Η αδέσποτη ζωή του Ντιέγκο
Η αδέσποτη ζωή του Ντιέγκο
Από την Ελένη Κασπίρη
Περπατάω ανάμεσα σε τόσο κόσμο,
δεν ξέρω, αν είναι μέρες, μήνες ή χρόνια;
Κανείς ποτέ, δε γυρίζει να με κοιτάξει,
κανείς δε μου δείχνει λίγη αγάπη!
Τριγυρνώ μόνος μέσα στη βροχή,
ψάχνω για λίγο φαγητό στα σκουπίδια
και μια γωνίτσα, κάπου να τρυπώσω.
Κάθε μέρα είναι ίδια, τίποτα δεν αλλάζει
κι εγώ, νιώθω τόσο κουρασμένος!
Κρυώνω , πεινάω,
είμαι αδύναμος και περπατάω με δυσκολία.
Και ξαφνικά, μέσα σ΄ αυτή την κόλαση,
βλέπω μια σκυλίτσα, φοβισμένη!
Πεινούσε και κρύωνε πολύ.
Της έδειξα, πως δεν πρέπει να με φοβάται,
με πλησίασε και γίναμε αχώριστοι!
Τώρα έχω παρέα, μα έχω και τη δική της έννοια.
Πρέπει να την προστατέψω, μα δεν έχω τη δύναμη!
Γυρνάω εδώ κι εκεί εξαντλημένος,
διάφορα έντομα τσιμπούν το κορμί μου
και κάποιοι άνθρωποι με χτυπούν με πέτρες και ξύλα.
Με φοβούνται;
Γιατί; Εγώ, δεν έχω πειράξει κανέναν,
δε θέλω να κάνω κακό!
Μα τι βλέπω;
Αυτή η καλή κυρία πλησιάζει,
μου μιλάει τρυφερά
και δίνει φαγητό και στους δυό μας!
Έρχεται κάθε μέρα…
Όμως μια μέρα , μου πήρε την παρέα μου!
Που θα την πάει;
Γιατί μας χωρίζει;
Οι μέρες περνούν κι εγώ καταρρέω!
Κάθε βράδυ, εκεί που τρυπώνω να ξαποστάσω,
κλαίω κι αναρωτιέμαι:
«Σε τι έφταιξα;»
Οι αντοχές μου έχουν στερέψει.
Το ξέρω, θα πεθάνω !
Η επόμενη μέρα, θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.
Φοβάμαι!
Πόσο ακόμα θα υποφέρω;
Ζητάω μόνο, μια ευκαιρία για να ζήσω!
Γιατί όπως είμαι τώρα, η ζωή δεν έχει νόημα!
Ψάχνω έναν άνθρωπο που να με θέλει.
Κάποιος θα υπάρχει σ΄ αυτόν τον κόσμο,
να με λυπηθεί και να με σώσει απ΄ αυτό το μαρτύριο.
Κι εγώ, θα του είμαι πιστός και θα τον αγαπάω για πάντα!
Έχω τόση αγάπη να δώσω…
Μα κανείς ποτέ, δε μου έδωσε αυτή την ευκαιρία.
Σήμερα άρχισα και να πονάω, νιώθω άρρωστος,
σέρνω τα πόδια μου για να κάνω ένα βήμα.
Έχω χάσει κάθε ελπίδα…
Γιατί οι άνθρωποι δε δείχνουν συμπόνια;
Πως αντέχουν να βλέπουν κάποιον να υποφέρει
και να προσπερνούν αδιάφορα;
Αυτή η καλή κυρία ήρθε πάλι,
μου μιλάει και μου δίνει φαγητό.
Εγώ όμως τώρα, δε μπορώ ούτε να φάω.
Με χαιδευει και λέει,
πως θέλει να με πάει στο γιατρό.
Να την εμπιστευθώ;
Ναι, θα αφεθώ στα χέρια της, δεν έχω άλλη ελπίδα!
Πέρασαν μέρες …
Τώρα νιώθω καλύτερα,
δεν πονάω, δε με κυνηγούν,
ούτε γυρεύω γωνιά να λουφάξω.
Τώρα έχω φαγητό και σπίτι.
Και τι χαρά!
Εκεί βρήκα και τη συντροφιά μου, τη σκυλίτσα μου!
Μα πάνω απ΄ όλα,
έχω έναν άνθρωπο, που νοιάζεται για μένα!
Με αγαπάει, με χαιδεύει, θέλει να παίζει μαζί μου.
Μα εγώ, είμαι πολύ γέρος πια,
δεν έχω όρεξη για παιχνίδια.
Δεν ξέρω, πως να της δείξω την ευγνωμοσύνη μου;
Κουνάω την ουρά μου με χαρά
κι έτσι της λέω «ευχαριστώ» κάθε μέρα!
Άραγε το καταλαβαίνει;
Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμα,
έχω κουραστεί πολύ!
Μα τώρα ξέρω!
Υπάρχουν κάποιοι Άνθρωποι που έχουν αισθήματα,
που ξεβολεύονται και δείχνουν τη συμπόνια τους,
σε παιδιά ενός άλλου, κατώτερου θεού…
Το λέω εγώ,
που η δική μου αδέσποτη ζωή, ήταν πολύ σκληρή!
Μακάρι, οι άνθρωποι να ρίχνουν το βλέμμα τους σε όποιον υποφέρει και να μην προσπερνούν αδιάφορα… Μόνο έτσι, η ζωή θα έχει λιγότερο πόνο!
Μακάρι, να έρθει η μέρα που δε θα υπάρχουν ζώα στους δρόμους… Να έχουν όλα σπίτι, οικογένεια και κυρίως αγάπη, γιατί μόνο τότε η ζωή θα έχει αξία!
Μακάρι, να μην περάσει κανένα πλάσμα την τόσο δύσκολη ζωή που έζησα εγώ….
(Αφιερωμένο στην Άντα)
19/12/2009