα ζωάκια την ώρα που τρώνε, που κοιμούνται, που ξεκουράζονται. Δείξε με τη δική σου στάση ζωής και ενέπνευσέ του το σεβασμό για να μάθει να σέβεται κάθε ζωή, αλλά και σένα τον ίδιο αύριο!
-Κι άλλοτε είναι κυνηγημένες, κατατρομαγμένες, τραυματισμένες και σκοτωμένες κάποιες φορές από σκύλους, που οι κηδεμόνες τους θέλουν να τρέξει και να διασκεδάσει ο μοσχαναθρεμμένος τους σκύλος, αλλά δεν τους νοιάζει καθόλου, αν κυνηγάει, τρομοκρατεί ή σκοτώνει τις γατούλες.
«Δεν τις πειράζει, να παίξει θέλει γι΄ αυτό τις κυνηγάει» λένε οι περισσότεροι.
Ωραία, αν αρχίσω κι εγώ να κυνηγάω το σκυλί σου ή το παιδί σου για να παίξω, αλλά αυτά δε δείχνουν καθόλου να διασκεδάζουν, αντίθετα δείχνουν τρομοκρατημένα θα σου αρέσει; Καθόλου, πιστεύω!
Και να σκεφτείς, ότι κάποιοι το κάνουν κι επίτηδες, βάζουν το σκύλο να κυνηγάει και να σκοτώνει γάτες. Χαίρε «άνθρωπε»
«Έτσι είναι η φύση, γιατί δεν εμποδίζεις και τις γάτες που κυνηγάνε τα ποντίκια» μου είπε κάποια κυρία που ο σκύλος της κυνήγησε όλες τις γατούλες την ώρα που έτρωγαν και εξαφανίστηκαν κατατρομαγμένες για να κρυφτούν.
Κυρία μου, τις γάτες δεν τις βλέπω την ώρα που κυνηγάνε τα ποντίκια, ούτε είναι εύκολο να εμποδίσεις, ούτε να πιάσεις την αδέσποτη γάτα εκείνη τη στιγμή, γιατί θα το πάρει και θα τρέξει να κρυφτεί για να μην της το πάρεις.
Το σκύλο σου όμως, μπορείς και είσαι υποχρεωμένη να τον ελέγξεις (και όχι μόνο για τις γατούλες) κρατώντας τον με το λουράκι του.
Να σου πω όμως, έτσι για την ιστορία -όχι πως έχει και καμιά σημασία για σένα- , ότι 2-3 φορές που συνέβη με τις δικές μου γάτες και μου έφεραν όλο καμάρι το ποντικάκι μπροστά μου, τους το πήρα. Μπορεί να μην ήταν ότι καλύτερο για τις γάτες μου, αλλά φυσικά και δε θα μπορούσα να βλέπω το ποντικάκι πανικόβλητο στο στόμα τους να το ταλαιπωρούν και να μένω αμέτοχη.
Κι όλ’ αυτά που συμβαίνουν μέσα στο πάρκο, φυσικά δε μπορεί να τα δει και πολύ περισσότερο να τα ζήσει ο κάθε περαστικός, ίσως μόνο κάποια μεμονωμένα περιστατικά. Εγώ όμως, που έχω την ατυχία τελικά να ζω εκεί κοντά, αναγκαστικά και βλέπω αυτά που περνούν και ακούω τις φωνές τους και ζω όλα όσα συμβαίνουν εκεί μέρα νύχτα!
Ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτά τα ανυπεράσπιστα πλάσματα;
Υπάρχουν κάποιοι που περνούν τη βόλτα τους, τα λυπούνται και κάποιες φορές τους δίνουν λίγο φαγητό. Κάτι είναι κι αυτό…
Είναι και κάποιοι που ταίζουν αυτές που έφεραν, αλλά μόνο αυτές. Φυσικά πιστεύουν, ότι είναι πολύ φιλόζωοι και μάλιστα, πως προσφέρουν και πολύ σπουδαίο έργο, επειδή ταίζουν τις γάτες τους που αυτοί οι ίδιοι έφεραν και άφησαν στην τύχη τους!
Δε δείχνει βέβαια να τους απασχολεί καθόλου το γεγονός, ότι ένα ζώο δε χρειάζεται μόνο φαγητό, αλλά και κτηνιατρική φροντίδα, στείρωση και προστασία για να έχει καλή ζωή!
Όσο για τις υπόλοιπες γάτες που υπάρχουν εκεί και δεν είναι «δικές» τους; Ούτε να τις ξέρουν… τις κυνηγούν κιόλας, αν πλησιάσουν να φάνε! Γεια σου «φιλόζωε»!!!
Ποιος λοιπόν θα νοιαστεί, ποιος θ’ ασχοληθεί με την τύχη και τη ζωή τόσων αθώων ψυχών;
Κανείς!!
Όλοι μα όλοι περνούν και φεύγουν, γυρνούν στην ησυχία και τη βόλεψη του σπιτικού τους. Σιγά τώρα, μην ασχοληθούν με ένα τσούρμο γάτες που υποφέρουν.
-Οι περαστικοί-αδιάφοροι λένε: «Εδώ υποφέρουν άνθρωποι βρε αδερφέ, με τα παλιόγατα θα ασχολούμαστε;» Και εννοείται, πως επικρίνουν όποιον βλέπουν ν΄ ασχολείται!
-Οι περαστικοί- ευαίσθητοι θα πουν: «Κρίμα οι ψυχούλες» αλλά μέχρι εκεί, προσπερνούν και φεύγουν.
-Όσο για τους «φιλόζωους;» Αυτοί είναι που έχουν κάνει όλο το κακό, αφού αυτοί τις παράτησαν, αλλά δεν τις στειρώνουν, δεν τις εμβολιάζουν, δεν τις αποπαρασιτώνουν, δεν τις φροντίζουν όταν αρρωσταίνουν και τραυματίζονται και τις έχουν αφήσει εκτεθειμένες σε αμέτρητους κινδύνους!
Κι αν τους πεις και κάτι; Σίγουρα θα σε βρίσουν … Αφού τις ταΐζουν τις δικές τους, λίγο το θεωρείς αυτό;
Κι όμως, κάποιοι θα πρέπει να ενδιαφερθούν και ν΄ ασχοληθούν με αυτά τα πλάσματα, που ταλαιπωρούνται καθημερινά.
Κάποιοι, όχι μόνο να τα ταΐσουν, (αν, όταν και εφ’ όσον), αλλά να τα πάνε στο γιατρό και να τα περιθάλψουν όταν αρρωσταίνουν και τραυματίζονται, να τα στειρώσουν για να μην πολλαπλασιάζονται με τέτοιους ρυθμούς, να τα προστατέψουν από τις άσχημες καιρικές συνθήκες.
Μα πιο πολύ να τα προστατέψουν από τα «τρισχαριτωμένα» παιδάκια, τους ανεύθυνους κηδεμόνες σκύλων, τους ασυνείδητους οδηγούς, αλλά και από τους διάφορους διεστραμμένους που τα βασανίζουν και τα σκοτώνουν, έτσι για να σπάνε πλάκα…
Ποιοι όμως θα είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα ενδιαφερθούν;
-Μήπως οι αρχές για το νομικό κομμάτι; Κατόπιν εορτής όσες φορές κλήθηκαν, αφού το κακό είχε γίνει (τραυματισμένες, σκοτωμένες γάτες) και ο εκάστοτε δράστης εξαφανισθείς.
-Μήπως κάποια φιλοζωική ομάδα, για το φιλοζωικό κομμάτι; Τι να κάνουν κι αυτοί, με τόσα αδέσποτα; Άλλωστε, ασχολούνται πρωτίστως με τα σκυλάκια, γιατί οι γάτες μάλλον είναι… β’ κατηγορίας πολίτες… !!
