Ονειρεύομαι τη μέρα που οι άνθρωποι θα σέβονται κάθε είδος ζωής
Ναι, ονειρεύομαι τη μέρα που οι άνθρωποι θα σέβονται κάθε είδος ζωής
«Είσαι φιλόζωη;»
Η ερώτηση που άκουσα στη ζωή μου, ίσως περισσότερες φορές κι από το «Τι κάνεις»
Ξεκίνησε πριν πολλά-πολλά χρόνια, όταν άρχισα να φροντίζω εγκαταλελειμμένα ζωάκια που υπέφεραν στους δρόμους!
Δεν καταλάβαινα όμως, γιατί ο τόνος και ο τρόπος τους ήταν πειραχτικός τάχα κάποιες φορές, κυρίως όμως ειρωνικός, επικριτικός και υποτιμητικός.
Άρχισα να καταλαβαίνω, όταν η ερώτηση συνοδευόταν με σχόλια, επικρίσεις και συμβουλές.
«Πετάς τα λεφτά σου για να ταίζεις ζώα και να τα πηγαίνεις στο γιατρό.
-Δώσε τα σε κανένα φτωχό, αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πεινάνε. Βάζεις τα ζώα πάνω από τους ανθρώπους, είναι αμαρτία!
-Θα είχες δικό σου σπίτι, αν δεν τα σκόρπαγες έτσι.
-Θα πεινάσεις εσύ, για να τρώνε τα αδέσποτα.
-Θα καταντήσεις σαν κάτι τρελούς, που γυρνούν και ταΐζουν σκυλιά και γάτες.
-Κοίτα να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, για να κάνεις κάτι σημαντικό». Και πολλά άλλα…
Να μην αναφέρω τις αμέτρητες βρισιές και προσβολές από περαστικούς και αγνώστους, που με έπιαναν επ΄ αυτοφώρω να διαπράττω το… «αμάρτημα».
Τι επιλήψιμο έκανα; Βοηθούσα ψυχούλες που είχαν ανάγκη!
Έτσι κι εγώ, προτιμούσα να «κρύβομαι» όταν έκανα κάτι.
Η κριτική, ο ρατσισμός και ο πόλεμος που αντιμετώπιζα, με έφερναν άπειρες σε δυσάρεστη και πάρα πολλές φορές σε πραγματικά δύσκολή θέση!
Κάπως έτσι ξεκίνησα, έτσι προχώρησα, έτσι έμαθα σιγά-σιγά το πόσο δύσκολο είναι, να θες να είσαι άνθρωπος κι έτσι πληγώθηκα πολλάκις… και θύμωσα επίσης…
Γι΄ αυτό δεν ήθελα να απαντώ, ούτε να εξηγώ, ήθελα μόνο να με αφήσουν ήσυχη! Δεν ενοχλούσα κανέναν και ούτε ασχολήθηκα ποτέ με κανέναν …
Γιατί «φίλε» επικριτή, όταν εσύ ξοδεύεις τα χρήματά σου όπου σου κάνει κέφι, εγώ δεν ασχολήθηκα με σένα. Γιατί δε με αφορά και δε με νοιάζει, δικά σου είναι.
Μα όταν κομπάζεις για τα πανάκριβα γούστα σου, τα εξτρίμ σπορτς, τις χαι διασκεδάσεις, τα ονειρικά ταξίδια αναψυχής και τόσα άλλα και φουσκώνεις από εγωισμό και έπαρση, δεν είδα πουθενά τις «φιλανθρωπικές» σου ευαισθησίες…
Δε σε άκουσα ποτέ ν’ αναφέρεις, τους ανθρώπους που πεινάνε και που «χτυπάς» σε μένα, ότι δεν τους νοιάζομαι, επειδή κάνω το «τραγικό λάθος» να ταΐζω πεινασμένα ζωάκια…
Αλλά δε μπορείς να δεχθείς, ως φυσιολογικές και αυτονόητες τέτοιες πράξεις, αφού μάλλον η συμπόνια και η προσφορά είναι μακρινές λέξεις και έννοιες για σένα. Έχεις ακόμα πολύ δρόμο να διανύσεις…
Πως να σου δώσω να καταλάβεις, ότι το να είσαι φιλόζωος δεν αναιρεί το να είσαι φιλάνθρωπος; Αυτά μαζί πάνε!
