Απόλλο
Ο Απόλλο, έτσι τον είχαν ονομάσει, ήρθε στο σπίτι μας για να φιλοξενηθεί για λίγες μέρες, με σκοπό να κοινωνικοποιηθεί.
Ήταν πολύ φοβικός με τους ανθρώπους και μου ζήτησαν να βοηθήσω, ώστε να μπορέσει να δοθεί στην οικογένεια, που ήθελε να τον υιοθετήσει.
Η έλλειψη κοινωνικοποίησης, οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης και κάποιες τραυματικές εμπειρίες, έκαναν τον Απόλλο να βλέπει άνθρωπο και να τρέχει να κρυφτεί!
Όταν ήρθε σ΄ εμάς, για 15 ημέρες ήταν κρυμμένος κάτω από μια μεταλλική αποθήκη και έβγαινε μόνο τη νύχτα για φαγητό και μόνο, αν δεν υπήρχε ψυχή γύρω.
Χρειάστηκε αρκετό διάστημα, για να μπορέσω να τον κάνω να αρχίσει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και να μη νιώθει τόσο φοβισμένος, όταν τους βλέπει και περισσότερο, όταν τον πλησιάζουν.
Περνώντας ο καιρός, άρχισε να ξεθαρρεύει σιγά-σιγά, να παίζει στον κήπο με τα’ άλλα σκυλιά, να μπαίνει και στο σπίτι, να κοιμάται στον καναπέ αγκαλιά με κάποιο σκύλο, να αφήνει με Ιώβια υπομονή τις γάτες να τρίβονται πάνω του, άρχισε να τρώσει από το χέρι μας, να δέχεται ακόμα και το χάδι μας!
Άρχισε να νιώθει πιο βολικά με τους ανθρώπους και να δείχνει χαρούμενος με όσα ζει.
Όμως, η οικογένεια που θα τον υιοθετούσε, μετάνιωσε και δεν τον ήθελε πια…
Έγιναν κάποιες προσπάθειες για να βρεθεί ένα σπίτι για τον Απόλλο και μια οικογένεια που να τον αγαπήσει, μα στάθηκε αδύνατο!
Όλοι έλεγαν: «Τι γλυκός», «Tι όμορφος», «Tον θέλω», αλλά όταν άκουγαν την ιδιαιτερότητά του, η απάντηση ήταν «Δε θα τον πάρω…»
Οι άνθρωποι δυσκολεύονται με το ιδιαίτερο, το διαφορετικό, ίσως να το φοβούνται!
Ίσως και να μη θέλουν να αφιερώσουν χρόνο και προσπάθεια.
Ένας σκυλάκος που χρειάζεται λίγο χρόνο και βοήθεια, μέχρι να εμπιστευθεί και να πάψει να είναι επιφυλακτικός με τους ανθρώπους , δεν είναι μια εύκολη περίπτωση!
Προτιμούν οι περισσότεροι, ένα σκύλο που να μπορούν να χειριστούν και δεν είναι κακό αυτό, το κατανοώ , αλλά μέχρι ενός σημείου.
Αλίμονο, αν σε όποιο ιδιαίτερο πλάσμα (άνθρωπο ή ζώο) υπάρχει γύρω μας, είμαστε τόσο δύσπιστοι και επιφυλακτικοί, το βάζουμε στο περιθώριο και το αντιμετωπίζουμε ρατσιστικά!!
Έτσι, ο καιρός περνούσε και ο Πολ, έτσι τον λέω πια, έμεινε κοντά μας, αφού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι΄ αυτόν!
Εδώ και πολύ καιρό ζει μαζί μας και είναι υπόδειγμα «καλού» σκύλου! Μαθαίνει πολύ γρήγορα, έχει μάθει πολλά πράγματα για να επικοινωνούμε καλύτερα και να συμβιώνουμε ήρεμα, είναι πολύ παιχνιδιάρης ειδικά με τη Μπούκι τρελαίνονται στο παιχνίδι, κοιμάται αγκαλιά άλλοτε με ένα από τα σκυλιά μας και άλλοτε με μια από τις γάτες μας!
Δεν ξεκολλάει από δίπλα μας και είναι πάντα πρόθυμος να κάνει, ότι του ζητήσεις. Άλλοτε έρχεται και χώνεται στην αγκαλιά μας στον καναπέ, ζητώντας επαφή και χάδια …
Πέρασε καιρός και το δέσιμο ήταν αναπόφευκτο, μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε!
Με τους ξένους, εξακολουθεί να είναι επιφυλακτικός στην αρχή, αλλά αν τον προσεγγίσουν με το σωστό τρόπο και του δώσουν και ένα κερασματάκι, γίνονται οι καλύτεροι φίλοι.
Όσοι δε θέλησαν να του δώσουν την ευκαιρία, «γλύτωσαν» από μια προσπάθεια να τον βοηθήσουν να προσαρμοστεί!
Σίγουρα όμως, έχασαν την ευκαιρία να ζήσουν με έναν λίγο ιδιαίτερο, αλλά κατά τ’ άλλα τόσο αξιολάτρευτο σκύλο!
