Βοήθησέ με να μάθω ότι θέλεις κι εγώ θα γίνω ο καλύτερος μαθητής
Βοήθησέ με να μάθω ότι θέλεις κι εγώ θα γίνω ο καλύτερος μαθητής
Πριν λίγο καιρό, μια γιαγιά 90 ετών, μου διηγήθηκε μια ιστορία που διαδραματίστηκε στη δεκαετία του ΄30 και η οποία στάθηκε η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο.
«Όταν ήταν μαθήτρια στην πρώτη δημοτικού, καθόταν στο θρανίο μαζί με ένα αγοράκι που ήταν και ξαδελφάκι της.
Το αγόρι λοιπόν, (ποιος ξέρει γιατί) στην ώρα του μαθήματος, έκανε τσίσα του στην καρέκλα που καθόταν κι επειδή φοβήθηκε την οργή της δασκάλας, ζήτησε από την ξαδελφούλα του να αλλάξουν θέση.
Όμως, αυτό ήταν κάτι που δε θα μπορούσε να μείνει για πολύ ώρα κρυφό κι έτσι, έπεσε στην αντίληψη της δασκάλας, η οποία άστραψε και βρόντηξε! Άρπαξε πολύ θυμωμένη και τα δύο παιδάκια και τα χτύπησε με πολύ μένος!»
Πέρασαν 80 τόσα χρόνια από τότε και η γιαγιά θυμάται ακόμα, εκείνη την τόσο βάρβαρη -όπως τη χαρακτήρισε- δασκάλα!
Τη δασκάλα που δε σκέφτηκε καθόλου, ότι το παιδάκι μπορεί να είχε κάποιο πρόβλημα υγείας, να ήταν μια ψυχολογική συμπεριφορά, να ντρεπόταν να ζητήσει να βγει έξω και ποιος ξέρει τι άλλο;
Μιλάμε όμως, για 80 τόσα χρόνια πριν, όπου μια τέτοια μέθοδος ήταν αποδεκτή και θεωρείτο και ο σωστός τρόπος μάθησης!
Σήμερα, είναι γνωστόν τοις πάσι, ότι απαγορεύεται το ξύλο, (που καθόλου δε βγήκε από τον παράδεισο) και τιμωρείται ο δάσκαλος που θα χτυπήσει κάποιο παιδάκι.
Και εννοείται, πως ο καθένας που γνωρίζει πως ένα παιδί κακοποιείται από τους ίδιους τους γονείς του, θα πρέπει να το καταγγέλλει άμεσα στις κοινωνικές υπηρεσίες.
Όταν άκουσα λοιπόν αυτή την ιστορία, αμέσως το μυαλό μου πήγε στην κακοποίηση που δέχονται σήμερα, τόσα και τόσα κουταβάκια, επειδή «λερώνουν» σε ακατάλληλα σημεία.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή:
Το κουτάβι μέχρι 6 μηνών δε μπορεί να κρατηθεί, γιατί δεν έχει σφίξει ακόμα η κυστούλα του, με συνέπεια να του… φεύγουν οπουδήποτε.
Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει και με το μωρό παιδάκι, γι΄ αυτό και φοράει πάνα μέχρι 2 χρόνων και κάποια μωράκια και πολύ παραπάνω. Αν βγάλουμε την πάνα από το μωρό, θα τα κάνει όπου να ΄ναι.
Σκέφτηκε μήπως ποτέ κανείς, να θυμώσει με το μωρό που δε μπορεί να κρατηθεί και να το τιμωρήσει;
Όχι! Όλοι κάνουν υπομονή, μέχρι να περάσει αυτή η περίοδος.
Στη συνέχεια, όταν πετάξουν την πάνα από το μωρό, υπάρχει μια περίοδος «αγωγής τουαλέτας» (γιογιό και μετά λεκάνη) από τους γονείς. Είναι επίσης, μια περίοδος, που χρειάζεται χρόνο και υπομονή και μια διαδικασία, που απαιτεί κατανόηση και σωστούς-ευαίσθητους χειρισμούς για να εξελιχθεί, ως κάτι φυσιολογικό και χωρίς προβλήματα.
Θύμωσε κάποια μαμά με αυτό;
Υποθέτω πως όχι! Όλες κάνουν υπομονή, μέχρι να περάσει κι αυτή η περίοδος, γιατί ξέρουν πως είναι μια υποχρεωτική διαδικασία.
Αναρωτήθηκα αμέτρητες φορές, και ρώτησα άλλες τόσες, αλλά απάντηση που να με καλύπτει δεν πήρα: «Γιατί με το μωρό παιδάκι, όλοι ανεξαιρέτως κάνουν υπομονή για την αγωγή της τουαλέτας και περιμένουν μέχρι να μάθει, ενώ με το μωρό κουτάβι θυμώνουν, το κακομεταχειρίζονται και το κακοποιούν;»
Είναι πολλοί εκείνοι που το αντιμετωπίζουν με χτυπήματα, φωνές, απειλή με εφημερίδα, τρίψιμο τη μουσουδίτσα πάνω στα τσίσα και στα κακά του, εξοστρακισμός στο μπαλκόνι μόνιμα και διάφορα άλλα.
Με αποτέλεσμα να έχουν ένα φοβισμένο κουτάβι, που πολλές φορές κρύβεται να τα κάνει, κάποια τα τρώνε να τα εξαφανίσουν για να μην τιμωρηθούν και κάποια δεν τα κάνουν ούτε στη βόλτα παρουσία του κηδεμόνα.
Υπάρχουν κι αυτοί και δεν είναι λίγοι, που τα δίνουν σε άλλους ή ακόμα χειρότερα τα εγκαταλείπουν στο δρόμο.
Η τουαλέτα είναι ένας από τους κύριους λόγους, που πολλά κουτάβια καταλήγουν χωρίς σπίτι!
Τα "ξεφορτώνονται" χωρίς κανένα ίχνος ευαισθησίας και ανθρωπιάς!
Άραγε γιατί θεωρούν αυτονόητο, ότι το παιδάκι πρέπει να το διδάξουν, ενώ από το κουταβάκι απαιτούν να γ ν ω ρ ί ζ ε ι (λες και γεννήθηκε μαθημένο) ή να μάθει α μ έ σ ω ς και χωρίς καμία προσπάθεια δική τους;
Το ότι το μαθαίνουν στην πάνα ή στο μπαλκόνι, δεν διδάσκουν στο κουτάβι τίποτα περισσότερο, από το ότι η τουαλέτα του είναι στο σπίτι και όχι έξω από αυτό, γιατί και το μπαλκόνι σπίτι είναι. Αν κάποια φορά "στοχεύσει" το χαλί, αντί για την πάνα ή το πλακάκι του δωματίου, αντί για το πλακάκι του μπαλκονιού, θα φταίει το κουταβάκι; Όχι φυσικά, απλά μπερδεύεται!
-Του έδειξε-δίδαξε ο κηδεμόνας με το σωστό τρόπο, ποιο είναι το σωστό μέρος;
-Το βγάζει βόλτες καθημερινά με πρόγραμμα για να καταλάβει, ότι η τουαλέτα του είναι έξω από το σπίτι;
-Μπήκε στον κόπο για την αγωγή τουαλέτας;
-Του έδωσε το χρόνο που χρειάζεται μέχρι να μάθει;
-Είχε την υπομονή και την κατανόηση και με αυτό το μωρό;
Αν όχι, τότε δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό να τα κάνει μέσα στο σπίτι, όπου βρει;
Εντάξει το ξέρω, πως οι περισσότεροι δε θα βάλουν ίσα κι όμοια το παιδί τους με το κουτάβι!
Δε θα μπω στη λογική να εξηγήσω, πως δεν υπάρχει διαφορά γιατί
είναι και τα δύο τους μωρά, που χωρίς καμία καθοδήγηση από τους γονείς-κηδεμόνες, δεν μπορούν να γνωρίζουν, ποιο είναι το σωστό και τι ακριβώς πρέπει να κάνουν!
Και φυσικά, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, το ποια θέση θα έχει στο σπίτι, στη ζωή και στην καρδιά του καθενός ο σκύλος του!
Αλλά το να βασανίζεις ένα μωρό, (όποιο μωρό) για «λάθος» συμπεριφορές του, γιατί εσύ δεν μπήκες καν στη διαδικασία να του μάθεις τις «σωστές» (δική σου υποχρέωση είναι) ή περιμένεις εξπρές μάθηση χωρίς να κοπιάσεις καθόλου, αυτό περνάει στη σφαίρα του παραλογισμό και είναι και άδικο!
Βέβαια, πολλοί πέφτουν στην παγίδα της παραπληροφόρησης από μη ειδικούς. Φίλοι, συνάδελφοι, γείτονες, περαστικοί και γενικά όσοι έχουν σκύλο, έχουν άποψη για τον τρόπο εκπαίδευσής του και δίνουν συμβουλές, προτείνοντας δυστυχώς τέτοιους τρόπους!
Αυτό βέβαια που με λυπεί περισσότερο, είναι ότι τέτοιες συμβουλές δίνουν και κτηνίατροι (χτύπημα με εφημερίδα, φωνές, τρίψιμο τη μουσουδίτσα κλπ).
Όλοι οι κηδεμόνες μου λένε: «Θεώρησα, ότι έτσι έπρεπε να κάνω, αφού μου το είπε ο γιατρός που είναι ειδικός».
Αυτό δε, με τη μουσούδα στα τσίσα και κακά είναι φοβερό, όπου μεταφέρεις μικρόβια στο σκύλο και του μαθαίνεις και να τα τρώει!
Με όλους αυτούς τους αναχρονιστικούς τρόπους, που παραπέμπουν δεκαετίες πίσω, το μόνο που καταφέρνει κανείς, είναι να φτιάξει μια προβληματική σχέση με το σκύλο του!
Γιατί μοιραία στη συνέχεια, προστίθενται και οι άλλες μωρουδίσιες-κουταβίσιες συμπεριφορές, όπως το μάσημα αντικειμένων και τα δαγκωματάκια, οπότε η κακομεταχείριση-κακοποίηση, αρχίζει και παίρνει διαστάσεις, με συνέπειες ανεξέλεγκτες τις πιο πολλές φορές!
Σκέφτηκε ποτέ κανείς, ότι και το κουτάβι βγάζει δοντάκια και πονάνε τα ούλα του και θέλει κάτι να μασουλάει, όπως τα παιδάκια;
Γιατί στα παιδάκια δίνουν διεξόδους (πιπίλα, διάφορα παιχνίδια οδοντοφυΐας, αποσπούν την προσοχή του, του δίνουν αγκαλιές, φιλιά, πολύ υπομονή, κατανόηση κλπ, κλπ), ενώ τα κουτάβια δεν θεωρούν απαραίτητο να τα βοηθήσουν για να το περάσουν ομαλά και ανώδυνα όλο αυτό, αλλά προτιμούν να τα τιμωρήσουν;
Μήπως επειδή τα κουταβάκια δεν κλαίνε και προσπαθούν να βρουν διεξόδους μόνα τους, αφού κανείς δε τα βοηθά;
Υπάρχουν πολλά παιχνίδια και για τα κουταβάκια που θα τα βοηθήσουν με το μασούλημα να ανακουφίζονται από την δυσφορία και τον πόνο.
Προσοχή μόνο στα παιχνίδια, είναι πολύ σημαντικό να είναι ασφαλή για να μην κινδυνέψει μασώντας ή καταπίνοντας κάτι. Απαγορεύονται υλικά όπως: ύφασμα, πλαστικό, χαρτί, σφουγγάρι, υαλοβάμβακας, ξύλο, γυαλί κλπ που μπορεί να καταπιεί και να πνιγεί ή να κινδυνέψει.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να ενημερώνονται οι κηδεμόνες, πως υπάρχουν τρόποι σύγχρονοι, φιλικοί και ευχάριστοι για να μάθει το κουτάβι και να μην ακούνε συμβουλές, από οποιονδήποτε τους προτείνει τέτοιες βάναυσες μεθόδους.
Να τις απορρίπτουν χωρίς σκέψη!
Γιατι με τον εκφοβισμό και τη βία δεν διδάσκουν, μόνο το πληγώνουν και χαλάνε την σχέση τους μαζί του!
Κατανόηση, υπομονή, σεβασμός και σωστή καθοδήγηση χρειάζεται και αυτό το αθώο μωρό, που δε γνωρίζει απολύτως τίποτα και περιμένει να μάθει τα πάντα από αυτούς, όπως και το παιδί τους.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν να χτίσουν μια ισορροπημένη και όμορφη σχέση μαζί του!
Και μόνο τότε κι αυτό θα τους εμπιστεύεται, θα νιώθει ασφάλεια κοντά τους και θα θέλει να τους ευχαριστήσει, αποδεικνύοντας έμπρακτα κάθε μέρα, πόσο καλός μαθητής είναι!
Ελένη Κασπίρη
Θετική εκπαιδεύτρια σκύλων