Θα σου πω μόνο, πως αυτοί που δεν αγαπούν τα ζώα, δε μπορούν ν΄ αγαπήσουν ούτε τους ανθρώπους, γιατί είναι άνθρωποι ανολοκλήρωτοι, άνθρωποι μισοί.
Όπως είπε και ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Ανατόλ Φρανς:
«Μέχρι να αγαπήσει ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής ενός ανθρώπου παραμένει κοιμισμένο». Παραμένει μισό και λειψό, θα συμπληρώσω εγώ.
Και μάθε, πως οι άνθρωποι που λένε, πως αγαπούν μόνο τα ζώα, ίσως είναι βαθιά πληγωμένοι από τους ανθρώπους και στα ζωάκια βρίσκουν το καταφύγιό τους!
Επιβεβαιώνοντας έτσι και τον ποιητή Μ. Λουντέμη και τη φράση του: «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα»
Γιατί ο ευαίσθητος, αυτός που ειλικρινά νοιάζεται για τον πεινασμένο, δεν ξεχωρίζει αν είναι παιδί, σκύλος ή πουλί!
Ξέρω καλά τι σκέφτεσαι τώρα, μου το ’χεις πει πολλές φορές: «Βάζεις στην ίδια μοίρα το παιδί με το ζώο; Είναι αμαρτία και παραλογισμός»
Ναι, το κάνω κι αυτό το «αμάρτημα» κι αυτή την «τρέλα». Γιατί για μένα, η εικόνα ενός σκελετωμένου από πείνα ή ενός πληγωμένου είναι το ίδιο σοκαριστική, όποιος κι αν είναι!
Μάθε ακόμα, πως ο συμπονετικός άνθρωπος, δε μπορεί να μείνει αδιάφορος και παρατηρητής μπροστά στον πόνο, την αδικία και το θλιμμένο βλέμμα κανενός!
Μπροστά στη γυναίκα που δέχεται βία, το κουνελάκι που βασανίζουν σε κάποιο πειραματικό εργαστήριο, το πουλάκι που λαβώθηκε και δε μπορεί να πετάξει, το σκύλο που κακοποιείται μέσα στο σπίτι του, το νεογέννητο γατάκι που κλαίει στην άκρη του δρόμου, το σκλαβωμένο ελέφαντα, τον άστεγο που κρυώνει, το γαιδαράκο που εγκατέλειψαν μέσα στο λιοπύρι, το μετανάστη που ζει κυνηγημένος, το άλογο που σέρνει τόνους και λυγίζουν τα πόδια του από το βάρος, την τραυματισμένη αλεπού στο δρόμο, το χελωνάκι που κινδυνεύει στη μέση της Εθνικής οδού, το γέροντα που απλά δυσκολεύεται να ανέβει τη σκάλα, τη μέλισσα που πνίγεται μέσα στο ποτήρι, τη γιαγιά που ζητά απλά μια καλημέρα για να γλυκάνει τη μοναξιά της, το αρνάκι και το μοσχαράκι που θα θυσιαστούν για να τα βάλουν κάποιοι στο πιάτο τους.
Δε θέλει να πειράξει ούτε το μυρμηγκάκι, που τυχαία βρέθηκε πάνω στο τραπέζι του, ούτε το φίδι που πέρασε από την αυλή του!
Πως να περιορίσεις τη συμπόνια σε συγκεκριμένα είδη και καταστάσεις; Πως να τα ξεχωρίσεις, όταν έχει αξία η ζωή κάθε πλάσματος και όταν όλα είναι ίδια μπροστά στον πόνο, το φόβο, τον κίνδυνο, το θάνατο;
Όλα είναι φίλοι και συνοδοιπόροι μας και όχι εχθροί, σκλάβοι, θηράματα, τροφή μας.
Τελικά, τι είναι η φιλοζωία για σένα;
Μια πράξη υπερβολική, προκλητική και παράλογη; Μήπως αδιαφορία για τον άνθρωπο, υστερία ή ψυχασθένεια;
Εντάξει, πολυακούστηκε, πολυχρησιμοποιήθηκε και κάπου διαστρεβλώθηκε η πραγματική της έννοια και αξία!
Γιατί υπάρχουν πολλοί, «φιλόζωοι» λένε πως είναι, που την ευτελίζουν με τις πράξεις τους και σου δίνουν και σένα «τροφή»…
Εσένα δε σε κάνει φιλάνθρωπο το ότι αγαπάς το παιδί, την οικογένεια ή τους φίλους σου, ούτε το φιλοδώρημα που θα δώσεις στο σερβιτόρο για να κάνεις εντύπωση στην παρέα σου, ούτε ένα πιάτο φαγητό στο γείτονα που πεινάει και μετά θα τον περάσεις από «ψιλό κόσκινο» με την κριτική σου, για τα λάθη που τον έφτασαν ως εδώ, ούτε η δωρεά που έκανες σε κάποιο ίδρυμα και φρόντισες να κοινοποιηθεί…
Έτσι δεν κάνει φιλόζωο κι αυτόν που αγαπάει το δικό του ζωάκι, αλλά δε τον νοιάζει, αν έξω από την πόρτα του κάποιο άλλο πεθαίνει, αυτόν που το κακοποιεί και το κακομεταχειρίζεται με πολλούς τρόπους, αυτόν που το εγκαταλείπει στην πρώτη δυσκολία, αυτόν που εθελοτυφλεί μπροστά στο βασανισμό ενός ζώου, αυτόν που κάνει ευθανασία στο ζωάκι του για θέματα συμπεριφοράς αλλά και υγείας με το παραμικρό, αυτόν που το "παρκάρει" σε ένα κλουβί φιλοξενίας (είτε σε Πανσιόν είτε σε σπίτι) για να πάει διακοπές κλπ, αυτόν που με τη συμπεριφορά του δε σέβεται το περιβάλλον και τους γύρω του, αυτόν που έχει ρατσιστική αντιμετώπιση στα ιδιαίτερα ζωάκια (ανάπηρα, φοβικά, επιθετικά), τα ημίαιμα.
Ούτε είναι φιλόζωος αυτός που συλλέγει ζώα και τα αναγκάζει να ζουν σε άθλιες συνθήκες, αυτός που λυπάται ένα ζωάκι και το παίρνει σπίτι σου, αλλά με την πρώτη δυσκολία το «φορτώνει» σε άλλους, αυτός που βοηθά ζωάκια χωρίς σπίτι, αλλά δε σέβεται τους ανθρώπους γύρω του, αυτός που καυγαδίζει διεκδικώντας τα εύσημα περιστατικών, αυτός που βοηθά για να προβάλλεται, αυτός που βροντοφωνάζει τις καλές του πράξεις, αυτός που βοηθά με σκοπό το κέρδος, αυτός που ακυρώνει το έργο άλλων επειδή είναι μικρότερο κατά την γνώμη του.
Ούτε ο κυνηγός και όποιος άλλος σκοτώνει ζώα ή συμμετέχει με όποιο τρόπο σε αυτό, ούτε ο εκπαιδευτής που χρησιμοποιεί βία, ούτε ο κτηνίατρος που δε σέβεται τα ζώα, κλπ, κλπ.
Όλοι αυτοί, μπορεί να λένε πως είναι φιλόζωοι, μα δε συνάδει με τη νοοτροπία, τη συμπεριφορά και τη στάση ζωής τους!
Γιατί η ειλικρινής και άδολη αγάπη για τα ζώα, δε σε αφήνει ν’ αδιαφορείς, να κάνεις διακρίσεις, να τα συγκρίνεις, να προσπαθείς να επωφεληθείς από αυτά, να τα κακοποιείς, να τα σκοτώνεις.
Κι αν κάποιος συμπεριφέρεται έτσι και λέει πως είναι φίλος τους, είναι υποκριτής!
Γιατί τους φίλους σου τους αγαπάς, τους σέβεσαι, τους βοηθάς! Δεν τους εκμεταλλεύεσαι, δεν τους αιχμαλωτίζεις, δεν τους βασανίζεις, δεν τους σκοτώνεις και δεν τους τρως!
Ο Φιλόζωος είναι και θα είναι Ένας: Ο Φίλος των Ζώων! Αυτός που αγαπά, σέβεται και υπερασπίζεται Όλα τα Ζώα και κάθε είδος Ζωής! Χωρίς διακρίσεις…
Και να ξέρεις, πως ότι κι αν πεις, ότι κι αν κάνεις δε μπορείς να τον μειώσεις, ούτε να μικρύνεις τις πράξεις του, σε όποια μεριά κι αν είσαι! Είτε του «φιλάνθρωπου» επικριτή, είτε του «φιλόζωου» υποκριτή, που οι πράξεις του οι ίδιες τον ακυρώνουν…!
Μάθε, πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που με το ήθος και την ανθρωπιά τους τιμούν τη Φιλοζωία!
Άνθρωποι με ευαισθησίες και ειλικρινή αισθήματα, που δεν είναι εξωγήινοι, ούτε ξεχωριστοί και σπουδαίοι, είναι απλά Άνθρωποι!
Θέλουν μόνο να προσφέρουν (με όποιο τρόπο μπορούν), χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα, χωρίς να θέλουν εύσημα, χωρίς να περιμένουν τίποτα. Γιατί το αντίθετο δεν τους ταιριάζει, δεν τους αφήνει να ησυχάσουν!
Και κάθε φορά, νιώθουν πως ψηλώνουν κάμποσο, πως γίνονται πλουσιότεροι, στην ψυχή όχι στην τσέπη (μη μπερδεύεσαι) κι αυτή είναι η ανταμοιβή τους!
Γνωρίζω και εκτιμώ ανθρώπους που μπορεί να μη βοηθούν ζωάκια που δεν έχουν σπίτι, αλλά σέβονται και υπερασπίζονται κάθε ζωή και δεν πειράζουν ούτε κουνούπι!
Και να ξέρεις, πως δεν είναι οι μεγάλες πράξεις μόνο σημαντικές, αλλά και οι μικρές καθημερινές. Λίγο νερό που θα δώσεις σε κάποιον που διψάει, μια κουβέρτα σ’ αυτόν που κρυώνει, ένα λόγο παρηγοριάς σε κάποιον που πονάει κι ένα χάδι ή χαμόγελο σ΄ αυτόν που είναι μόνος.
Έτσι το βλέπω εγώ!
Αρκεί να θες ν΄ ανοίξεις λίγο την καρδιά σου να κοιτάξεις και λίγο παραπέρα και θα το δεις και συ.
Πέρα από τον «καλά βολεμένο» σου εαυτό και έξω από τον «ασφαλή» δικό σου κύκλο. Γιατί «φίλε» μου η ζωή, αυτή κι αν κάνει κύκλους…
Η μητέρα μου, μου έλεγε πάντα και το κουβαλάω πολύτιμο φυλαχτό στην ψυχή: «Να συμπονάς τον πονεμένο παιδάκι μου και στους ανθρώπους, πρώτα την καλοσύνη ν΄ αναζητάς»
Μην ασχολείσαι άλλο μαζί μου λοιπόν και μη με ρωτάς!
Δεν ξέρω να σου απαντήσω, αν είμαι φιλόζωη, ούτε αν μου αξίζει να φέρω αυτό τον χαρακτηρισμό!
Να είμαι και να παραμείνω άνθρωπος, αυτό θέλω μόνο!
Να προσπαθώ όσο μπορώ, να είμαι κοντά σε όποιο πλάσμα έχει ανάγκη! Με τα μάτια, τ΄ αυτιά και την καρδιά μου ανοιχτά στον πόνο, τη θλίψη και την αδικία, όποιον κι αν αφορά! Και με σεβασμό στο δικαίωμα του καθένα, να ζήσει με αξιοπρέπεια, όποιος κι αν είναι αυτός!
Γιατί θέλω ο κήπος μου για το φίδι ή το ποντίκι, το μπαλκόνι μου για το πουλάκι ή τη μέλισσα, το σπίτι μου για την κατσαρίδα ή το κουνούπι, ο δρόμος για το χελωνάκι ή το λαγό να είναι πέρασμα και όχι τόπος θυσίας!
Θέλω το περιβάλλον για όλα, μα όλα τα ζώα να είναι σπίτι και καταφύγιο και όχι τόπος σκλαβιάς, πόνου και θανάτου!
Τώρα γελάς… Κι όμως, η οποιαδήποτε ζωή έχει αξία, όσο κι αν εσύ δεν το καταλαβαίνεις και τα σκοτώνεις χωρίς κανένα οίκτο, χωρίς να σε πειράξουν και χωρίς να σου έχει δώσει κανείς το δικαίωμα!!
Ναι, θέλω τη φρατζόλα να τη μοιράζομαι, αν δίπλα μου στο πάρκο πεινάνε ο άστεγος άνθρωπος, ο άστεγος σκυλάκος και τα άστεγα γατάκια. Και ξέρω τι θα πεις πάλι, το έχω ξανακούσει: «Αυτό είναι ανοησία…»!
Ναι, για τους δικούς σου «λογαριασμούς», μπορεί …
Όμως εγώ, έτσι έμαθα κι έτσι μπορώ να πορεύομαι!
Γι΄ αυτό, άσε με να είμαι μ’ αυτούς τους ανόητους, ρομαντικούς «τρελούς» που χαίρονται και όταν δίνουν και όχι μόνο όταν παίρνουν και που νιώθουν καλύτερα, όταν μοιράζονται και όχι όταν μαζεύουν!
Αυτούς που δεν παύουν να ονειρεύονται και να προσπαθούν για καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή, για λιγότερο πόνο, λιγότερη αιχμαλωσία, λιγότερη αδικία, λιγότερο θάνατο. Και γιατί όχι, για καλύτερο κόσμο κι ας μη μπορούν να τον αλλάξουν.
Ναι, ονειρεύομαι να έρθει μια μέρα, που οι άνθρωποι θα σέβονται όλα τα Ζώα! Ακόμα κι εσύ, που τόσα χρόνια με ειρωνεύεσαι και θεωρείς τα ζώα παιδιά κατώτερου Θεού, αλλά και όλοι αυτοί που λένε πως τ’ «αγαπούν», τα «βοηθούν» και είναι «φίλοι» τους…
Να σέβονται τη ζωή που είναι ίδια για όλους! Για σένα, για μένα, για το σκύλο, τον ελέφαντα, το κατσικάκι, το σπουργίτι, το ψάρι, το μυρμήγκι!
Χρόνια τώρα, παλεύω για το αυτονόητο μακριά από όλους! Επικριτές και υποκριτές…
Κι εσύ, όσες ταμπέλες κι αν μου κολλήσεις, ότι κι αν πεις δε με πτοείς, δε με σταματάς, δε με φοβίζεις…
Το ξέρω καλά, πως δε μπορώ να βοηθήσω όλους όσους έχουν ανάγκη κι ούτε μπορώ ν’ αλλάξω τον κόσμο. Μα πάντα θα απλώνω το χέρι σε όποιον το χρειάζεται κι έτσι, ίσως να το βάζω το λιθαράκι μου κι εγώ, για ένα καλύτερο εαυτό!
Και που ξέρεις φίλε μου, ο καθένας μας χωριστά, ξεκινώντας απ΄ τον εαυτό του κι όλοι μαζί κάποτε, μπορεί και να τον αλλάξουμε τον κόσμο …
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων