Κοιτάζοντας τη ζωή από το παράθυρο
Κοιτάζοντας την ζωή από το παράθυρο
Διανύοντας την πορεία μου στην εκπαίδευση των σκύλων διαπιστώνω, πως όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι αποκτούν σκύλο.
Ευχάριστη διαπίστωση θα σκεφτούν όσοι αγαπούν τους σκύλους , όμως υπάρχει ένα αλλά…
Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που αποκτούν σκύλο, αλλά δεν τον βάζουν στο σπίτι και στη ζωή τους, όπως δικαιούται και όπως του αξίζει! Του συμπεριφέρονται χωρίς κανένα σεβασμό και τον αναγκάζουν να ζει σε πολύ άσχημες συνθήκες!
Και μπορεί να βλέπεις σχεδόν σε κάθε σπίτι και σκύλο, μπορεί να βρισκόμαστε σε μια «πολιτισμένη» χώρα, όμως είναι μεγάλος ο αριθμός των σκύλων που είναι δεμένοι σε μια αλυσίδα, σκλαβωμένοι μέσα σε κλουβί, απομονωμένοι στην ταράτσα, το μπαλκόνι, το υπόγειο, το γκαράζ, παρατημένοι στο εξοχικό!
Σκύλοι που δεν περνούν καλή ζωή και που πληγώνονται ψυχικά γιατί βιώνουν την απομόνωση, τη σκλαβιά, την απόρριψη και τη μοναξιά!
Κοιτάζουν την αληθινή ζωή από…. «το παράθυρο», λαχταρούν τη μέρα που θα τη ζήσουν και... περιμένουν…
Μάταια όμως, αφού βρίσκονται στο έλεος ανθρώπων, που σε άλλους λείπει η γνώση και σε άλλους η ευαισθησία, η ανθρωπιά και ο πολιτισμός!
Και βέβαια, μέσα στους τρόπους κακοποίησης των σκύλων συμπεριλαμβάνονται κι άλλοι πολλοί: Πνίχτες, ηλεκτρικά κολάρα, ξύλο κλπ.
Έχω μιλήσει κι άλλες φορές για την ποικιλότροπη κακοποίηση των σκύλων, όμως σ΄ αυτό το άρθρο θα μιλήσω για την απομόνωση και τη σκλαβιά!
Γνωρίζοντας από κοντά και από μέσα το πρόβλημα, έχω καταλάβει πως στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτή η άσχημη αντιμετώπιση είχε να κάνει με ανθρώπους που τους έλειπε η γνώση και όχι γιατί είχαν κακή πρόθεση και σκόπιμα ήθελαν να βασανίζουν τον σκύλο τους!
Κι επειδή η άγνοια σκοτώνει… θέλω να σταθώ σ΄ αυτές τις περιπτώσεις γιατί πιστεύω, πως αυτοί οι σκύλοι μπορούν να βοηθηθούν, αν πρώτα βοηθηθεί-ενημερωθεί ο άνθρωπος.
Το δέσιμο, το κλουβί, η απομόνωση, μπορεί να είναι η εύκολη λύση σε κάποιες συμπεριφορές που μας ενοχλούν, όμως δεν είναι η σωστή! Δεν είναι επιθυμητό, ούτε σωστό να μας κάνει ο σκύλος δύσκολη την ζωή, (που δε φταίει, έτσι κι αλλιώς), αλλά δεν είναι καθόλου σωστό και είναι και πολύ άδικο, να κάνουμε εμείς την δική του ζωή δύσκολη και ανυπόφορη!
Ομολογώ, πως κάθε φορά που καλούμαι να εκπαιδεύσω έναν σκύλο και αντικρίζω τέτοιες εικόνες, νιώθω σα να τρώω μια γερή γροθιά στο στομάχι!
Γιατί πέρα από το εκπαιδευτικό κομμάτι, σκοπός ζωής για μένα είναι να βοηθώ και να προσπαθώ να μην υπάρχουν σκλαβωμένοι και κακοποιημένα σκύλοι !
Γι΄ αυτό και το πρώτο και κύριο ζητούμενό μου είναι ν’ αλλάξουν αμέσως τις άσχημες συνθήκες που τον έχουν αναγκάσει να ζει, ν’ αρχίσουν να του συμπεριφέρονται με σεβασμό και να του προσφέρουν μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή ζωή!
Τους εξηγώ, πως το ζητούμενό δεν είναι να εκπαιδεύσεις τον σκύλο σου να υπακούει σε 5 εντολές και να εκτελεί σα «στρατιώτης». Όταν ζει σε συνθήκες κακοποίησης, αποκλεισμού και σκλαβιάς δεν θα είναι ποτέ υγιής ψυχικά, ισορροπημένος, κοινωνικός και χαρούμενος!
Το ευχάριστο είναι, πως αρκούσε μια μεγάλη κουβέντα μαζί τους με επιχειρήματα για ν’ αλλάξουν γνώμη, να καταλάβουν το λάθος τους και να δουν την άδικη και άσχημη συμπεριφορά απέναντι στον σκύλο τους.
Μετά απ΄ αυτό τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για όλους και η ζωή του σκύλου άλλαζε άρδην!
Και η δική μου διάθεση επίσης, όταν άνοιγαν τα κλουβιά, όταν λύνονταν οι αλυσίδες, όταν ελάμβανε τέλος η μόνιμη διαμονή στην ταράτσα, το μπαλκόνι, το υπόγειο, τον κήπο κλπ.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουν, πως αν θέλουν να έχουν μια αρμονική συμβίωση και μια καλή σχέση, θα πρέπει να μάθουν να επικοινωνούν μαζί του, να γνωρίσουν τις ανάγκες του, να του προσφέρουν όσα χρειάζεται για να ζει καλά και να τον έχουν στην ζωή τους και όχι στο περιθώριο!
Τότε μόνο κι αυτός θα μπορεί να τους εμπιστεύεται, να νιώθει ασφαλής, ήρεμος και χαρούμενος κοντά τους και να τους επιστρέφει στο πολλαπλάσιο, ότι του προσφέρουν!
Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που έχουν τις δικές τους θεωρίες:
Είναι αυτοί που έχουν υιοθετήσει την βία στην ζωή τους και έχουν και «ατράνταχτο» επιχείρημα:
«Και τα παιδιά μου έτσι τα μεγάλωσα, αλλά κι εγώ δέχθηκα σκληρές τιμωρίες από τους γονείς μου και δεν έπαθα τίποτα! Ούτε κι ο σκύλος θα πάθει … ζώο είναι… άλλωστε δεν τον σκότωσα κιόλας…».
Η αλήθεια είναι, πως κάποιες φορές νομίζω, ότι… «βαράω σε τοίχο» με ανθρώπους που έτσι μεγάλωσαν ή για κάποιο λόγο έχουν αυτήν την νοοτροπία!
Αλλά δεν τα παρατάω εύκολα…
Προσπαθώ να τους δώσω να καταλάβουν, ότι αυτή η κατάσταση και όλη η ψυχολογική πίεση που δέχεται ο σκύλος θα έχει αρνητικές συνέπειες στη συμπεριφορά του και θα δημιουργηθούν προβλήματα στη συμβίωση και στη σχέση τους.
Τους τονίζω, πως δέχομαι σχεδόν καθημερινά τηλεφωνήματα από ανθρώπους που ο σκύλος τους δάγκωσε και ο οποίος ζούσε σε τέτοιες συνθήκες!
Και μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη, ακόμα και οι πιο «σκληροπυρηνικοί» αρχίζουν να… βάζουν νερό στο κρασί τους…!
Είναι κι αυτοί που θεωρούν πως του κάνουν χάρη που τον έχουν στο σπίτι τους και πως πρέπει να τους είναι ευγνώμων! Με ποιο επιχείρημα;
«Έχει τουλάχιστον σπίτι και φαγητό. Τι να πουν και τα αδέσποτα;»
Ναι, με αυτή τη λογική και όσοι ζουν στις φυλακές έχουν και στέγη και φαγητό. Μόνο που η φυλακή είναι απομόνωση, σκλαβιά, είναι σκληρή τιμωρία, είναι αποχή από την πραγματική ζωή!
Κανείς δε θέλει να ζει στη φυλακή, όλοι τρομάζουμε και μόνο στο άκουσμά της!
Το ίδιο υποφέρει και ο σκύλος, όταν ζει απομονωμένος, σκλαβωμένος, γιατί έχει κι αυτός συναισθήματα και φοβάται και πληγώνεται, όπως όλοι μας!
Δεν πιστεύω, ότι υπάρχει κάποιο ζωντανό πλάσμα πάνω στον πλανήτη που να θέλει να ζει φυλακισμένο!
Ο σκύλος δεν αντέχει την απομόνωση γιατί είναι ένα πολύ κοινωνικό πλάσμα!
Και στην τελική, γιατί να έχεις σκύλο και τι μπορεί να σου προσφέρει, όντας φυλακισμένος-απομονωμένος; Όταν είναι μόνιμα στο μπαλκόνι, την ταράτσα, τον κήπο, μέσα στο κλουβί, δεμένος κλπ;
Όσο για το σκύλο χωρίς σπίτι, σαφώς και είναι στο έλεος πολλών κινδύνων και περνά μια δύσκολη ζωή εκεί έξω και με άσχημη κατάληξη κάποιες φορές! Δυστυχώς, το γνωρίζω καλύτερα από πολλούς αυτό!
Αλλά αυτός, εκεί που γυρνάει και για όσο ζει, μπορεί να έχει μια πιθανότητα σωτηρίας, μπορεί να έχει μια ελπίδα…
Να πέσει στο βλέμμα κάποιων (φιλοζωικές, εθελοντές, ευαίσθητοι άνθρωποι που ευτυχώς υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας) και να τον βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν. Να τον υιοθετήσουν, να τον φιλοξενήσουν και να φροντίσουν να βρεθεί ένα καλό σπίτι και μια οικογένεια που να τον αγαπάει.
Αγωνιώ για τους σκύλους χωρίς σπίτι και μακάρι να έρθει η μέρα, που οι σκύλοι δεν θα υποφέρουν στους δρόμους!
Σε μια πιο δίκαιη κοινωνία όπου θα τους σεβαβομσστε και θα τους αντιμετωπίζουμε ως "συμπολίτες". Διαφορετικούς, αλλά συμπολίτες με δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή!
Όμως, την ίδια αγωνία και μεγαλύτερη κουβαλάω και για τους σκύλους που έχουν «σπίτι», αλλά περνούν πολύ άσχημη ζωή εκεί κάθε μέρα!
Αυτούς πόσοι μπορούν να τους δουν;
Μόνο οι άνθρωποι του περίγυρου και ίσως κάποιοι άλλοι τυχαία, όσο αυτό είναι δυνατόν πίσω από τις κλειστές πόρτες και στις πίσω αυλές, ταράτσες, μπαλκόνια, αλυσίδες και κλουβιά;
Κι αν τους δουν, πόσων η προσοχή πέφτει πάνω τους και τι κάνουν;
Αλήθεια, πόσοι από μας ενδιαφέρονται γι΄ αυτούς τους σκύλους και τι ελπίδα μπορούν να έχουν;
Κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε ή επιλέγουμε να μην ανακατευτούμε θεωρώντας, ότι επεμβαίνουμε στα του οίκου του φίλου, του συναδέλφου, του συγγενή, του γείτονα, του αγνώστου;
Ή μήπως λέμε: «Που να μπλέκω τώρα;» και προσπερνάμε, γιατί είμαστε κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας, «χαμένοι» μέσα στα δικά μας μικρά ή μεγάλα προβλήματα και απορροφημένοι από τις πολλές-πολλές υποχρεώσεις μας;
Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Άρθουρ Κέσλερ:
«Είδα όνειρο. Κάποιοι με μαχαίρωσαν στο δρόμο και ούρλιαζα από τους πόνους. Φώναζα απεγνωσμένα βοήθεια. Δίπλα περνούσαν άνθρωποι καλαμπουρίζοντας και γελώντας. Κανείς δε με κοίταξε.»
Όσο αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις με αδιαφορία και προσπερνάμε στρέφοντας αλλού το βλέμμα μας και κλείνοντας τ’ αυτιά μας, η αδικία και η βία κάθε μορφής προς κάθε ανυπεράσπιστο πλάσμα, πάντα θα βασιλεύουν δίπλα μας και γύρω μας!
Οι σκύλοι δεν μπορούν να υπερασπιστούν το δίκιο τους και το δικαίωμά τους σε μια αξιοπρεπή ζωή!
Μπορούν όμως, όταν ζοριστούν πολύ ν’ απαντήσουν με τον μόνο τρόπο που έχουν και γνωρίζουν…. Δαγκώνουν!
Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, μόνο που δεν το βλέπουν έτσι οι άνθρωποι που είναι και υπαίτιοι της κατάστασης και τότε, κάποιοι τους «πετούν στην πυρά» γιατί τους θεωρούν επικίνδυνους!
Δεν είναι πολύ άδικο αυτό;
Αυτοί οι σκύλοι αναγκάζονται να περνούν μια πολύ σκληρή ζωή στα σπίτια τους και πολλές φορές έχουν άδικο τέλος, επειδή βρέθηκαν στα χέρια ανθρώπων χωρίς γνώση κυρίως!
Όμως, θέλω να πιστεύω, ότι μπορούν να έχουν μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αν ο καθένας μας ευαισθητοποιηθεί και αντιδράσει στις περιπτώσεις που γνωρίζει στο περιβάλλον του και όχι μόνο! Αν δείξει ενδιαφέρον, αν μιλήσει, αν πάψει να σιωπά … τότε υπάρχει ελπίδα!
Γιατί η σιωπή εδώ, δεν είναι χρυσός!!!
Όταν σιωπούμε, όταν αδιαφορούμε, είναι σα ν΄ αποδεχόμαστε και να δίνουμε τη συγκατάθεσή μας σε τέτοιες πράξεις!
Μια κουβέντα με ευγένεια και επιχειρήματα, μια προσπάθεια, μια κίνηση καλής θέλησης, σίγουρα δεν πρόκειται να βλάψει κανέναν, μπορεί όμως να καλυτερέψει και ίσως να σώσει μια ζωή!!
Είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα, όταν μου τηλεφωνούν ή με συναντούν φίλοι και γνωστοί και μου λένε με χαρά:
«Μίλησα στο γείτονα για τον σκύλο που είχε στη ταράτσα, δεμένο στην αυλή, μόνιμα στο μπαλκόνι, μίλησα στο φίλο μου που είχε το σκύλο του στο κλουβί, μίλησα με το συνάδελφο που τον είχε στο υπόγειο κλπ, κλπ».
Μίλησαν…. και ναι, τα λόγια τους έπιασαν τόπο!
Αυτό μου δίνει αισιοδοξία και μεγαλώνει την πεποίθησή μου, ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι, αρκεί να το θελήσουμε, αρκεί να προσπαθήσουμε1
Ξέρω, πως δεν είναι εύκολο να πείσεις τον παππού στο χωριό, που έχει τον σκύλο δεμένο στην αλυσίδα για μια ζωή και του πετάει ένα ξεροκόμματο για να του φυλάει τις κότες.
Αλλιώς μεγάλωσε αυτός ο άνθρωπος, άλλη νοοτροπία, άλλη εποχή κι αλλιώς έμαθε κάποια πράγματα. Αυτός πιστεύει, πως ο σκύλος είναι «εργαλείο» κι έτσι πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται. Και λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουμε τη νοοτροπία που επικρατεί στα χωριά (και όχι μόνο) ποια είναι η ζωή και η τύχη των περισσότερων σκύλων και πόσο δύσκολο είναι ν’ αλλάξει αυτό.
Όμως, το παιδί και το εγγόνι είναι λογικό να έχουν σήμερα την ίδια νοοτροπία;
Είναι πολύ απογοητευτικό, όταν βλέπεις νέους ανθρώπους και δη «μορφωμένους», να κακομεταχειρίζονται τον σκύλο τους από άγνοια.
Στην εποχή της πληροφορίας, η άγνοια είναι επιλογή!
Η αλήθεια είναι όμως, πως όσο κι αν υπάρχει πληθώρα πληροφοριών σήμερα, δεν είναι πάντα οι σωστές και από εκεί αρχίζει το κακό!
Η λάθος πληροφόρηση δυστυχώς, έχει βλάψει πάρα πολλούς σκύλους και τις σχέσεις τους με τους ανθρώπους!
Όταν ρωτώ τους κηδεμόνες, γιατί συμπεριφέρονται έτσι στον σκύλο τους, σχεδόν όλοι μου απαντούν, ότι το διάβασαν στο Ίντερνετ, τους το είπε ο εκπαιδευτής, ο κτηνίατρος κλπ.
Όλοι καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως στο κενό της άγνοιας, βρίσκει χώρο η λάθος-κακή πληροφόρηση, που έχει δυστυχώς καταστροφικές συνέπειες για τους σκύλους!
Και τι τραγική ειρωνεία, να ξεστομίζεται από «ειδικούς…».
Δεν συζητώ, το κακό που κάνουν και οι μη ειδικοί (ο φίλος, ο συνάδελφος, ο γείτονας, ο περαστικός κλπ) που επειδή έχουν σκύλο έχουν άποψη και δίνουν συμβουλές..!
Και φυσικά, όταν οι ειδικοί συμβουλεύουν, καθώς και οι παλαιότεροι κηδεμόνες, το θεωρείς δεδομένο ότι γνωρίζουν περισσότερα από σένα, που μόλις απέκτησες σκύλο και δεν γνωρίζεις τίποτα…
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν!
Οποιαδήποτε συμβουλή, από οποιονδήποτε (ειδικό και μη), έχει σαν συνέπεια την κακοποίηση του σκύλου, πρέπει ν’ απορρίπτεται αμέσως και δεν χρειάζεται να έχεις κάποια ιδιαίτερη γνώση!
Ευαισθησία χρειάζεται να έχεις, συμπόνια και αγάπη για τον σκύλο σου!
Και λογική (αν το θέλεις) , αφού η κακοποίηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να έχει θετικά αποτελέσματα, γιατί καταστρέφει ψυχολογία, συμπεριφορές, σχέσεις, ζωές!
Θυμάμαι πάντα με συγκίνηση, μια γιαγιά που γνώρισα κάποτε σ΄ ένα ορεινό χωριό. Ένα χωριό, που σε κάθε αυλή ήταν κι ένας απομονωμένος, δεμένος σκύλος!
Μου είχε χαλάσει η μέρα, μου είχε μαυρίσει η ψυχή και ξαφνικά, βλέπω μια γιαγιά που καθόταν κάτω από την κληματαριά του σπιτιού της και στα πόδια της ήταν ξαπλωμένος ένας ήρεμος σκυλάκος.
Με παραξένεψε πολύ αυτή η τόσο διαφορετική εικόνα, μέσα σ΄ αυτό το «χωριό φυλακή», ανάσανε η ψυχή μου και πλησίασα και την ρώτησα για να πιάσω κουβέντα: «Πως τον λένε το σκύλο σου γιαγιά;»
«Τον λέω Παρέα, γιατί είναι η παρέα μου και η συντροφιά μου! Τον είχε ο κουνιάδος μου δεμένο 5 χρόνια και όταν πέθανε ο γέρος μου κι έμεινα μόνη μου τον πήρα για να έχω συντροφιά.
Το λυπόμουνα κορίτσι μου το δύστυχο, δεν το βάσταγε η καρδιά μου να το βλέπω να ζει σκλαβωμένο»
Η γιαγιά εκείνη δεν είχε καμία ενημέρωση, καμία γνώση, δεν είχε πάει καν στο σχολείο. Είχε όμως καλοσύνη, είχε ευγένεια ψυχής και δεν άντεχε να βλέπει τον σκυλάκο σκλαβωμένο! Του χάρισε την ελευθερία του και σ΄ εκείνον βρήκε ένα πιστό σύντροφο!
Κι αυτό, είναι ένα μάθημα ανθρωπιάς από μία γιαγιά αγράμματη, αλλά πολύ πιο μορφωμένη από πολλούς σπουδαγμένους…
Όλους αυτούς, που θεωρούν υπερβολικό και παράλογο να μιλάω για τους σκλαβωμένους σκύλους, όταν υπάρχουν άνθρωποι-παιδιά που υποφέρουν! (μου το λένε συχνά).
Και είναι τόσο υποτιμητικός ο τόνος και ο τρόπος τους και βγάζει μια σκληρότητα προς τα ζώα, που ακυρώνει αυτομάτως την όποια «ευαισθησία» τους για τον άνθρωπο!
Πρόσφατα είχα μια τέτοια συζήτηση-διαφωνία με κάποιον «μορφωμένο» επιστήμονα, που το επάγγελμά του μάλιστα, θεωρείται λειτούργημα…!
Όμως, ας σταματήσει κάποτε αυτή η καραμέλα με την αιώνια σύγκριση!
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς, πως η κακοποίηση όταν διαπράττεται είναι εγκληματική πράξη και πως είναι άδικο, σκληρό και απάνθρωπο να βασανίζεται ένα αδύναμο και αθώο πλάσμα, όποιο κι αν είναι αυτό;
Όλοι αξίζουν το σεβασμό!
Και οι σκύλοι (και όλα τα ζώα) αξίζουν τον σεβασμό!
Η απομόνωση, η κακομεταχείριση, η κακοποίηση (για όποιο λόγο), η φυλακή είναι έλλειψη σεβασμού!
Η ζωή είναι δώρο για όλους! Μα έχει αξία, μόνο όταν μπορεί να την ζήσει και να την χαρεί ο καθένας μας (άνθρωπος και ζώο) και όχι απλά... να την κοιτάζει από παράθυρο…
Αν κάποιος δυσκολεύεται να το καταλάβει, ας φανταστεί τον εαυτό του, έστω και για λίγο φυλακισμένο… Και όσο κι αν ξενίζει ή ενοχλεί κάποιους αυτό, δεν υπάρχει διαφορά!
Γι΄ αυτό κι εγώ, θα μιλάω γι΄ αυτή την οδυνηρή αλήθεια, που δυστυχώς συναντώ πάρα πολύ συχνά στα σπίτια που πάω! Για τους αμέτρητους σκύλους, που ζουν στη δυστυχία και που γνωρίζουν τόσο άδικα μόνο την κακή πλευρά της ζωής!
Θα προσπαθώ και θα προτρέπω και θα παρακαλώ, να ρίχνουμε όλοι το βλέμμα μας, να δείχνουμε ενδιαφέρον και ν΄ απλώνουμε το χέρι για βοήθεια σε ψυχές που υποφέρουν…. μιλώντας σε ανθρώπους που δεν ξέρουν….
Αξίζουν το ενδιαφέρον, την προσοχή και τη συμπόνια μας, γιατί έχουν δικαίωμα στην ελπίδα και στην ευκαιρία για μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή ζωή!!
Και το ξεβόλεμά μας αξίζουν, αν χρειαστεί… Και μιλάω για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου δεν περνάει κανένας λόγος… κι εκεί, χρειάζονται πιο δραστικά μέτρα και μέσα…!
Σε κάθε περίπτωση, αν το θελήσουμε πάντα υπάρχει κάποιος τρόπος για να βοηθήσουμε και να μη μένουμε απαθείς!
Κι αν το σκεφτούμε καλύτερα θα δούμε, ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο, ούτε υπερβολικό και παράλογο!
Ένδειξη ανθρωπιάς και καλοσύνης είναι, "φίλε" επιστήμονα…
Μια πράξη καλοσύνης, δεν πάει ποτέ χαμένη και δεν βρίσκεται μόνο σε μεγάλες, αλλά και σε μικρές καθημερινές, που περνούν από το χέρι μας!
Κι αν μια μικρή δική μας πράξη, μια ελάχιστη προσφορά, έστω μια κουβέντα, συμβάλλει στο να καλυτερέψει η ζωή κάποιου, αυτό δεν είναι μικρό, είναι μεγάλο και σπουδαίο!
Γιατί κάπως έτσι, βάζουμε το δικό μας λιθαράκι σ΄ έναν κόσμο πιο όμορφο, με λιγότερη αδικία, λιγότερη σκλαβιά και λιγότερο πόνο!!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων και κηδεμόνων