Η δεκάχρονη Φωτεινή βάζει τα γυαλιά στους μεγάλους
Η δεκάχρονη Φωτεινή βάζει τα γυαλιά στους μεγάλους
Πριν καιρό, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μία κυρία που βρισκόταν σε απόγνωση!
Έχει δύο σκυλάκια αρσενικά, μεσαίου μεγέθους, το ένα ηλικίας 1, 5 και το άλλο 2,5 χρόνων, τα οποία τα βρήκε στο δρόμο και επειδή η 10χρονη κόρη της η Φωτεινή τα λυπήθηκε, τα πήραν στο σπίτι τους. Και η ίδια αρκετά ζωόφιλη, όπως μου δήλωσε...
Το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν ήταν, ότι τα σκυλάκια είχαν για τουαλέτα όλο το σπίτι αδιακρίτως.
Η κυρία λοιπόν με πήρε απελπισμένη, γιατί της είχαν «καταστρέψει» όλο το σπίτι, χαλιά, καναπέδες, κρεβάτια, έπιπλα κλπ. όπως χαρακτηριστικά μου είπε.
Βρισκόταν σε ένα συνεχή πόλεμο με τα σκυλιά και με την οικογένεια!
Ο άνδρας της ήθελε να τα πάει και να τα δέσει-παρατήσει σε ένα κτήμα, αρκετά χιλιόμετρα έξω από την πόλη και να τους δίνουν φαγητό και νερό κάποιοι γείτονες.
«Αν μπορείτε βοηθήστε με, κάντε κάτι, γιατί δεν αντέχω άλλο και τα σκυλιά θα εκδιωχθούν από το σπίτι μεθαύριο».
Ήταν το χρονικό περιθώριο, που είχε δώσει ο μπαμπάς της οικογένειας!
Επισκέφθηκα το σπίτι της κυρίας, την επόμενη κιόλας ημέρα.
Με την άφιξή μου στο σπίτι, έζησα το εξής σκηνικό: Το ένα σκυλάκι ούρησε στον καναπέ και η κυρία άρχισε να του φωνάζει και να το κυνηγάει.Εκείνο κατατρομαγμένο, τρύπωσε σε μια γωνιά και τότε το άρπαξε και το εξόρισε στο μπαλκόνι ουρλιάζοντας.
Όταν τη ρώτησα, αν αυτός είναι ο συνήθης τρόπος που αντιδρά, μου απάντησε:
«Ναι! Βέβαια, έχω χρησιμοποιήσει όλες τις μεθόδους που μου έχουν πει! Τα έχω χτυπήσει και με εφημερίδα, τους έχω τρίψει και τη μουσούδα στα ούρα, τα έχω μαλώσει, τα έχω φοβίσει, αλλά κανένα αποτέλεσμα»
Η κυρία αυτή, είχε πέσει στην παγίδα (όπως πάρα πολλοί κηδεμόνες άλλωστε) να ακούσει «συμβουλές» ανθρώπων που δε γνωρίζουν!
Κι έτσι, η δική της άγνοια σε συνδυασμό με τη λανθασμένη πληροφόρηση, την οδήγησαν να καταφύγει σε μεθόδους που δε βοηθούσαν τα σκυλιά να μάθουν. Αντίθετα τα κακοποιούσε προσπαθώντας να τους μάθει το «σωστό» και μη κατορθώνοντας το αποτέλεσμα που ήθελε με τις ανορθόδοξες μεθόδους που χρησιμοποιούσε, τα σκυλιά θα κατέληγαν να φύγουν από το σπίτι.
Της εξήγησα, πως όλο αυτό είναι πολύ άδικο για τα σκυλάκια και πως για να μάθουν, θα πρέπει να τους δείξει το σωστό σημείο, με το σωστό όμως τρόπο! Τα μαλώνει και τα τιμωρεί, ενώ δε μπήκε στη διαδικασία να τα διδάξει!
Και τα μωρά φοράνε πάνες, -άλλωστε ως μητέρα το γνωρίζει πολύ καλά αυτό- μα όταν έρθει η στιγμή να μάθουν να πηγαίνουν στη λεκάνη, θα πρέπει να τα διδάξουμε και δεν απαιτούμε να το μάθουν μόνα τους!
Της έδωσα κάποιες συμβουλές για το πως να το χειριστεί, αλλά ήταν πολύ αρνητική στο να τις εφαρμόσει.
«Εγώ δεν έχω το χρόνο, αλλά ούτε και την υπομονή ν’ ασχοληθώ. Αν μπορείτε, βρείτε μας μια λύση γρήγορη και χωρίς μεγάλο κόπο, γιατί αλλιώς θα φύγουν» μου είπε.
Ήταν τόσο απόλυτη, που μετά από 2 ώρες συζήτησης, σκέφθηκα να φύγω, πραγματικά στεναχωρημένη, γιατί δε μπορούσα να βρω κανένα σημείο επαφής και συνεννόησης.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στη Φωτεινή και είδα τα μάτια της να έχουν βουρκώσει.
Κοιτάζοντας τη μαμά της, γυρίζει και μου λέει: «Πείτε μου σας παρακαλώ, τι πρέπει να γίνει και θα το κάνω εγώ!»
Εντυπωσιάστηκα και ένιωσα ανακούφιση, αλλά συγχρόνως προβληματίστηκα, αν το μικρό παιδί θα έχει την υπομονή να ασχοληθεί με τα σκυλάκια.
Η μαμά με τον ίδιο τόνο, αποθάρρυνε το κοριτσάκι λέγοντας: «Πως θα ασχοληθείς και πότε θα διαβάζεις; Ξέχασέ το, αν είναι να παραμελήσεις τα μαθήματά σου».
Η Φωτεινή με την ίδια σιγουριά συνέχισε: « Μαμά σου υπόσχομαι, πως θα διαβάζω, αλλά άφησέ με να προσπαθήσω, γιατί δε θέλω να φύγουν τα σκυλιά από το σπίτι μας!
Έκατσα λοιπόν και εξήγησα στη μικρή, της έδειξα τι ακριβώς πρέπει να κάνει και της τόνισα: Όχι φωνές, όχι χτύπημα, όχι τιμωρία!
Έφυγα, μα δεν κρύβω, ότι ανησυχούσα πάρα πολύ για την έκβαση αυτής της ιστορίας, αλλά και για την τύχη των δύο σκυλιών.
Είχαν περάσει περίπου 4-5 εβδομάδες, όταν δέχθηκα πάλι ένα τηλεφώνημα από την ίδια κυρία.
«Πήρα να σας ενημερώσω, πως τα σκυλιά έμαθαν την τουαλέτα τους, δε λέρωσαν ξανά μέσα στο σπίτι και τώρα είμαστε όλοι ήρεμοι, άνθρωποι και σκυλιά!
Θέλω επίσης, να σας πω χίλια ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και εκ μέρους όλης της οικογένειας και ιδιαίτερα από την κόρη μου, γιατί τα σκυλιά θα μείνουν κοντά μας και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι»
Είναι πράγματι αξιοθαύμαστη η αγάπη του μικρού κοριτσιού για τα σκυλάκια του, καθώς και η επιμονή και υπομονή του να τα εκπαιδεύσει, παίρνοντας όλο το βάρος πάνω της και αφήνοντας ίσως στην άκρη το παιχνίδι και κάποιες άλλες παιδιάστικες ασχολίες της!
Κι έτσι η μικρή Φωτεινή, που είναι ένα φωτεινό παράδειγμα, κατάφερε με την προσπάθειά της, το μέχρι εκείνη τη στιγμή, «ακατόρθωτο» για τους μεγάλους κι έδωσε την ευκαιρία στα σκυλάκια να μείνουν κοντά τους και να μην εκδιωχθούν από το σπίτι!
Έδωσε όμως κι ένα μάθημα στους μεγάλους, που ήθελαν και απαιτούσαν το εύκολο, γρήγορο και χωρίς καθόλου κόπο αποτέλεσμα! Λες και εκείνοι, ότι έμαθαν ή ότι κατάφεραν στη ζωή τους, το έμαθαν με «μαγικό» τρόπο…
Όταν τα παιδιά γίνονται παράδειγμα προς μίμηση, όταν «βάζουν τα γυαλιά» στους ενήλικες, τότε μπορώ-μπορούμε να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε σ΄έναν κόσμο καλύτερο…
Ελένη Κασπίρη