Η δική μου Κοκκινοσκουφίτσα
Η δική μου Κοκκινοσκουφίτσα
Θυμάμαι…
Ήμουν μικρό παιδάκι στο χωριό, όταν έφερε o πατέρας μου μια γαλοπούλα στον κήπο μας.
Ήταν η πρώτη επαφή μου με ζωάκι, δεν είχαμε ούτε σκύλο, ούτε γάτα. Και ευτυχώς που δεν είχαμε! Γιατί όλα τα σκυλάκια που υπήρχαν στις αυλές ήταν δεμένα και φώναζαν ασταμάτητα και οι γάτες γυρνούσαν στο δρόμο και κάποιοι τις κυνηγούσαν και τις κλωτσούσαν!
Ήμουν πολύ μικρή τότε, αλλά θυμάμαι πάντα το πόσο λυπόμουν αυτά τα ζωάκια και μ΄ έπαιρναν τα κλάματα!
Η γαλοπούλα μου όμως, η Κοκκινοσκουφίτσα, (έτσι την έλεγα, επειδή ήταν κόκκινο το κεφαλάκι της), ήταν ελεύθερη και δεν θα μου την πείραζε κανείς!!
Ήταν η φίλη μου και κάναμε παρέα!
Πήγαινα την τάιζα, την χάιδευα, της μιλούσα κι εκείνη μ’ ακολουθούσε παντού.
Θυμάμαι, πως την έπαιρνα αγκαλιά και καθόμουν στο πλατύσκαλο του σπιτιού και τη χάιδευα με τις ώρες κι εκείνη γουργούριζε!
Την Κοκκινοσκουφιτσα μου την αγαπούσα πολύ!
Έτσι περνούσε ο καιρός και είχαμε γίνει αχώριστες!
Μια μέρα, προπαραμονή Χριστουγέννων ήταν, ξύπνησα και πήγα στον κήπο, μα… η φίλη μου δεν ήταν εκεί!
Ρώτησα που είναι και μου είπαν, ότι κάποιος ξέχασε την πόρτα ανοιχτή και έφυγε.
Στεναχωρήθηκα πολύ και έκλαψα πολύ!
Δεν καταλάβαινα… Γιατί να φύγει, αφού την αγαπούσα τόσο;
Πολύ αργότερα κατάλαβα…
Η Κοκκινοσκουφίτσα μου δεν είχε φύγει…
Με τον καιρό, γνωρίζοντας κι άλλα πολλά ζωάκια, έβλεπα πως όλα έχουν συναισθήματα, επιθυμίες, ανάγκες, προσωπικότητα!
Αρκεί να προσπαθήσει κανείς να τα γνωρίσει!
Και δικαίωμα στη ζωή έχουν…
Μόνο που θα πρέπει να θελήσουμε εμείς οι άνθρωποι να τους το αναγνωρίσουμε... !
Κι όσο έβλεπα, πως η ζωή τους είναι στα χέρια μας κι εμείς δεν τα σεβόμαστε και τους προκαλούμε πόνο και σε κάποια αφαιρούμε την ζωή για δική μας ευχαρίστηση, αυτό με πλήγωνε πολύ, αλλά και με θύμωνε!
Παιδάκι μικρό τότε, πόνεσα όταν έχασα ένα πλάσμα που είχα δεθεί μαζί του, μα πιο πολύ πόνεσα αργότερα, όταν κατάλαβα την άδικη θυσία του!
Οταν κατάλαβα την άδικη θυσία τόσων και τόσων πλασμάτων καθημερινά σε όλο τον κόσμο!!
Οταν είδα την κακοποίηση, τον εξευτελισμό, την ασέβεια στα ζώα!
Κάπως έτσι ξεκίνησα...
Κι έκανα σκοπό της ζωής μου να τα φροντίζω, να τα υπερασπίζομαι, να τα προστατεύω, να παλεύω για την ελευθερία τους όπου μπορώ και να βοηθάω για να μην πονούν όσο μπορώ …
Ένας διαρκής και αδιάκοπος αγώνας ζωής...
Χωρίς τέλος όμως ... Γιατί τα χρόνια πέρασαν.. Εγώ μεγάλωσα πολύ... Ομως είμαι πολύ μικρή για να μπορέσω να αλλάξω τον κόσμο, ώστε να μην υποφέρει κανένα πλάσμα πάνω στη γη!
Το μόνο που μπορώ, είναι να αγωνίζομαι για το δίκιο τους!
Και να πονάω με τον πόνο τους…!
Και μπόρεσα και κάτι ακόμα: Να μη θυσιαστεί ποτέ ξανά καμία γαλοπούλα και κανένα άλλο ζωάκι για μένα.
Αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνα.
Και ότι πιο κοντά στην ψυχή μου, που υποφέρει αφού ξέρει ότι υποφέρουν, κλαίει με το κλάμα τους, σκοτεινιάζει όταν σκέφτεται το φοβισμένο βλέμμα τους...
Μα με ηρεμεί λιγάκι η σκέψη, ότι εγώ δεν συμβάλλω σε όλο αυτά!!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων