Ο γάτος που έγραψε τη δική του ιστορία με ένα διαφορετικό τρόπο
Ο γάτος που έγραψε τη δική του ιστορία με ένα διαφορετικό τρόπο
Η γνωριμία μας ήταν μάλλον απλή, συνηθισμένη θα έλεγα, η εξέλιξη και η πορεία της επεισοδιακή, ταραχώδης και η κατάληξη τώρα πια, καλύτερη δε γίνεται!
Η συνάντησή μας δεν ήταν καθόλου τυχαία τελικά, αφού ήρθε για να γράψει τη δική του ιστορία στη ζωή μας!
Ο λόγος για τον Αντράκο, έναν ακόμα γάτο που προστέθηκε στο τσούρμο των γατιών, που εγκατέλειπαν οι γνωστοί-άγνωστοι, κάθε λίγο και λιγάκι. Εμφανίστηκε από το πουθενά στο πάρκο, σα να φύτρωσε (ως συνήθως), πριν ένα χρόνο περίπου.
Ένας τεράστιος γάτος, διπλάσιος σε μέγεθος από τις άλλες γάτες, με μεγάλα κιτρινωπά μάτια, που γέμιζε το χώρο με την πληθωρική του παρουσία!
Φαινόταν πιο ζόρικος, μπορεί και πιο πεινασμένος, γιατί χτυπούσε τις άλλες γάτες, όταν πλησίαζαν στο φαγητό του. Κάποια μέρα, χτύπησε ένα μικρό γατάκι, το Δημήτρη με τόση δύναμη στο κεφάλι, που για λίγο έμεινε αναίσθητο και νομίσαμε πως το σκότωσε.
Με τους ανθρώπους ήταν πολύ επιφυλακτικός, έφευγε μακριά μόλις τον πλησίαζες και πήγαινε να φάει μόνο όταν απομακρυνόσουν. Σκεφτόμουν, ότι ίσως δεν ήταν απλά θέμα εξοικείωσης που θα λυνόταν με το χρόνο, αποκτώντας εμπιστοσύνη και νιώθοντας ασφάλεια κοντά μας, όπως όλες σχεδόν οι αδέσποτες γάτες.
Ο Αντράκος ήταν έτσι, μοναχικός, απρόσιτος, βαρύς, ίσως φοβικός, δεν ήθελε πολλά-πολλά με κανέναν!
Στους 6 μήνες από την άφιξη-εγκατάλειψη του, αρρώστησε πολύ βαριά και ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατος. Μόνο έτσι -αλλά και πάλι, μετά από πολλές προσπάθειες ημερών- καταφέραμε να τον πιάσουμε και να τον πάμε στο γιατρό, όπου και έμεινε κάποιες μέρες μέχρι να αναρρώσει.
Μόλις ανάρρωσε, επέστρεψε δριμύτερος!! Ιανουάριος τότε, καιρός ζευγαρώματος και ο Αντράκος δήλωνε παρών με κάθε δυνατό τρόπο!
Κάποιες θηλυκές γατούλες από το πολύ κυνήγι, πέρασαν στον κήπο μας για να προφυλαχτούν, όπου τις ακολούθησε φυσικά και εγκαταστάθηκε μόνιμα!
Δεν άφηνε καμία σε ησυχία, όμως δεν ήταν ο μόνος, γιατί ακολούθησαν κι άλλοι επίδοξοι μνηστήρες που έκαναν παρέλαση στον κήπο, στο μπαλκόνι, παντού.
Οι καυγάδες μεταξύ τους ομηρικοί, με μπροστάρη πάντα τον Αντράκο, όπου τα τσάκιζε όλα και τα τραυμάτιζε. Ανέβαινε στις αποθήκες, βολτάριζε στην αυλή, φώναζε μέρα νύχτα και μαρκάριζε κάθε πόντο του σπιτιού, αφήνοντας τη μυρωδιά του παντού. Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος όλων των γατιών, αφού κυνηγούσε τους πάντες.
Ο «άντρας ο νταής» όνομα και πράγμα! Και να σκεφτείς, πως όταν του έδωσα το όνομα τότε, ήταν τυχαίο! Όταν πρωτοήρθε, του λέω: «Επ, τι είσαι συ, αντράκος;» Και του έμεινε το όνομα αφού τη χάρη την είχε, έτσι κι αλλιώς!
Μια «χάρη» που είχε κάνει το σπίτι μας εμπόλεμη ζώνη!
Οι δικές μου γάτες ένιωσαν ανασφάλεια, αφού στα κρεβάτια τους, στα πιάτα τους, σε όλους τους χώρους τους είχαν κάνει κατάληψη καμιά 20αριά αδέσποτες γάτες. Από τις οποίες, οι μισές ήταν σε οίστρο, οι άλλες μισές τις κυνηγούσαν και όλες σχεδόν ήταν άρρωστες από διάφορες ασθένειες. Τσακώνονταν συνεχώς, φώναζαν ασταμάτητα, τραυματίζονταν και επικρατούσε ένας πανικός μέρα νύχτα.
«Θαύμα της φύσης και δεν είναι σωστό να επεμβαίνεις» σου λέει ο άλλος!
Ουδέν σχόλιον….
Τα σκυλιά μου μέσα σ΄ αυτό τον πανικό, δεν είχαν πλέον διάθεση να βγουν να παίξουν και να τρέξουν στον κήπο.
Όσο για το Φρέντυ; Μπορεί να ζούσε με 13 δικές μας γάτες, αλλά οι άλλες ήταν ξένες, ήταν εισβολείς. Μα πιο πολύ τα είχε με τον Αντράκο, γιατί ήταν ο πιο φασαριόζος, ο πιο τσαμπουκάς, ο πιο ατίθασος, ο απλησίαστος. Δε χρειαζόταν να τον δει ή να τον ακούσει και μόνο που τον μύριζε από μακριά, γινόταν χαμός! Και πως να τα εξοικειώσεις, όταν ο Αντράκος ούτε που καταδεχόταν να πλησιάσει;
Ποια ήταν η συνέπεια; Ο Φρέντυ έβγαινε στον κήπο μας με λουράκι!
Εκεί είχαμε φθάσει…. Τα σκυλιά μου περιορισμένα μέσα στο σπίτι, οι γάτες μου ξένες στο ίδιο τους το σπίτι κι εμείς σε μόνιμη αναστάτωση και άγχος! Χάσαμε όλοι την ηρεμία, τη βολή, τον ύπνο μας, τα ζώα μου έχασαν την κανονική τους ζωή και ιδιαίτερα οι γάτες μου την ασφάλεια και τις ισορροπίες τους.
Όσο για τους απρόσκλητους επισκέπτες μας; Αυτοί αλώνιζαν ανενόχλητοι παντού!
Κάναμε πολλές προσπάθειες να τις βγάλουμε απ΄ έξω, εκεί που ήταν πριν και μια και δύο και χίλιες δεκαδύο φορές, τις ταΐζαμε και τις χαϊδεύαμε εκεί. Του κάκου όμως, αυτές είχαν βολευτεί μια χαρά μέσα και δε σκόπευαν να μας κάνουν καμία χάρη!
Πως να προστατέψω τα ζώα μου;
Να τα βοηθήσουμε τα πεινασμένα και βασανισμένα ζωάκια, αυτό είναι το αυτονόητο. Όμως εις βάρος των δικών μας ζώων; Είναι άδικο, ίσως-ίσως και παράλογο να τους στερείς τ΄ απαραίτητα, τα δικά τους!
Δεν υπήρξαν διλήμματα, γιατί όλα ήταν παιδιά της καρδιάς μου, όλα είχαν ανάγκη από βοήθεια και προστασία (ίσως για διαφορετικά πράγματα). Όμως, ήταν επιτακτική ανάγκη, να βρεθούν δίκαιες λύσεις για όλους!
Δίκαιες λύσεις;
Λοιπόν…
Να τις δώσουμε για υιοθεσία;
Μια κουβέντα είναι αυτή… Λες κι είναι εύκολο κι αυτό. Αμέτρητες βολοδέρνουν στους δρόμους και όλοι τις προσπερνούν αδιάφορα!
Αυτό πάλι, δεν το κατάλαβα ποτέ!
Για ένα σκύλο αδέσποτο, μπορεί να ενδιαφερθούν-ασχοληθούν αρκετοί ή και πολλοί.
Για μια γάτα, ελάχιστοι!
Άντε όμως και βρήκαμε υιοθεσία. Για πόσες; Δεν ήταν μια, δεν ήταν δυό, ήταν είκοσι. Και το γάτο τον πολαβαρύ, «τον άπιαστο», που ήταν και η αιτία των περισσότερων προβλημάτων, αυτόν πως να τον πιάσεις, αλλά και ποιος θα τον θέλει;
Να τις πάμε σ΄ ένα άλλο γατοστέκι;
Ναι, εκεί κοντά υπήρχε μια άλλη γατοομάδα και σκεφτήκαμε να πάμε κάποιες εκεί, να τις ταΐζαμε και να τις φροντίζαμε με κάθε τρόπο, αυτό που κάναμε έτσι κι αλλιώς. Όμως, όχι μέσα στο σπίτι μας, αφού ήταν αδύνατη εκ των πραγμάτων η παραμονή τους εκεί και η συμβίωση με τα δικά μας ζώα, που έχασαν ότι τους ανήκε!
Το προσπαθήσαμε λοιπόν και πήγαμε κάποιες στο άλλο στέκι, με τα σπιτάκια τους, τα μπολάκια τους και όλα τα σέα τους.
Ποια ήταν η συνέχεια; Μια-μια γύρισαν όλες πίσω!!
Να ΄μαστε λοιπόν πάλι εδώ, με τον Αντράκο πρωτεργάτη στους τσαμπουκάδες που καλά κρατούσαν και η κατάσταση στο σπίτι χειροτέρευε συνεχώς!
Όμως, κάποια στιγμή αρρώστησε πάλι και δε φαινόταν καλά.
Έτσι, ένα μοιραίο πρωινό, μετά από πολύ καιρό ολοκληρωτικής μας εξόντωσης, αποφάσισα να κάνω μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τον πιάσω (λέμε τώρα), για να τον πάω στο γιατρό. Να τον φροντίσει στο θέμα της ασθένειας πρωτίστως κι όταν αναρρώσει με το καλό, να τον στειρώσει κιόλας. Να ηρεμήσει σε ένα βαθμό, πρώτα αυτός και μετά όλο το σύμπαν γύρω του!
Όταν τον πλησίασα και τον ακούμπησα, με χτύπησε τόσο δυνατά με τα νύχια του, που με τραυμάτισε πολύ σοβαρά στο δεξί χέρι. (Τα χτυπήματα, μην ξεχνάμε πως ήταν το «δυνατό» του σημείο!! Τότε μπόρεσα να καταλάβω, τι είχε πάθει ο καημένος ο Δημήτρης!)
Το χέρι μου έπαθε βαριά λοίμωξη από κάποιο μικρόβιο, αλλά μου τραυμάτισε και κάποιο νεύρο.
Η συνέχεια; Νοσοκομεία, θεραπείες για μεγάλο διάστημα, γύψος στο χέρι και πόνος, πόνος που δεν έχω ξανανιώσει! Το χέρι ανάπηρο για 2 μήνες κι ακόμα και τώρα που γράφω 4 μήνες μετά, δε μπορώ να το χρησιμοποιήσω κανονικά.
«Δεν τον πυροβόλησες;» Μου είπε κάποιος και παρόμοια σχόλια άκουσα από άλλους.
Τι να τους πεις;
Ότι δε φταίει το ζωάκι; Ότι φοβήθηκε και αντέδρασε;
Τα ζώα και πιο πολύ τα ιδιαίτερα, αυτά που με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν προβλήματα (χωρίς να φταίνε), αυτά έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από κατανόηση και βοήθεια. Εκεί είναι, που πρέπει να σταθεί κανείς και να προσπαθήσει να δώσει λύσεις, γιατί αλίμονο, αν όποιος (ζώο ή άνθρωπος) μας «ξεβολεύει» τον «ξεφορτωνόμαστε» με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο.
Πέρασαν έτσι 23 μέρες και ο Αντράκος άρρωστος, συνέχιζε το βιολί του χωρίς να βγει καθόλου από το χώρο μας, που ήταν και δικός του πια και που αυτός έκανε «κουμάντο»!
Όμως… εκείνο το πικρό απόγευμα, δεν ξέρω τι τον ώθησε να βγει έξω στο δρόμο. Ακολούθησε τη Γιούλη που έβγαινε και πριν προλάβει να κάνει 2 βήματα από την πόρτα τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Μιλάμε για ένα δρόμο τόσο ερημικό, που περνάει ένα αυτοκίνητο την εβδομάδα.
Τον χτύπησε, τον πέταξε αιμόφυρτο μέσα στο αυλάκι και φυσικά εξαφανίστηκε! Τι το παράξενο θα μου πεις; Τόσες και τόσες γάτες βρίσκουμε σκοτωμένες στο δρόμο, γιατί κανείς απ’ όλους αυτούς που τις χτυπάνε δε στάθηκε και δεν ενδιαφέρθηκε, λες και πατάνε κάποιο άψυχο αντικείμενο.
Η Γιούλη, όταν τον είδε έτσι προσπάθησε πανικόβλητη να τον πιάσει και να τον πάει στο γιατρό. Αδύνατο! Ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση δεν άφηνε να τον ακουμπήσεις, χτυπούσε με δύναμη.
Πως θα τον βοηθήσουμε τώρα; Εγώ έτσι κι αλλιώς, ήμουν ακόμα με το χέρι στο γύψο από το χτύπημά του.
Η Γιούλη εξοπλισμένη με γάντια κλπ έκανε πολλές προσπάθειες, που όμως έπεσαν όλες στο κενό.
Έμεινε εκεί όλη τη νύχτα τραυματισμένος κι εμείς πηγαίναμε και ξαναπηγαίναμε για να δούμε, πως είναι κι αν ζει. Ήταν πάντα στο ίδιο σημείο ακίνητος, γεμάτος αίματα και μ’ ένα βλέμμα θολό, απελπισμένο που μας συγκλόνιζε!
Επιτέλους όμως, το ξημέρωμα ήρθε και πριν χαράξει καλά-καλά, η Γιούλη μου λέει αποφασισμένη και σίγουρη: «Τώρα θα τον πιάσω! Δε μπορεί, θα καταλάβει ότι θέλουμε να τον βοηθήσουμε. Πιθανόν και να έχει εξαντληθεί και να μην έχει δυνάμεις για αντίσταση».
Πήγε λοιπόν και μετά από λίγο επέστρεψε όλο χαρά και μου λέει: «Τον έπιασα, επιτέλους μπόρεσα και τον έπιασα»
Τι χαρά! Εκείνη τη μέρα ήταν η ονομαστική μου γιορτή και της είπα, πως ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει.
Τον πήγε στην κτηνίατρο, όπου στάθηκε αδύνατο φυσικά να τον εξετάσει, γιατί αγρίευε και χτυπούσε και αναγκάστηκε να τον ναρκώσει.
Διέγνωσε, πως δεν έδειχνε να έχει κάτι σοβαρό, εκτός από το χτύπημα (μάλλον ελαφρύ) στο κεφάλι και στη μύτη, εξ΄ ου και η αιμορραγία.
Με την ευκαιρία της νάρκωσης όμως, τον στείρωσε κιόλας. Αν εξελίσσονταν όλα καλά, τουλάχιστον θα είχε απαλλαγεί απ΄ όλες αυτές τα ορμόνες που τρέλαιναν αυτόν κι αυτός με τη σειρά του, καμιά 35αριά άλλους γύρω του. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε καμία άλλη πιθανότητα να τον πιάσουμε πάλι.
Την άλλη μέρα, πήγε και τον πήρε από το κτηνιατρείο και στο δρόμο για το σπίτι, συνέβη κάτι πολύ παράξενο!
Κάποια στιγμή, ο Αντράκος άρχισε να κλαίει σπαρακτικά και να χτυπιέται μέσα στο κλουβί.
Η Γιούλη για να δει τι συμβαίνει, πιάνει αμέσως δεξιά, αφήνει το γκάζι για να χαμηλώσει ταχύτητα και πατάει φρένο για να σταματήσει.
Όμως…, βρέθηκε μπροστά σε μια σοκαριστική διαπίστωση! Το φρένο ήταν νεκρό!!
Τότε και αφού ήταν ήδη στην άκρη του δρόμου, είχε ήδη κόψει ταχύτητα, τράβηξε χειρόφρενο και ακινητοποίησε το αυτοκίνητο.
Αναρωτηθήκαμε…, αν ο Αντράκος δεν είχε τραβήξει την προσοχή της και δεν είχε κάνει όλες αυτές τις κινήσεις, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί; Αν εξακολουθούσε να τρέχει στη μέση του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας, κάποια στιγμή σε κάποιο φανάρι θα χρειαζόταν να φρενάρει και τότε η κατάσταση θα ήταν ανεξέλεγκτη και ίσως η εξέλιξη τραγική!
Ο Αντράκος λοιπόν, είχε γίνει η αιτία να αποφευχθεί κάτι, ίσως πολύ κακό!
Πήρε ταξί και επέστρεψαν στο σπίτι, η Γιούλη ακόμα σε σοκ από το συμβάν κι ο Αντράκος επίσης. Αυτός, όχι για τον ίδιο λόγο, αλλά ίσως απ΄ όλα τ΄ άλλα: Τραυματισμό, νάρκωση, εγκλεισμό κλπ.
Έδειχνε τόσο φοβισμένος, που για 2 μέρες αρνήθηκε να βγει από το κλουβάκι, αρνήθηκε να φάει και να πιει νερό. Και κυρίως, ήταν ανησυχητικά σιωπηλός! Μετά την «έκρηξή» του μέσα στο αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή, δεν ξανακούσαμε τη μιλιά του, ούτε το κλάμα του!
Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή….!
Μα γιατί; Ποια γάτα θέλει να παραμείνει στο κλουβί;
Από την άλλη, είναι 3 μέρες νηστικός, πως είναι δυνατόν να μην πεινάει; Σκεφτήκαμε, ότι θα είναι από το σοκ και απ’ όλα όσα πέρασε και ότι θέλει το χρόνο του για να συνέλθει. Το ίδιο, μας είπε και η γιατρός.
Υπομονή λοιπόν!
Όμως, όση υπομονή κι αν κάναμε εμείς, ο Αντράκος ούτε έβγαινε από το κλουβί, ούτε έτρωγε μόνος του, αλλά ούτε φυσικά άφηνε και τη Γιούλη να τον πλησιάσει, μήπως και καταφέρει να τον ταΐσει.
Ανησυχώντας για την κατάστασή του, τον ξαναπήγε στη γιατρό, όπου με γάντια, ειδικό μακρύ ξύλο για κουτάλι (γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να πλησιάσει), προσπάθησε κι αυτή να του δώσει με το ζόρι λίγο φαγητό.
«Τι συμβαίνει γιατρέ μου;» Ρωτήσαμε…
«Κατά πάσα πιθανότητα, έχασε την όσφρησή του με το χτύπημα. Οι γάτες τρώνε με την όσφρηση και πρέπει να τους μυρίσει το φαγητό για να φάνε. Πάρτε τον και προσπαθήστε να τον ταΐσετε, αν και όσο μπορείτε και σας επιτρέπει. Με το ζόρι, αρκεί να τρώει κάτι για να κρατηθεί, μέχρι να δούμε τι θα γίνει με τη χαμένη του όσφρηση» μας είπε.
Μάλιστα… Και τώρα τι κάνουμε;
Σ΄ ένα γάτο που δε μπορείς να διαχειριστείς με κανένα απολύτως τρόπο, ούτε καν να τον πλησιάσεις, πως θα του δώσεις φαγητό στο στόμα;
Κάπου εδώ, αρχίζει το μαρτύριο το δικό του, αλλά και το δικό μας!
Η Γιούλη παίρνοντας όλα τα μέτρα προστασίας, έκανε αμέτρητες προσπάθειες να τον ταΐσει, μα δεν κατάφερε τίποτα. Έκλεινε το στόμα, αγρίευε και χτυπούσε με δύναμη.
Πως να τον εμπιστευτείς κιόλας; Είχε γερό χτύπημα ο άτιμος κι ήταν τόσο νωπό ακόμα στο δικό μου χέρι …
Μετά από 5 μέρες στο κλουβί, χωρίς φαί και χωρίς νερό, χωρίς λαλιά, ένα πρωί αποφάσισε ν’ αντιδράσει και άρχισε να νιαουρίζει. Του άνοιξα με την ελπίδα, ότι ελεύθερος και ήρεμος μπορεί να φάει.
