Θέλω μόνο να παίζω με τους φίλους μου, όχι να πολεμάω

Θέλω μόνο να παίζω με τους φίλους μου, όχι να πολεμάω…

Οι πονεμένες ιστορίες σκύλων που έχουν κακοποιηθεί-κακομεταχειριστεί είτε από εκπαιδευτές, είτε από τους ίδιους τους κηδεμόνες τους, είναι ένας δραματικός απολογισμός στην πορεία μου.
Ιστορίες που μ’ έχουν κάνει να χάσω τον ύπνο μου, νύχτες πολλές…!

Μια τέτοια ιστορία θα διηγηθώ σήμερα, ενός σκύλου "μάρτυρα" , που στ΄ αλήθεια σε κάνει να κλαις… αλλά και να θυμώνεις πολύ!
Δεν έχει να κάνει με τον σημερινό κηδεμόνα του τον Αλέξανδρο, ο οποίος τον αγαπά και τον σέβεται και στ' αλήθεια είναι παράδειγμα προς μίμηση!

Ο Αλέξανδρος λοιπόν, πήρε μια μεγάλη απόφαση για τη ζωή του και βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα, που δεν ήξερε πως να διαχειριστεί..
Αποφάσισε να παντρευτεί με την για χρόνια σύντροφό του, την Άννα!
Η Άννα ζει με τον ενός έτους σκύλο της τον Ερμή και η συμβίωση τους είναι καταπληκτική! Με αγάπη και θετικούς τρόπους του έμαθε πολλά πράγματα για καλύτερη επικοινωνία μεταξύ τους και κατάφερε να έχει μια πολύ όμορφη σχέση μαζίτου.
Ο Ερμής είναι ένας πολύ κοινωνικός, φιλικός με όλους και πολύ ισορροπημένος σκύλος !
Όλα καλά, μέχρι την στιγμή που η Άννα και Αλέξανδρος αποφάσισαν να ζήσουν μαζί.
Που ήταν το πρόβλημα;
Ο Αλέξανδρος τον τελευταίο χρόνο έχει υιοθετήσει έναν σκύλο, τον 9χρονο Έκτορα, ο οποίος δεν είχε ποτέ του φιλική σχέση με τους άλλους σκύλους.
Πολλοί σκύλοι για διαφορετικούς-δικούς τους λόγους, μπορεί να μη συμπαθούν τους άλλους σκύλους. (Ελλιπής ή λανθασμένη κοινωνικοποίηση, αρνητικές εμπειρίες, κακοί συσχετισμοί κλπ). Συχνά πολλοί κηδεμόνες με καλούν να τους βοηθήσω, γιατί ο σκύλος τους έχει «θέμα».

Η ιστορία του Έκτορα όμως, είναι αλλιώτικη από τις συνηθισμένες, μα πρωτάκουστη δεν τη λες!
Ο σκύλος αυτός κουβαλάει ένα πολύ φρικτό παρελθόν, γιατί πριν υιοθετηθεί από τον Αλέξανδρο, υπήρξε θύμα της ανθρώπινης ασυνειδησίας.
Τον έβαζαν σε κυνομαχίες!!!
Έζησε καταδικασμένος μόνιμα για όλη του τη ζωή μέσα σε ένα κλουβί, εκπαιδεύτηκε βάναυσα και άλλαξε 4 διαφορετικούς «νταβατζήδες και κλουβιά, γιατί κηδεμόνες και σπίτια δεν ήταν.
Δεν χάρηκε τίποτα απολύτως απ’ όλα όσα δικαιούται κάθε σκύλος. Η Βόλτα, το παιχνίδι, η επικοινωνία, η συντροφιά, το χάδι, η ζεστασιά, η αγάπη, όλα του ήταν εντελώς άγνωστα! Βασανίστηκε και χρησιμοποιήθηκε μόνο ως ένα εργαλείο, που τους έφερνε κέρδος και διασκέδαση...
Η μόνη επαφή του με τους άλλους σκύλους ήταν η μάχη της επιβίωσης!
Φρικτό; Αποτρόπαιο, εγκληματικό; Όπως κι αν το χαρακτηρίσει κανείς, δεν θα έχει άδικο.
Μα δεν τελειώνει εδώ!
Όταν πια τους ήταν «άχρηστος», λόγω ηλικίας και σοβαρών τραυματισμών, θεώρησαν σκόπιμο να τον «παρκάρουν» για να ζήσει μόνιμα δεμένος σε κάποιο κτήμα, γιατί τους ήταν βάρος!

Ο Αλέξανδρος λοιπόν, όταν πληροφορήθηκε μέσω κάποιου κοινού γνωστού, όλη την ιστορία για την μαρτυρική ζωή αυτού του σκύλου, αλλά και την τόσο άσχημη κατάληξή του, συγκινήθηκε πολύ και θέλησε να τον υιοθετήσει.
Όταν τον πρωτοείδε σοκαρίστηκε! Τα σημάδια της κακοποίησης φώναζαν πάνω του! Ήταν φανερά εξαντλημένος, αδύναμος, υποσιτισμένος, πληγωμένος στο σώμα και στην ψυχή!
Τον πόνεσε πολύ αυτόν τον σκύλο και χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να του προσφέρει μια αληθινή ζωή, ένα αληθινό σπίτι και να του δώσει όλα όσα στερήθηκε. Αφιέρωσε χρόνο και ψυχή για να γιατρέψει τις πληγές του, σωματικές και ψυχικές και να του δείξει, πως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι τόσο απάνθρωποι…
Έσκυψε από πάνω του με πολλή υπομονή, αγάπη και σεβασμο!
Και τα κατάφερε!
Ο Έκτορας μέρα με τη μέρα άλλαζε, έδειχνε ήρεμος, ασφαλής, χαρούμενος!
Το μόνο που δεν προσπάθησε, επειδή φοβόταν την αντίδρασή του, ήταν να τον φέρει σε επαφή με άλλους σκύλους. Συναντούσαν βέβαια στη βόλτα τους, αλλά κοντινή επαφή δεν δοκίμασε ποτέ.
Όμως, ήθελε να του δείξει κάποια στιγμή, πως οι άλλοι σκύλοι δεν είναι εχθροί, αλλά φίλοι του και παρέα μοναδική!

Τώρα λοιπόν, ήρθε η ώρα!
Αφού η συμβίωση με την Άννα είχε πλέον αποφασιστεί, η επαφή του Έκτορα με τον Ερμή ήταν μονόδρομος. Ο Αλέξανδρος, δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να τον εγκαταλείψει, ούτε φυσικά και να τον απομονώσει. Ένιωθε μια βαθιά ευθύνη απέναντι σ’ αυτόν το χιλιοβασανισμένο σκύλο και ορκίστηκε να είναι πάντα κοντά του.
«Είναι οικογένειά μου και την οικογένεια δεν την εγκαταλείπεις ανάλογα με τις περιστάσεις» μου είπε.
Βέβαια, μπορεί η απόφαση να ελήφθη, στην πράξη όμως, τι θα γινόταν; Πως θα μπορούσε ο Έκτορας να είναι ήρεμος κοντά στον Ερμή και να καταφέρουν να συμβιώσουν χωρίς προβληματα;
Ο Αλέξανδρος και η Άννα ήταν πολύ αγχωμένο και είχαν μεγάλη αγωνία για την έκβαση.

Επισκέφθηκα λοιπόν και τους δύο σκύλους χωριστά, είδα τις συμπεριφορές τους, αξιολόγησα την κατάσταση και έγινε η απαραίτητη προετοιμασία. Με πολλή μεγάλη προσοχή, με σωστή προσέγγιση και συγκριμένες θετικές τεχνικές η «μεγάλη» συνάντηση έγινε!
Το αποτέλεσμα;
Ο Έκτορας κάποια στιγμή, βρέθηκε να τρέχει και να παίζει με τον Ερμή!!!
Απίστευτο;
Κι όμως... συνέβη!
Ο Ερμής που ήταν ένας χαρούμενος, ισορροπημένος και ψυχικά υγιής σκύλος, αφού είχε ζήσει εισπράττοντας πολλή αγάπη και καθοδήγηση με σεβασμό, που είχε κοινωνικοποιηθεί σωστά και είχε παίξει με αμέτρητους σκύλους, βοήθησε απίστευτα με τα σήματα και τους δικούς τους κώδικες τον Έκτορα να χαλαρώσει αμέσως και να αφεθεί...

Δεν υπάρχουν λόγια που θα μπορούσαν να περιγράψουν την χαρά και τον ενθουσιασμό όλων μας και κυρίως του Έκτορα!
Πρώτη φορά έπαιζε με σκύλο, πρώτη φορά είχε φυσιολογική επικοινωνία και ήταν όλα μα όλα, τόσο πρωτόγνωρα γι΄αυτόν!
Ίσως κάτι αχνοφαινόταν στη μνήμη του απ΄όταν έπαιξε με τα αδελφάκια του για λίγο... Μα ούτε κι εκεί πρόλαβε καλά καλά, αφού (όπως είχε μάθει ο Αλέξανδρος) τον είχαν πάρει από την μαμά του νωρίς, για να εισπράξει όσο γινόταν πιο γρήγορα το χρήμα ο "πωλητής του εργαλείου "...
Αυτό το μωρό, ήρθε στην ζωή για να βρεθεί αμέσως σε ένα κόσμο άδικο, σκληρό, απάνθρωπο!
Δεν έζησε τίποτα καλό, τίποτα όμορφο! Δεν ήξερε ούτε πως είναι να παίζεις και να χαίρεσαι, πως είναι να έρχεσαι σε επαφή με έναν όμοιό σου χωρίς να φοβάσαι, χωρίς να χρειάζεται να παλέψεις για να τον εξοντώσεις πριν το κάνει εκείνος!