-Μήπως τότε αυτοί οι «καλοί» άνθρωποι που τις παράτησαν εκεί για το «καλό» τους: Μα αφού κάποιοι απ΄ αυτούς ταίζουν τις δικές τους, τι άλλο να κάνουν δε σου φτάνει;
-Μήπως τότε θα έπρεπε να ενδιαφερθεί η πολιτεία;
Να τις φροντίσει και να τις προστατέψει, ως ένα πολύ χρήσιμο ζώο; Παντού, αλλά πολύ περισσότερο στο συγκεκριμένο χώρο, γιατί αν δεν υπήρχαν οι γάτες το πάρκο θα ήταν γεμάτο φίδια και ποντίκια. Θα μου πεις: τι σου φταίνε τα ζωάκια; Εμένα προσωπικά τίποτα, το αντίθετο μάλιστα!
Όμως, για όλους αυτούς που έρχονται και χαίρονται τη βόλτα με τα παιδιά και τα σκυλιά τους, αν δεν υπήρχαν οι γάτες, το πάρκο δε θα ήταν τόπος αναψυχής, αλλά απλησίαστος αφού τα φίδια τα ποντίκια θα έστηναν χορό.
Θα έπρεπε, αν μη τι άλλο λοιπόν, να τις σέβονται, να τις προστατεύουν και να τις βοηθούν με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.
Πριν χρόνια, πριν έρθω σε αυτό το σπίτι και πριν εμφανιστούν οι γάτες, δε μπορούσες να μπεις στο πάρκο, μου ανέφεραν κάποιοι παλιοί περιπατητές.
Έτσι και το πάρκο το καταπράσινο, υπέροχο, φανταστικό τοπίο για ν’ απολαύεις μια ήσυχη, ρομαντική βόλτα, κατέληξε να κουβαλάει μια πολύ πικρή και πονεμένη ιστορία, που στιγματίζει και πληγώνει την ομορφιά του, αφού μετατράπηκε σ’ έναν πολύ αφιλόξενο τόπο για μένα!
Κι έτσι, λίγο-λίγο, πινελιά την πινελιά, σχεδόν όλο τον πίνακα μου τον γέμισαν μουτζούρες!
Και κάπως έτσι, ήρθε η στιγμή εκείνη, που δε μπορούσα ποτέ νωρίτερα να φανταστώ! Άρχισα να σκέφτομαι την πόλη και ναι, να νοσταλγώ τα «καλά» της!
Ένα σπίτι στην πόλη, αλλά όσο πιο κεντρικά γίνεται όμως… Γιατί οι ήχοι της και οι θόρυβοι από τα κομπρεσέρ, τις κόρνες, τις εξατμίσεις, τις μηχανές, τις σειρήνες κλπ, σ’ ενοχλούν, σου χαλάνε την ησυχία, σε εκνευρίζουν ίσως, αλλά δε μπορούν σε καμία περίπτωση να σε στεναχωρήσουν, να σε κάνουν να νιώσεις θλίψη, να σε πληγώσουν!
Γιατί αυτό που ήθελα και ονειρεύτηκα, ήταν να ζω σ΄ ένα ήσυχο και όμορφο μέρος, να χαίρομαι τη φύση με τα ζώα μου και να έχω κερδίσει την ηρεμία της ψυχής μου.
Έτσι τον καταλάβαινα εγώ τον δικό μου παράδεισο!
Όμως, όχι μόνο δε μπορώ να χαρώ αυτά που ονειρεύτηκα και νόμισα πως τα βρήκα, αλλά στεναχωριέμαι καθημερινά πλέον με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου.
Ο ονειρεμένος παράδεισος, μετατράπηκε σ’ μια θλιβερή πραγματικότητα! Οι μουσικές των πουλιών και της φύσης επισκιάστηκαν από τις κραυγές τόσων δυστυχισμένων πλασμάτων τριγύρω και το πολύχρωμο τοπίο πήρε πια ένα σκούρο χρώμα από τις εικόνες της ντροπής και της απανθρωπιάς!
Λιγόστεψαν οι ευχάριστες βόλτες μας στο πάρκο και οι ωραίοι μας περίπατοι στη θάλασσα. Θάμπωσε η ομορφιά της φύσης γύρω μας και η απόλαυση και η χαρά λιγόστεψαν κι αυτές …
Και πως να χαρείς;
Πως να την κρατήσεις τη χαρά ακέρια με τα δικά σου χαρούμενα ζωάκια, όταν έξω από την πόρτα σου υπάρχουν τόσα άλλα που υποφέρουν συνεχώς; Όταν όλο αυτό το «μαγικό» τοπίο γύρω σου, έγινε τόπος μαρτυρίου για τόσες και τόσες ψυχές;
Και πως ν’ αδιαφορήσεις;
Πως να κλειστείς στο δικό σου σπιτικό και να βολευτείς στη δική σου ηρεμία; Πως να κλείσεις τα μάτια και τ’ αυτιά σου και πως να κοιμηθείς ήσυχα τις νύχτες;
Και πως θα την κάνεις τη συνείδησή σου να σωπάσει και την ψυχή σου να ηρεμήσει, όταν ακούς μέρα νύχτα αυτές τις φωνές και αντικρίζεις αυτές τις εικόνες;
Κάπως έτσι λοιπόν, τη γλυκιά απόλαυση τη διαδέχθηκε μια πικρή γεύση και τη γαλήνη της ψυχής την παραμέρισε μια θλιμμένη διάθεση!
Θα σκεφτεί κάποιος: «Μήπως τελικά είσαι πολύ ρομαντική, πολύ ευαίσθητη, μήπως υπερβολική ή ίσως-ίσως και παράλογη;
Όλ’ αυτά που αναφέρεις, συνέβαιναν και συμβαίνουν δίπλα και γύρω στους περισσότερους, ίσως όχι όλα, ίσως όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά συμβαίνουν.
Άνθρωποι που κακομεταχειρίζονται και βασανίζουν το σκύλο τους, που κλωτσάνε ή σκοτώνουν την αδέσποτη γατούλα, που εγκαταλείπουν χωρίς οίκτο, που προσπερνούν αδιάφορα τη δυστυχία κάποιων, που σκοτώνουν για χόμπι το πουλάκι και το ψαράκι, που παίρνουν μωρό την κοτούλα και την αναθρέφουν για να τη σκοτώσουν με τα ίδια τους τα χέρια και να τη φάνε και πολλά -πολλά άλλα, ίσως και χειρότερα»
Ναι, τα ξέρω όλα αυτά…
Μόνο που είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθένα μας, αν θα αδιαφορήσει, θα προσπεράσει, θα εθελοτυφλήσει ή αν θα συγκινηθεί με τον πόνο του άλλου, αν θα συμπονέσει κι αν θα βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί!
Όπως ξέρω, πως και ο παράδεισος είναι προσωπική υπόθεση του καθενός!
Κάποιοι τον βρίσκουν σε ένα «χρυσό» σπίτι κι άλλοι σε μια παράγκα.
Κι εγώ για χρόνια, νόμιζα πως θα μπορούσα να τον βρω στο «Σπίτι με κήπον».
Όμως ο παράδεισος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μου!
Σε όποιο μέρος κι αν ζω, με όποιους κι αν μοιράζομαι τη ζωή μου, ότι κι αν κάνω!
Κι ακόμα ξέρω καλά πια, πως ο δικός μου δρόμος για τον παράδεισο θα είναι μακρύς και δύσκολος, όσο στο διάβα μου θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν σέβονται την οποιαδήποτε ζωή!
Άνθρωποι που πιστεύουν, πως είναι «ανώτερα» όντα κι πως έχουν το δικαίωμα να εξουσιάζουν, να βασανίζουν και να σκοτώνουν!
Όμως δε γνωρίζουν οι ανόητοι πως αυτές τους οι πράξεις, τους κάνουν πολύ πιο μικρούς κι από το πουλάκι που σκοτώνουν για να περάσουν «ευχάριστα» την ώρα τους και απείρως κατώτερους από κάθε αθώο πλάσμα που τόσο άδικα ταλαιπωρούν και βασανίζουν για να σπάσουν πλάκα.
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκυλων