Η δική μου Κοκκινοσκουφίτσα
Η δική μου Κοκκινοσκουφίτσα
Από την Ελένη Κασπίρη
Ηχογραφημένο το κείμενο στο link:
https://m.youtube.com/watch?v=bc2Mu_1RKC8
Θυμάμαι…
Ήμουν μικρό παιδάκι στο χωριό, όταν έφερε o πατέρας μου μια γαλοπούλα στον κήπο μας.
Ήταν η πρώτη κοντινή επαφή μου με ζωάκι.
Μετά ακολούθησαν και κάποια αρνάκια...
Δεν είχαμε σκύλο, ούτε γάτα. Και ευτυχώς που δεν είχαμε... Γιατί όλα τα σκυλάκια που υπήρχαν στις αυλές ήταν δεμένα και φώναζαν ασταμάτητα. Και τις γατούλες τις κλωτσούσαν! Δεν καταλάβαινα σε τι είχαν φταίξει;
Ήμουν πολύ μικρή, αλλά θυμάμαι πάντα το πόσο λυπόμουν γι' αυτά τα ζωάκια. Έκλαιγα όταν έβλεπα πως τους συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι!
Η γαλοπούλα μου όμως, η Κοκκινοσκουφίτσα, (έτσι την έλεγα, επειδή ήταν κόκκινο το κεφαλάκι της), ήταν ελεύθερη. Και δεν θα μου την πείραζε κανείς!
Ήταν η φίλη μου, κάναμε παρέα και την αγαπούσα! Την τάιζα, της μιλούσα κι εκείνη μ’ ακολουθούσε.
Θυμάμαι, πως την έπαιρνα αγκαλιά και καθόμουν στο πλατύσκαλο του σπιτιού και την χάιδευα με τις ώρες κι εκείνη γουργούριζε!
Έτσι περνούσε ο καιρός και είχαμε γίνει αχώριστες!
Μια μέρα (παραμονή Χριστουγέννων) ξύπνησα και πήγα στον κήπο. Όμως … η φίλη μου δεν ήταν εκεί!
Ρώτησα που είναι και μου είπαν, ότι κάποιος ξέχασε την πόρτα ανοιχτή και έφυγε.
Στεναχωρήθηκα και έκλαψα!
Δεν καταλάβαινα… Γιατί να φύγει αφού την αγαπούσα τόσο;
Με τον καιρό, κατάλαβα...
Η Κοκκινοσκουφίτσα μου δεν είχε φύγει από την ανοιχτή πόρτα...
Περνώντας τα χρόνια γνώρισα κι άλλα πολλά ζωάκια. Κι έβλεπα πως όλα νιώθουν πράγματα και θέλουν πράγματα. Κι έχουν προσωπικότητα!
Αρκεί να τους δώσουμε την ευκαιρία και να θελήσουμε να τα γνωρίσουμε!
Και δικαίωμα στη ζωή έχουν!
Μόνο που θα πρέπει εμείς οι άνθρωποι να τους το αναγνωρίσουμε αυτό το δικαίωμα.
Έβλεπα πως η ζωή τους είναι στα χέρια μας κι εμείς δεν τα σεβόμαστε, τους προκαλούμε πόνο και σε κάποια αφαιρούμε την ζωή για δική μας ευχαρίστηση.
Κι αυτό με πλήγωνε. Αλλά με θύμωνε κιόλας!
Παιδάκι μικρό τότε, πόνεσα όταν έχασα ένα πλάσμα που δέθηκα συναισθηματικά και τόσο δυνατά μαζί του.
Μα πιο πολύ πόνεσα αργότερα, όταν κατάλαβα την άδικη θυσία του!
Όταν κατάλαβα την άδικη θυσία τόσων και τόσων συναισθανόμενων όντων καθημερινά σε όλον τον κόσμο!!
Και κάπως έτσι ξεκίνησα...
Κι έκανα σκοπό της ζωής μου (όσο και όπως μπορώ) να τα υπερασπίζομαι, να τα προστατεύω, να παλεύω για το δίκιο τους! Γιατί εκείνα δεν μπορούν!
Ένας συνεχής, αδιάκοπος και άνισος αγώνας ζωής!
Χωρίς τέλος...
Ήθελα (η ρομαντική εγώ) να αλλάξω τον κόσμο...
Και τα χρόνια πέρασαν...
Εγώ μεγάλωσα πολύ και κατάλαβα πως ο κόσμος δεν αλλάζει εύκολα. Χρειάζεται πολύς χρόνος, πολλοί αγώνες, πολλή ψυχή.
Γιατί όταν μεγαλώνουμε και ζούμε με πεποιθήσεις βαθιά ριζωμένες μέσα μας (ως σωστές και φυσιολογικές), δεν μπορούμε να τις ξεριζώσουμε χωρίς προσπάθεια.
Κι όταν και σήμερα βομβαρδιζόμαστε από επιχειρήματα, πληροφορίες, λόγια που συνεπικουρούν σε όλα αυτά.