Βλέποντας αυτή την εικόνα, πέρα από την μεγάλη χαρά, ένιωσα και θυμό όμως! Θυμό για όλους εκείνους τους αχαρακτήριστους «ανθρώπους» που βάζουν τους σκύλους τους, αυτά τα αθώα και τόσο κοινωνικά πλάσματα να πολεμούν για να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν!!
Και γιατί όλα αυτά;
Στο βωμό του κέρδους;
Οδηγούμενοι από την απύθμενη ανοησία τους;
Ικανοποιώντας διεστραμμένες επιθυμίες τους;
Όποιος κι είναι ο λόγος, η πράξη αυτή είναι αποτροπιαστική και όποιος την διαπράττει είναι στυγνός εγκληματίας!

Ο Έκτορας ένα ακόμα θύμα τέτοιων ασυνείδητων ανθρώπων, έζησε μια μαρτυρική ζωή, όπου όλες οι μέρες του ήταν μόνο σκλαβιά και πόλεμος!!!
Και δυστυχώς το φρικτό παρελθόν, του άφησε πολλά κατάλοιπα και λαβωματιές πάνω στο κορμάκι του, που δεν του επιτρέπουν τώρα πια να ζήσει και να χαρεί, όπως θα ήθελε!
Φάνηκε, όταν μετά από λίγο έδειχνε να μην αντέχει, κουραζόταν εύκολα, φαινόταν να πονά, έτρεχε με δυσκολία, έπαιζε με δυσκολία.
Κι όμως … Ακόμα κι αν δεν μπορούσε, ακόμα κι αν το σώμα του τον πρόδιδε κάποιες στιγμές, έβλεπες την πρωτοφανή χαρά και τον απερίγραπτο ενθουσιασμό του να συνεχίσει... Κι εκεί βούρκωνες…
Την μέρα αυτή ο Έκτορας έζησε μια συναρπαστική εμπειρία στη ζωή του!
Έμαθε τι σημαίνει παιχνίδι μ’ ένα φιλαράκι και πόσο μεγάλη χαρά μπορεί να σου δώσει μια τέτοια επικοινωνία! Κι έτσι μεμιάς, λες και ξεθώριασαν οι πληγές της ψυχούλας του…

Ο Αλέξανδρος και η Άννα, έκλαιγαν από χαρά και συγκίνηση!
Έδωσαν σ'αυτόν τον τόσο ταλαιπωρημένο σκύλο, την ευκαιρία μιας αληθινής ζωής και του χάρισαν την οικογένεια που δεν είχε ποτέ, ανοίγοντας διάπλατα τη γεμάτη καλοσύνη αγκαλιά τους!
Πόσο λίγο και μικρό θα ήταν ένα «μπράβο», μπροστά στη μεγάλη τους καρδιά…!

Όταν ήρθε η στιγμή να τους αποχαιρετήσω, μπροστά στον Έκτορα τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα! Εκείνη την στιγμή, ένιωσα ντροπή μπροστά στο αθώο βλέμμα του και την ανάγκη να του ζητήσω συγνώμη εκ μέρους των ανθρώπων!

Έφυγα κι ένιωθα να με πλημμυρίζουν ανάμικτα συναισθήματα:Χαρά, λύπη, θυμός, ντροπή!
Ποιο υπερίσχυε; Δεν ήξερα…
Έφθασα στο σπίτι μου και το μόνο που ήθελα, ήταν να πάρω αγκαλιά τους σκύλους μου. Τους χάιδεψα γλυκά, έσκυψα τους φίλησα κι ακούμπησα πάνω τους. Και τότε μπόρεσα ν΄ ελευθερώσω έναν λυγμό...
Ήταν το παράπονο που μ΄ έπνιγε από ώρα, ένα ξέσπασμα, κάτι σαν κραυγή διαμαρτυρίας για τον Έκτορα, αλλά και για όλες τις άλλες αμέτρητες αθώες και ανυπεράσπιστες ψυχές, που βρίσκονται στο έλεος κάποιων αδίσταχτων που θέλουν να λέγονται άνθρωποι!

Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων