Μια Πριγκίπισσα στ’ ουρανού τα κάστρα
Μια Πριγκίπισσα στ’ ουρανού τα κάστρα
Νοστάλγησα τη μυρωδιά της αγκαλιάς σου
την τρυφερότητα, το φως που ‘χε η ματιά σου.
Της αγάπης σου λαχτάρησα τη ζεστασιά
σαν ηλιαχτίδα μέριαζε το κρύο απ’ την καρδιά.
Και κείνη τη λεύτερη ψυχή, μοναχική όπως το κύμα
την περηφάνια που καμάρωνα στ’ αγέρωχό σου βήμα.
Μα απ’ όλα πιο πολύ Πριγκίπισσα
τη δύναμη τη ζηλευτή σου ζήτησα.
Στου πόνου σαν μπλεκόμουνα τη σκοτεινή παγίδα
εκείνη μου έδειχνε το φως, λυτρωτική πυξίδα.
Οι αναμνήσεις όλες στάθηκαν στα σκαλιά της μνήμης
απαντοχή στερνή στο πέλαγο της λύπης.
Να ησυχάσω προσπαθώ κι απ’ την παρηγοριά
την αγκαλιά της πρόθυμα ζητάω να μου δώσει.
Ν’ ανοίξει μια χαραματιά, μες την ψυχή βαθιά
μήπως μπορέσει κι η χαρά, κάπου να τρυπώσει.
Τώρα θωρείς από ψηλά, τρέχεις μαζί με τ΄ άστρα
σε γειτονιές αλαργινές, Πριγκίπισσα στ’ Ουρανού τα κάστρα.
Στου φεγγαριού την αγκαλιά τρύπωσες κι αγναντεύεις
ολόλαμπρη φεγγοβολάς κι όλο με ταξιδεύεις…
Σε σκέψεις και σε όνειρα, που αλλού με σεργιανάνε
χαμογελώ στα όμορφα, τ’ άλλα με πονάνε.
Κρύβω το δάκρυ, μην το δεις
τη θλίψη μου, μη λυπηθείς.
Ασπίδα την αγάπη μου πάρε να μη φοβάσαι
προσκέφαλό σου την καρδιά, να γέρνεις να κοιμάσαι.
Ελένη Κασπίρη