Και επιτέλους βγήκε... Άρχισε να βολτάρει στον κήπο, ήπιε πολύ-πολύ νερό, πήγε στο φαγητό το κοίταξε απλά και μετά ξάπλωσε.
Έτσι συνέχισε να περιφέρεται και τις επόμενες μέρες στον κήπο, έπινε μόνο νερό, γλειφόταν, ακόνιζε τα νύχια του, ερχόταν τρέχοντας μπροστά στο φαγητό, έσκυβε από πάνω, έμενε ακίνητος για λίγο και μετά έφευγε.
«Και τώρα, τι κάνουμε γιατρέ μου; Θα πεθάνει από ασιτία!»
«Τίποτα, περιμένουμε μήπως και επανέλθει…»
«Καλά… Κάτι άλλο;»
«Τίποτα»
Δεν τα παράτησε όμως η Γιούλη, προσπάθησε με κάθε τρόπο και μέσο. Τι συκώτι ωμό, τι κιμά, τι ψάρι, τι κοτόπουλο, τι νοστιμότατες κονσέρβες. Τι βιταμίνες (πάστα) να την πετάει να κολλήσει πάνω του για να την γλύψει. Τίποτα!
Μια μέρα, πήρε μια μεγάλη σύριγγα που τη γέμισε με ζωμό κοτόπουλου και διαλυμένη κονσέρβα και άρχισε να τον κυνηγάει για να τον ψεκάσει στο σώμα.
Ο λόγος; Για να γλειφτεί, μήπως κι έτσι ξυπνήσει η κοιμισμένη του (θέλαμε να πιστεύουμε) όσφρηση.
«Στάσου, μη φεύγεις» του φώναζε και μου θύμιζε το Βόγλη στην ταινία. Κωμικοτραγικό; Ίσως, αλλά ήταν μια ακόμα ιδέα, μια ακόμα προσπάθεια να τον βοηθήσει.
Μάταια όμως!
Οι μέρες περνούσαν κι αυτός φανερά ταλαιπωρημένος, ερχόταν κοντά συνεχώς, νιαούριζε ικετευτικά, έδειχνε πως πεινούσε πάρα πολύ, όμως δεν έτρωγε. Μέρα με τη μέρα αδυνάτιζε επικίνδυνα, είχε μείνει μόνο δέρμα και κόκαλα, μέχρι που άρχισε να παραπατάει σε κάθε βήμα του και να πέφτει αρκετά συχνά!
Όμως τον έβλεπες ότι το πάλευε, σηκωνόταν και συνέχιζε!!
Κοίτα, πως τα φέρνει η ριμάδα η ζωή, από τη μια στιγμή στην άλλη! Ο γάτος ο αγέρωχος, ο δυνατός, ο «εγώ είμαι κι άλλος κανένας», αυτός που με τα «καμώματά» του είχε κάνει τη ζωή όλων μας άνω κάτω, τώρα ήταν τόσο αδύναμος, τόσο ευάλωτος! Χρειαζόταν επειγόντως βοήθεια, αλλά… δεν τη δεχόταν κιόλας!
Μας σπάραζε την καρδιά!
Τι θα κάνουμε; Το ζωάκι σβήνει σιγά-σιγά, θα πεθάνει από ασιτία μπροστά στα μάτια μας κι εμείς ανήμπορες να κάνουμε κάτι, απλά παρακολουθούμε! Αν χρειαζόταν, θα τον ταΐζαμε σε όλη του τη ζωή στο στόμα, αρκεί να μας το επέτρεπε.
Κάπως έτσι δραματικά, πέρασαν άλλες 12 πολύ δύσκολες μέρες για εμάς, αλλά για εκείνον βασανιστικές και πολύ-πολύ κρίσιμες για τη ζωή του! Όταν θ’ άρχιζαν να μη λειτουργούν τα ζωτικά του όργανα, τότε θα ήταν πλέον πολύ αργά…
Μη μπορώντας να τον βλέπουμε άλλο σε αυτή την κατάσταση και έτσι όπως ήταν εξασθενημένος, η Γιούλη με προστασία τον έπιασε αιφνιδιαστικά, τον έβαλε στο κλουβάκι και τον ξαναπήγε στο ιατρείο. Εμείς δεν ξέραμε τι άλλο να κάνουμε, είχαμε δοκιμάσει τα πάντα!
Εκεί λοιπόν η κτηνίατρος, βάζοντάς τον σε ένα ειδικό κλουβί που τον ακινητοποιούσε εντελώς, ώστε να μη μπορεί ν΄ αντιδράσει, του έβαλε ορό και τον τάισε με τη σύριγγα με το ζόρι.
Αυτό κράτησε 8 μέρες, όπου εγώ όλη αυτή την εβδομάδα ήμουν άρρωστη με επιπλοκές από τον τραυματισμό, όμως πήγαινε η Γιούλη και τον έβλεπε. Έγκλειστος, φοβισμένος, μόνος, και με μια απέραντη θλίψη στο βλέμμα!
Την όγδοη μέρα λοιπόν, παίρνω κάτι στροφές ανάποδες, και της λέω: «Μα καλά, είναι ζωή αυτή για τον Αντράκο; Κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί, που τον ακινητοποιούν -σα σε ηλεκτρική καρέκλα- για να του σπρώξουν με το ζόρι στο στόμα λίγο φαγητό; Δε μπορώ να το αντέξω άλλο αυτό, πήγαινε πάρε τον! Αν θέλει να ζήσει, αν είναι να ζήσει, θα τις βρει αυτός τις άκρες του. Ίσως να υπερισχύσει το ένστικτο της επιβίωσης, ίσως να κυνηγήσει (δεν τους χρειάζεται η όσφρηση στο κυνήγι), ίσως, ίσως… δεν ξέρω…»
Θα πει κάποιος: «Για το καλό του γινόταν». Ναι, αλλά υπάρχουν και όρια σε όλα κι εμένα κάτι μέσα μου, δε μου επέτρεπε να τον αφήσω εκεί ούτε λεπτό παραπάνω!
Κι εκείνη, το ίδιο σκεφτόταν συνεχώς κι έτσι, πήγε την ίδια στιγμή και τον έφερε στο σπίτι.
Δεν ξέρω αν ελπίζαμε πια σε κάτι, είχαν περάσει πολλές μέρες και είχαμε σχεδόν χάσει την ελπίδα μας για να φάει μόνος του. Όμως, στο σπίτι θα ήταν ελεύθερος τουλάχιστον και όχι αιχμάλωτος, καταπιεσμένος και φοβισμένος.
Όταν ήρθαν στο σπίτι, βγήκε αμέσως από το κλουβάκι και άρχισε να περιφέρεται στον κήπο, όσο του επέτρεπαν βέβαια οι δυνάμεις του!
Εξασθενημένος πολύ μας έπαιρνε συνέχεια από κοντά και κάποια στιγμή, συνέβη κάτι πολύ-πολύ παράδοξο! Άρχισε να τρίβεται στα πόδια μου!! Αυτό δεν το είχε ξανακάνει ποτέ, αφού δε μας πλησίαζε ούτε στο ένα μέτρο!
Μείναμε πραγματικά άφωνες και κατάπληκτες! Τι παράξενο, αλλά και τι ωραία εικόνα!
Λες κι έγινε κάτι μαγικό…. Αυτός ήταν ο Αντράκος; Για τον ίδιο γάτο μιλάμε; «Βρε, μπας κι έφερες κάποιον άλλο που του μοιάζει;»
Φυσικά και ήταν και φυσικά τον άφησα να το απολαύσει όσο ήθελε! Κι ενώ έχω μείνει άλαλη και ακίνητη (που ν’ απλώσω χέρι για χάδι …) με τον Αντράκο να μου κάνει κουτουλιές ασταμάτητα, η Γιούλη πήγε να φέρει φαγητό για τις υπόλοιπες.
Κι εκεί που άνοιγε μια κονσέρβα για να δώσει αντιβίωση σε μια άρρωστη γατούλα, ξαφνικά συμβαίνει το εξής απροσδόκητο: Βλέπουμε τον Αντράκο να τρέχει, να ορμάει κυριολεκτικά στην κονσέρβα, να παίρνει ένα κομμάτι με το πόδι του και να το βάζει στο στόμα του.
Μετά; Μετά όρμησε και στην υπόλοιπη κονσέρβα και άρχισε να την καταβροχθίζει σαν πεινασμένος λύκος!
Πανηγύρι; Δε θα πει τίποτα… Μόνο χορό δε στήσαμε… Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα!
Η Γιούλη άρχισε να φωνάζει: «Τρώει, τρώει!! Θαύμα, έγινε το θαύμα!!»
Από εκείνη τη στιγμή και μετά έτρωγε κανονικότατα και μάλιστα πολλές-πολλές φορές τη μέρα και άρχισε να δυναμώνει σιγά-σιγά.
Αυτό ονειρευόμουν όλες αυτές τις μέρες της πείνας του και της αγωνίας μας. Να τον δω και πάλι να περιφέρεται στην κήπο και να τρώει πολύ και με μεγάλη όρεξη, όπως έκανε πάντα κι ας έκανε και τις ζαβολιές του, αρκεί να ζούσε.
Κι έγινε…
Κι δεν έγινε μόνο αυτό… Ο Αντράκος, από κείνο το βράδυ και μετά, ήταν ένας άλλος γάτος! Φιλικός, παιχνιδιάρης, κοινωνικός, χαδιάρης, ερχόταν και μας έκανε κουτουλιές συνεχώς, τριβόταν και ζητούσε χάδια, κοιμόταν αγκαλιά με τις υπόλοιπες γάτες που είχε ταλαιπωρήσει τόσο πολύ στο παρελθόν!
Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό και πολύ παράξενο: Δεν άπλωσε ποτέ ξανά το πόδι του να χτυπήσει κανέναν, ούτε τις άλλες γάτες στο φαγητό, ούτε εμάς που τον χαϊδεύαμε χωρίς τελειωμό και τον παίρναμε αγκαλιά!
Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Μετάλλαξη; Θαύμα; Ευγνωμοσύνη; Το χτύπημα στο κεφάλι του «κούνησε» το μυαλό; Μα, αν ήταν έτσι, δε θα το έκανε και τις «ατέλειωτες» και εφιαλτικές μέρες της αφαγίας του; Ποιος ξέρει;
Έχουν περάσει 2,5 μήνες από εκείνο το βράδυ, που αποφάσισε να πάρει τη ζωή του πίσω και ν’ αρχίσει ν’ απολαμβάνει όλες τις χαρές της που τόσο είχε στερηθεί.
Ζητιανεύει τα χάδια, με ένα τρόπο που μας συγκινεί πολύ! Ίσως δεν τον είχε χαϊδέψει ποτέ κανείς και δεν ήξερε τι σημαίνει χάδι, ίσως κακοποιήθηκε στο παρελθόν και φοβόταν τόσο πολύ, ίσως, ίσως, ίσως…
Ίσως απλά κατάλαβε κι έπιασε το νόημα της ζωής! Καλό φαί, μαλακό κρεβάτι, φαρδιές ξάπλες, ατέλειωτα χάδια, απολαυστικές αγκαλιές, ευχάριστες και ήρεμες βόλτες και πάνω απ’ όλα α σ φ ά λ ε ι α! Αυτή είναι ωραία ζωή!
Σίγουρα έπαιξε το ρόλο της και η στείρωση, αλλά όχι σε όλα τα επίπεδα, αφού δεν επηρεάζει συμπεριφορές που δεν έχουν σχέση με τις ορμόνες.
Από τότε, δεν ξαναβγήκε από τον κήπο καθόλου και η συμπεριφορά του δε θυμίζει σε τίποτα τον Αντράκο που όλοι ξέραμε.
Το γάτο που μας ταλαιπώρησε τόσο πολύ όλους!
Δείχνει ήρεμος, χαρούμενος, ασφαλής!
Και όλοι εμείς επίσης!
Οι γάτες, βρήκαν όλες την ησυχία τους και τα σκυλιά μας , χαίρονται πάλι τον κήπο και το παιχνίδι τους! Αλλά κι εμείς, από τη μια ηρεμήσαμε από τα άγχη, τις αγωνίες και τα προβλήματα που δημιουργούσε κι από την άλλη, χαιρόμαστε τόσο πολύ που γλύτωσε από βαριές αρρώστιες, σοβαρό τραυματισμό, ασιτία και είναι πάλι κοντά μας!
Στη συνέχεια, πήγαμε στο γιατρό τα κορίτσια και κάποια αγόρια για στείρωση, τα άρρωστα τα πήγαμε για θεραπεία και τώρα η κατάσταση στο σπίτι έχει ηρεμήσει.
Τρώνε και μετά αλητεύουν στις ρούγες, όπως είχαν μάθει! Τώρα όμως είναι υγιή, απαλλαγμένα από τα ένστικτα του ζευγαρώματος (με όλες τις άσχημες συνέπειές τους) χορτάτα και χαρούμενα απολαμβάνουν τη φύση, την παρέα, την ελευθερία τους, αλλά επιστρέφουν πάντα!
Αλητάκια, που όμως θέλουν να έχουν ένα σημείο αναφοράς, όπως όλοι μας!
Ο «άγριος», αλήτης γάτος, που πρωτοστάτησε σ΄ όλη αυτή τη μεγάλη φασαρία, έγινε πια ο ήσυχος και χαδιάρης γατούλης!
Με το Φρέντυ, (μετά από τη σχετική εξοικείωση, αφού τώρα μας πλησίαζε) είναι πια φιλαράκια, αφού τρώνε μούρη με μούρη και κοιμούνται κολλητά στο πλατύσκαλο και στο γρασίδι!
Υπάρχει ακόμα το αγκάθι, όπου 2-3 γάτες μου δεν καταδέχονται να πλησιάζουν στα κρεβάτια τους, ούτε στο τραπέζι τους που ακούμπησαν οι «άλλοι» και φυσικά δε θέλουν καμία επαφή με τους «ξένους».
Δικαίωμα γι΄ αυτές, πληγή για μένα! Θέλω όμως να πιστεύω, ότι κι αυτό θα το αλλάξουμε με τον καιρό, με υπομονή και σωστούς χειρισμούς.
Όσο για το χέρι; Μάλλον μου έμεινε ενθύμιο (4 μήνες έχουν περάσει) και κάποιος πόνος και η δυσκολία κάποιων κινήσεων.
Κι ο Αντράκος που με τραυμάτισε, «αποφάσισε» εκείνη τη σημαδιακή μέρα να βγει έξω και να τραυματιστεί κι αυτός με τέτοιο τρόπο, που να μη μπορεί να τον βοηθήσει κανείς! Πόσο περίεργη σύμπτωση…
Όμως… «Ουδέν κακόν αμιγές καλού»
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ακόμα κι αυτά που θεωρούμε άσχημα, ακόμα κι αυτά με κάποιο τρόπο μας πάνε παραπέρα…
Η ζωή πάντα, κάτι μας δίνει και κάτι μας παίρνει!
Γιατί; Γιατί έτσι είναι η ζωή! Αρκεί εμείς να είμαστε ευγνώμονες και να εκτιμάμε, ότι μας δίνει και να είμαστε δυνατοί και να αντέχουμε για ότι μας παίρνει!
Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και γεμάτη εκπλήξεις, άλλες ευχάριστες και ίσως… πιο πολλές δυσάρεστες.
Τα ζώα όμως, που για μένα είναι οι καλύτεροι και οι σοφότεροι δάσκαλοι, αυτά με εκπλήσσουν μόνο ευχάριστα στο τέλος!!
Δεν ξέρω, αν ήταν το ένστικτο της επιβίωσης που βοήθησε τον Αντράκο να βρει πάλι τη χαμένη του όσφρηση, αν με τη θέληση και τη δύναμή του τα κατάφερε, ή αν η ζωή του χρωστούσε ακόμα…
Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έλεγε: «Παιδάκι μου, όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει».
Μοιρολατρικό θα μου πεις; Ίσως…
Όμως, αν σκεφτείς ότι τελευταία και μέσα σε λίγους μήνες, αποχαιρέτησα 4 ζωάκια μου, που έφυγαν τόσο ξαφνικά και τόσο απρόσμενα κι ο Αντράκος που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, τελικά τα κατάφερε και είναι κοντά μας γερός και δυνατός, τι να σκεφτείς και τι να πεις;
Μέλος επίσημο και επίτιμο πια ο Αντράκος, αφού με όλα όσα πέρασε, αλλά και που περάσαμε μαζί του, τον πονέσαμε πολύ αυτό τον τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό γάτο! Σίγουρα μας αρέσει που «μεταλλάχθηκε, γιατί μπορούμε πια να τον χαϊδεύουμε, να τον παίρνουμε αγκαλιά (όνειρο άπιαστο κάποτε), αλλά και το σημαντικότερο να τον βοηθήσουμε, αν και όποτε χρειαστεί πάλι βοήθεια.
Αλλά κι αν εξακολουθούσε να έχει την ίδια απόμακρη συμπεριφορά, για μας θα ήταν πάντα ο Αντράκος!
Ο γάτος, που έγραψε με τόσο διαφορετικό τρόπο τη δική του ιστορία στη ζωή μας!
Που έγινε η αιτία, να ζήσουμε τόσα απίστευτα και δύσκολα, να μετρήσουμε αντοχές, να γνωρίσουμε όρια, να νιώσουμε τόσο έντονα και ανάμικτα συναισθήματα! Να περάσουμε μέρες και νύχτες άγχους, αγωνίας και στεναχώριας, για ένα πλάσμα που είχε κάνει τη ζωή μας τόσο δύσκολη!
Τι έφταιγε όμως και πως να τον αδικήσεις; Πως να θυμώσεις μ΄ ένα ζωάκι, που δεν λειτούργησε με βάση τη λογική, τη γνώση και τη συνείδηση, αλλά ορμώμενο καθαρά και μόνο από τα ένστικτά του ή πιθανές άσχημες εμπειρίες ή φοβίες του;
Εδώ άνθρωποι, που ενώ διαθέτουν όλα τα παραπάνω, αδικούν και κάνουν κακό στα ζώα και όχι μόνο! Γιατί με κάποια περίεργη-παράλογη «λογική», με κάποια λανθασμένη ή μπορεί και ανύπαρκτη «γνώση», (που δε φροντίζουν κιόλας να πλουτίσουν, αφού θέλουν να θεωρούνται το είδος που εξελίσσεται και προοδεύει) και με μια κοιμισμένη «συνείδηση», θεωρούν αυτονόητο και απολύτως δεδομένο, ότι τα ζώα γεννήθηκαν γνωρίζοντας τα δικά μας ανθρώπινα, αντιδρούν εντελώς παράλογα σε απολύτως φυσιολογικές συμπεριφορές τους και τους συμπεριφέρονται άδικα και απάνθρωπα, βλέποντας και αντιμετωπίζοντας ανταγωνιστικά και μικρόψυχα, κάθε δική τους ενστικτώδη συμπεριφορά επιβίωσης, αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας.
Και μπορεί τα ζώα να μην έχουν λογική και σίγουρα δεν κάνουν κακό γνωρίζοντας, όμως έχουν αισθήματα σπουδαία και ανιδιοτελή, που μας ξαφνιάζουν και μας σοκάρουν πολύ συχνά!
Και είναι αμέτρητες οι φορές που μας δείχνουν με το δικό τους τρόπο, την ευγνωμοσύνη και την ανωτερότητά τους, δίνοντάς μας πολύτιμα μαθήματα ζωής!
Αυτός ο τόσο διαφορετικός και εχθρικός με όλους γάτος, έγινε μέσα από μια σειρά γεγονότων, ο καλύτερος φίλος όλων! Δε σταματάει ούτε στιγμή να μας δείχνει την απερίγραπτη χαρά και την ξεχωριστή φιλία του, όπως μόνο αυτός ξέρει!
Είναι ένας σπουδαίος αγωνιστής, που μας έδειξε τόσο ξεκάθαρα, πως στα δύσκολα η μόνη επιλογή σου είναι να παλεύεις!
Ν’ αγωνίζεσαι σε κάθε ανάσα, ακόμα κι όταν την παίρνεις με δυσκολία, να στέκεσαι σε κάθε βήμα, ακόμα κι όταν παραπατάς, να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις, ακόμα κι όταν πέφτεις!
Ελένη Κασπίρη