Είναι μακρύς ο δρόμος και δύσκολος, μέχρι να μπορέσουμε να καταλάβουμε και να αποδεχθούμε πως τα ζώα είναι συνοδοιπόροι μας και πως υπάρχουν για δικούς τους λόγους πάνω στη γη και όχι για να εξυπηρετούν δικές μας επιθυμίες!
Και όπως γίνεται πάντα, οι μεγάλες αλλαγές ξεκινάνε από μέσα μας. Πρώτα από τον εαυτό μας!
Έτσι έγινε και μένα...Το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω ήταν να μην θυσιαστεί καμία γαλοπούλα και κανένα άλλο ζωάκι για μένα ποτέ ξανά.
Κι είναι το μόνο που ηρεμεί μια στάλα την ψυχή μου, που πονάει με τον πόνο τους και σκοτεινιάζει με το φοβισμένο βλέμμα τους!
Και μπορεί όλοι μας να καταδικάζουμε την βία κάθε μορφής προς συνανθρώπους μας, αλλά ξεχνάμε, πως εκεί έξω υπάρχουν δισεκατομμύρια αθώα και ανυπεράσπιστα πλάσματα που τα αδικούμε και τα βασανίζουμε. Εμείς οι ίδιοι που στεκόμαστε απέναντι στην βία!
Κι αυτά τα πλάσματα, στο μόνο που διαφέρουν, είναι πως δεν ανήκουν στο είδος μας.
Πιστεύω, πως οι επιλογές μας που βασίζονται σε μια πιο ηθική αντιμετώπιση προς τα μη ανθρώπινα όντα και στον σεβασμό σε κάθε αδύναμο πλάσμα, αυτές είναι που μας εξελίσσουν.
Αυτές θα μας οδηγήσουν σε έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο.
Και σε μια πιο γαληνεμένη ψυχή!
Χωρίς δράση τίποτα δεν μπορεί να συμβεί
Γι'αυτό κι εγώ θα συνεχίσω να μιλάω για μια σκληρή πραγματικότητα που όσο κι αν σοκάρει κάποιους, δυστυχώς αυτή είναι...
Και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για το δίκιο τους και να υπερασπίζομαι το δικαίωμά τους στην ζωή!
Η καρδιά εκείνου του μικρού κοριτσιού που έκλαιγε όταν έβλεπε τα ζώα να υποφέρουν, χτυπάει πάντα με την ίδια δύναμη!
Έχει την ίδια παιδική λαχτάρα και ορμή. Το ίδιο πάθος και θάρρος.
Όχι για να αλλάξει τον κόσμο πια. Αλλά θα ήθελε να μπορούσε να συμπαρασύρει κι άλλους ανθρώπους σε μια "επανάσταση" που φαντάζει ουτοπική.
Εξακολουθώ να παραμένω αθεράπευτα ρομαντική και επιμένω να ονειρεύομαι μια κοινωνία πιο ειρηνική.
Και έναν κόσμο πιο δίκαιο. Που θα καταλάβει και θα αποδεχθεί, ότι η κάθε ζωή είναι πολύτιμη και αξίζει το ίδιο!
Επιδιώκοντας το εξαιρετικά δύσκολο; Μήπως το ακατόρθωτο; Ίσως...
Αλλά με αυτόν τον αγώνα, αποκτάει άλλο νόημα η ζωή μου.
Κι όλα αυτά σιγά σιγά, βήμα βήμα, μέρα με τη μέρα, κουβέντα την κουβέντα.
Χωρίς φωνές, χωρίς φανφάρες, χωρίς πίεση, χωρίς κριτική, χωρίς αντιπαραθέσεις, χωρίς πρόκληση ενοχών, χωρίς θόρυβο.
Το παιδί μέσα μας...
Αρκεί να κοιτάξουμε μέσα μας για να βρούμε πάλι εκείνο το παιδί με την αθώα και αγνή καρδιά που αγαπούσε όλα τα πλάσματα και δεν ήθελε να υποφέρουν.
Και τότε, ομαλά και ήρεμα, θα δούμε πως πεποιθήσεις, θεωρίες, απόψεις, επιχειρήματα, άκαμπτες θέσεις θα αρχίσουν να κλωνίζονται...
Αβίαστα θα στρέψουμε το βλέμμα μας πάνω στα ζώα με ζεστασιά, με συμπόνια και ενσυναίσθηση.
Θα θυμηθούμε αυτό που ηθελημένα είχαμε ξεχάσει... Πως ο πόνος και ο φόβος είναι ίδιος για όλα τα πλάσματα!
Και θα αρχίσουμε να τιμάμε και να σεβόμαστε την κάθε ζωή!
Τότε ναι...
Θα έχει ξεκινήσει να αλλάζει ο κόσμος...
Ο δικός μας κόσμος!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια ζώων συντροφιάς και κηδεμόνων