Αληθινές ιστορίες για την αφοσίωση του σκύλου
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΟ ΠΙΣΤΟ ΜΑΣ ΦΙΛΟ
ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ
ΟΙ ιστορίες που θα αναφέρω, είναι μαρτυρίες κοντινών μου ανθρώπων και είναι όλες αληθινές.
Αναζήτησε τον άνθρωπό του και περπάτησεε 100 χιλιόμετρα για να τον βρει.
Η ιστορία , διαδραματίστηκε δεκάδες χρόνια πριν, τη δεκαετία του ‘60 σε ένα χωριό της Αχαίας.
Μου την διηγήθηκε η μητέρα μου, όταν ήμουν παιδί, που την είχε ζήσει η ίδια, στο χωριό που ζούσε με την οικογένειά της και αφορούσε ένα σκύλο και την αφοσίωσή του στον άνθρωπό του!
Ο σκύλος ζούσε στον Πύργο Ηλείας μαζί με τον άνθρωπο που τον είχε. Κάποια μέρα, ο άνθρωπος έφυγε για να ζήσει στο χωριό αυτό της Αχαίας, αφήνοντας πίσω το σκύλο του.
Όμως… τι παράξενο! Μετά από πολλές μέρες, από την άφιξη του ανθρώπου στο χωριό, συνέβη κάτι απίστευτο! Εμφανίστηκε στο χωριό τους ο σκύλος εμφανώς ταλαιπωρημένος. Είχε ακολουθήσει τον άνθρωπό και μετά από, ποιος ξέρει πόσες περιπλανήσεις, κατάφερε να βρεθεί κοντά του!
Προξένησε πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό το γεγονός και όλοι αναρωτιόντουσαν και απορούσαν, πως ο σκύλος κατάφερε να ανακαλύψει τον άνθρωπό του και να ταξιδέψει 100 χιλιόμετρα για να φθάσει μέχρι εκεί.
Κι εγώ, που πάντα είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζώα, ακούγοντας αυτή την ιστορία συγκινήθηκα πολύ. Το γεγονός αυτό με έκανε να νιώθω από παιδί ακόμα, μια ξεχωριστή αγάπη για τα σκυλιά.
Αυτά τα υπέροχα πλάσματα, που η ανιδιοτελής πίστη και η αφοσίωσή τους στον άνθρωπο είναι μοναδική, και αξιοθαύμαστη, σχεδόν θεική!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παραιτήθηκε από τη ζωή, όσο ο άνθρωπός της ήταν στο νοσοκομείο
Μία φίλη μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία!
Όταν ο πατέρας της αρρώστησε πολύ σοβαρά και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για αρκετές ημέρες, μια σκυλίτσα τους "δήλωσε παραίτηση από τη ζωή".
Για όσες μέρες έλειπε ο πατέρας της στο νοσοκομείο, η σκυλίτσα είχε ανέβει πάνω στο αυτοκίνητό του και δεν κατέβαινε από εκεί για κανένα λόγο.
Αρνιόταν να φάει, να περπατήσει, να παίξει, αρνιόταν να ζήσει...
Όσο κι αν προσπάθησαν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, στάθηκε αδύνατο να την κατεβάσουν από εκεί
Κατέβηκε και έφαγε με χαρά και γέμισε πάλι ζωή, μόνο όταν μετά από μέρες ο πατέρας γύρισε στο σπίτι τους!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πέθανε λίγες μέρες μετά το θάνατο της «κυρίας» της
Μια άλλη ιστορία μου διηγήθηκε τελευταία, μια κυρία από τη Ρουμανία.
Θυμάται πριν χρόνια η κ. Ελένη, ότι στο Βουκουρέστι που έμενε, πριν έλθει στην Ελλάδα, ζούσε μια κυρία με το σκυλάκι της.
Κάποια στιγμή η κυρία πέθανε και το σκυλάκι, αρνούμενο να φάει, λίγες μέρες μετά το θάνατό της, πέθανε κι αυτό!
*********************************************************************************************************
Υποθέτω, πως όλοι λίγο πολύ, έχουμε αν όχι ζήσει, σίγουρα ακούσει μια παρόμοια ιστορία.
Όλοι έχουμε ακούσει για τον Χατσίκο, για σκύλους που δε φεύγουν από τον τάφο του ανθρώπου τους, για σκύλους που παραβρίσκονται στην κηδεία του ανθρώπου τους και αμέτρητες άλλες ιστορίες για σκύλους που είναι σύντροφοι πιστοί με τους ανθρώπους τους, μέχρι το θάνατο και ακόμα παραπέρα...
*****************************************************************************************************
Ακούγοντας και βλέποντας όλες αυτές τις ιστορίες, σκέφτομαι, πως τα σκυλιά ευτυχώς πολύ συχνά, σχεδόν καθημερινά αποδεικνύουν σε όλους μας, πως είναι οι καλύτεροι και οι πιο πιστοί μας φίλοι.
Και λέω ευτυχώς, γιατί δυστυχώς υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν, πως τα σκυλιά δε νιώθουν και μένουν κοντά μας, γιατί απλώς τους εξασφαλίζουμε τα απαραίτητα.
Και κάποιοι άλλοι που πιστεύουν, πως δεν πονάνε και δεν υποφέρουν, όταν κακοποιούνται και βασανίζονται, γιατί απλώς είναι ζώα.
Γι αυτό και λένε, πως δεν έγινε και τίποτα, αν το έχουν δεμένο στην αλυσίδα για μια ζωή, ή απομονωμένο σε μια ταράτσα, ή ένα μπαλκόνι για να μη τους χαλάει την ησυχία και τη βολή. Δεν πειράζει, αν το στραγγαλίζουν με πνίχτες για να περπατάει δίπλα τους, αν το χτυπούν με ρεύμα για να μη γαυγίζει και αν το τσακίζουν στο ξύλο, όταν δεν ακούει ή δεν κάνει, ότι του ζητάνε.
Και τι έγινε; Σκύλος είναι…
Λες και ο σκύλος γεννήθηκε, γνωρίζοντας την ανθρώπινη γλώσσα και τους ανθρώπινους κανόνες!
Και δεν κάνουν το αυτονόητο: Να αφιερώσουν λίγο χρόνο και προσπάθεια, για να του μάθουν (όπως κάνουν και στο παιδί τους), ότι ακριβώς θέλουν να μάθει.
Και ο σκύλος… αυτό το αξιοθαύμαστο ζώο, το χωρίς λογική, αλλά γεμάτο συναισθήματα, πάντα εκεί, πάντα δίπλα μας, πάντα πιστός και αφοσιωμένος!
Έτοιμος να δώσει και την ίδια τη ζωή του αν χρειαστεί, για τον άνθρωπό του, δίνοντας σε όλους εμάς τους έλλογους ανθρώπους, μάθημα ζωής!!
Γι΄ αυτό υποκλίνομαι στο μεγαλείο αυτών των υπέροχων πλασμάτων και πάντα θα υπερασπίζομαι με όποιο τρόπο μπορώ, κάθε δικαίωμά τους, ενάντια σε όποιον τα καταπατάει.
Ελένη Κασπίρη