Ένα ξεχωριστό και σπάνιο δέσιμο
Ένα ξεχωριστό και σπάνιο δέσιμο
Εκείνος μοναχικός, ανασφαλής, απρόσιτος, Ιδιαίτερος!
Εκείνη κοινωνική, παιχνιδιάρα, δυναμική, γεμάτη ζωή!
Ο λόγος για τον 5χρονο γάτο μου Νίκι και την 10 μηνών γάτα μου Μαρίνα.
Ο Νίκι ήρθε στη ζωή μου πριν 4,5 περίπου χρόνια και ήταν μόλις 6 μηνών. Η συνάντηση; Τυχαία θα έλεγε κάποιος...
Ήταν Δεκέμβρης του 2009, γύρω στις 8 το βράδυ, όταν με ειδοποίησε μια φίλη να πάω σε ένα κτήμα, όπου είχαν εγκαταλείψει ένα κουταβάκι 2 μηνών.
Όταν έφθασα εκεί, εκτός από το κουτάβι, είδα κι ένα γατάκι στην άκρη του δρόμου, που συμπεριφερόταν πολύ περίεργα! Σα να μην ήξερε που βρίσκεται, αντιδρούσε παράξενα σε ότι κινιόταν γύρω του, κοιτούσε και έδειχνε σα χαμένο.
Όταν το πλησίασα και έσκυψα κοντά του δεν έφυγε, αλλά έδωσε ένα σάλτο και πήδησε στην αγκαλιά μου. Τρύπωσε εκεί και με κρατούσε τόσο σφιχτά, σα να φοβόταν ότι θα το αφήσω.
Αυτό το πλασματάκι έδειχνε, ότι χρειάζεται βοήθεια και μάλλον … επέλεξε εμένα γι΄ αυτό!
Έτσι αγκαλιασμένοι λοιπόν φύγαμε από εκείνο το κτήμα, παίρνοντας μαζί μας και το κουτάβι, το οποίο φιλοξενήσαμε και υιοθετήθηκε 1 μήνα αργότερα.
Στο δρόμο για το σπίτι, τρυπωμένο στην αγκαλιά μου γουργούριζε τόσο γλυκά, σχεδόν μελωδικά!
Φθάνοντας στο σπίτι όμως, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν πολύ, γιατί εκτός από την αγκαλιά μου, οπουδήποτε αλλού, ένιωθε άβολα.
Περνώντας οι ώρες, φαινόταν αδύνατο να προσαρμοστεί μέσα στο σπίτι. Παρουσίες, ήχοι, περιβάλλον, όλα το τρόμαζαν.
Έκλαιγε συνεχώς, δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, δεν ηρεμούσε καθόλου. Αλλά αυτό που με προβλημάτιζε ήταν, ότι έδειχνε τελείως χαμένο, όπως και στο κτήμα και ώρες-ώρες, φαινόταν να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού!
Και δεν ήταν η κλασσική συμπεριφορά μιας γάτας σε ένα άγνωστο περιβάλλον, ή μιας γάτας που θα φοβηθεί κάτι. Είχα ήδη 11 γάτες και ασχολούμαι χρόνια με γάτες γενικότερα και μπορούσα να καταλάβω-διαβάσω τις συμπεριφορές τους αρκετά καλά!
Ήταν κάτι άλλο… Δεν ήταν εύκολο να το προσδιορίσω, αλλά έδειχνε να έχει μια αδυναμία προσαρμογής, που τον δυσκόλευε σε οτιδήποτε.
Μετά από προσπάθεια και βλέποντας ένα πλάσμα να βασανίζεται κυριολεκτικά μέσα στο σπίτι, αποφάσισα να δοκιμάσω να το βγάλω στον κήπο.
Και πράγματι, εκεί ήταν πιο χαλαρός και έδειχνε λίγο πιο προσαρμόσιμος, αλλά πάλι «περίεργος».
Δεν έτρεχε, δεν ασχολήθηκε καθόλου με τις άλλες γάτες, ούτε καν τις πλησίαζε, αν τον πλησίαζαν έπαιρνε αμυντική στάση, δεν κρύφτηκε ποτέ σαν ένδειξη φόβου, δεν ανέβαινε πουθενά (μετά βίας ανέβαινε σε μια καρέκλα, που στη συνέχεια έκανε φωλίτσα).
Αντιδρούσε πολύ ξαφνιασμένα σε κάθε ήχο και σε κάθε παρουσία και έδειχνε φοβισμένος. Κι αυτό συνέβαινε κάθε φορά στα ίδια ερεθίσματα, όσες φορές κι αν συνέβαιναν. (πχ στο κλείσιμο της πόρτας).
Φαινόταν καθαρά, ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα και ο κτηνίατρος, ήταν ο πλέον αρμόδιος να δώσει τις απαντήσεις.
«Είναι τυφλός, αλλά δεν είναι μόνο θέμα όρασης. Ξεκινάει από τον εγκέφαλο κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, που του δημιουργεί δυσκολία στην προσαρμογή, με συνέπεια αυτή την απρόβλεπτη συμπεριφορά» μου είπε.
Και τώρα τι κάνουμε; Πως να εμπιστευθείς έξω ένα γάτο με τέτοιο πρόβλημα;
Και τι άλλο μπορείς να κάνεις όμως, αφού μέσα στο σπίτι τον πιάνει πανικός, έχει εντελώς απροσάρμοστη συμπεριφορά και δείχνει σαν ψάρι έξω από το νερό;
Η λύση ήταν μονόδρομος!
Με πόνο ψυχής και μη έχοντας άλλη εναλλακτική, αποφάσισα να μείνει στον κήπο. Αφού εκεί ένιωθε πιο ασφαλής και ήρεμος, δεν υπήρχε άλλη επιλογή.
Μόνο που από εκεί και μετά, έπαψα εγώ πια να είμαι ήρεμη…
Το ένιωσα από την πρώτη στιγμή, πως αυτός ο γατούλης με χρειαζόταν και μέρα με τη μέρα ένιωθα, πως θα γινόταν η μεγαλύτερη έννοια μου. Και δεν έπεσα έξω…
Μέχρι να μπορέσω να παρατηρήσω όλες τις συμπεριφορές-αντιδράσεις του και να διαπιστώσω τις ιδιαιτερότητές του, βίωσα διάφορα δυσάρεστα.
Έτσι έχασα την ηρεμία μου, όσες νύχτες ακολούθησαν. Ξυπνάω τουλάχιστον 4 φορές κάθε νύχτα, για να δω, αν κοιμάται στη φωλίτσα του.
Αν δεν είναι; Αρχίζω να φωνάζω σαν τρελή μέσα στη νύχτα (ευτυχώς που οι γείτονες μένουν πιο μακριά), μέχρι να μου απαντήσει. Το καλό είναι, ότι πάντα μου απαντούσε κι έτσι μπορούσα να τον βρίσκω και να επικοινωνούμε καλύτερα, αλλιώς θα είχαμε σοβαρότερο πρόβλημα.
Και η δική μου έλλειψη ηρεμίας ήταν σίγουρα δευτερεύον, αλλά ο τρόπος που βίωνε το κάθε τι και η όλη συναισθηματική του φόρτιση κάθε στιγμή, ήταν αγκάθι στην καρδιά!
Δεν έπαιξε ποτέ με τις άλλες μου γάτες, δεν κοιμήθηκε ποτέ κοντά τους, δεν σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο, δεν έτρεξε, δεν αναζήτησε ένα χάδι, δεν τον ένιωσα ποτέ χαρούμενο. Όλες του οι κινήσεις ήταν πάντα διστακτικές, φοβισμένες, ανασφαλείς, αμυντικές.
Μόνο κάποιες φορές που έβρισκε κάποιο φυλλαράκι, τον έβλεπα να προσπαθεί να παίξει μόνος του, αλλά σχεδόν αμέσως εγκατέλειπε, γιατί το έχανε και δεν έβλεπε να το βρει. Τον έβλεπα να προσπαθεί, να θέλει να παίξει μοναχούλης του κι αυτό με πλήγωνε.
Άλλοτε του έδινα κάποιο παιχνιδάκι με ήχο να παίξει, αλλά τίποτα δεν τραβούσε το ενδιαφέρον του.
Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή του, μέσα στη μοναχικότητα, την πλήξη και την ανασφάλεια.
Και η δική μου, μέσα στην ανησυχία και το άγχος και όσο περνούσε ο καιρός, με πονούσε όλο και πιο πολύ αυτή η κατάσταση, μα δεν ήξερα τι άλλο μπορούσα να κάνω.
Αμέτρητες φορές τον πήρα μέσα στο σπίτι και καθόμασταν αγκαλίτσα, προσπαθώντας να τον κάνω να νιώσει οικεία και ήρεμα στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
Μάταια! Με το που τον άφηνα από τα χέρια μου, άρχιζε πάλι να συμπεριφέρεται με τον ίδιο πάντα τρόπο.
Σε όλα αυτά δύσκολα, ήρθε να δώσει ένα απρόσμενο τέλος μια μικρή, παιχνιδιάρα γάτα, η Μαρίνα μας! Κι αυτό το «μας», το λέω με πολύ καμάρι και με ότι κι αν μπορεί να περιλαμβάνει!
Ήρθε και έδωσε με την παρουσία της, άλλο νόημα στη ζωή του Νίκι μου και γέμισε και μένα με ανέλπιστη χαρά.
Η Μαρίνα ήρθε τον Ιούλιο του 2013, τρύπωσε κάτω από το αυτοκίνητο και με τον «τσαμπουκά» της σιγά-σιγά τρύπωσε και στην καρδιά και στη ζωή μας!
Ήταν μόλις 3 μηνών, όταν κατασκήνωσε εκεί κάτω και στην αρχή, δεν έβγαινε παρά μόνο, όταν το πεδίο ήταν ελεύθερο από σκύλους, γάτες, ανθρώπους.
Επιφυλακτική και ψιλοφοβισμένη, φυσιολογική συμπεριφορά για ένα γατάκι, που βρέθηκε σε ένα άγνωστο περιβάλλον με τόσα πολλά και νέα ερεθίσματα.
Αλλά για να φύγει; Ούτε σκέψη!
Έμεινε εκεί πολλές μέρες και όσο κι αν προσπαθήσαμε να την πλησιάσουμε, να την πάρουμε αγκαλιά, να την βοηθήσουμε να κοινωνικοποιηθεί ήταν δύσκολο!
Παρέμενε ένα «αγριμάκι» που δε θέλει και πολλά– πολλά, αλλά μάλλον θέλει και να διεκδικήσει τα πάντα.
Περνούσαν οι μέρες, με τη Μαρίνα στο καταφύγιό της και κάπου-κάπου να δοκιμάζει και κάποιες εξορμήσεις στο σπίτι, όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες.
Κύλησαν έτσι 2 μήνες και η Μαρίνα, σιγά-σιγά ξεθάρρευε με όλους. Με τις γάτες, κάνοντας τους τα γνωστά γατίσια παιχνίδια και ναζάκια της. Με τα σκυλιά, που συνεχώς πήγαινε και τους έκανε κουτουλιές και κολπάκια. Και μ’ εμάς, που μας άφηνε να της δίνουμε κανένα χαδάκι και να την παίρνουμε αγκαλίτσα.
Άρχισε να ακούσει πλέον και στο όνομά της και να έρχεται τρέχοντας, για να φάει την αγαπημένη της κονσέρβα.
Δε μπορούσαμε να ξέρουμε, ούτε να φανταστούμε την έκβαση αυτής της ιστορίας και την εξέλιξη αυτής της «αρμένικης» επίσκεψης στο σπίτι μας.
Ήρθε για να μείνει;
Έχουν περάσει αρκετές αδέσποτες γάτες κατά καιρούς από τον κήπο μας, αναζητώντας φαγητό, νερό, στέγη. Ανακαλύπτοντας όμως, το πόσο μεγάλη σκυλο-γατο-οικογένεια υπάρχει σ΄ αυτό το σπίτι και ανάλογα με το χαρακτήρα και τις εμπειρίες τους, τα παρατούσαν και έφευγαν, καμία δεν έμενε.
Μόνο ένας, ο ατρόμητος Μίμης διεκδίκησε με μεγάλη επιμονή και υπομονή για μήνες, μια θέση στο σπίτι μας και την κέρδισε!
Μια νύχτα λοιπόν, ίσως από τις πιο όμορφες θα έλεγα, ξύπνησα όπως κάθε νύχτα, για να κοιτάξω, αν ο Νίκι κοιμάται στη θέση του ή αν πρέπει να αρχίσω το ψάξιμο.
Το θέαμα που αντίκρισα, με συγκίνησε βαθιά και με έκανε να κλάψω από χαρά!
Βρήκα το Νικάκι μου στη θέση του, να κοιμάται αγκαλιά με τη Μαρίνα, τόσο σφιχτά που είχαν γίνει ένα!!
Απίστευτο! Είχε γίνει το θαύμα!!!
Ο Νίκι που 4 χρόνια τώρα, δεν έκανε παρέα με κανέναν, ούτε καν πλησίαζε κανέναν, αντίθετα έφευγε όταν τον πλησίαζαν! Ο πάντα μοναχικός, απρόσιτος και ανασφαλής γατούλης μου, τώρα κοιμόταν αγκαλιά με μια άλλη γάτα!!!
Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή!
Ο Νίκι, όχι μόνο δεν ξανακοιμήθηκε μόνος του από εκείνη τη νύχτα, αλλά έτρωγε μαζί με τη Μαρίνα σε κάθε γεύμα, ακόμα και νερό έπιναν μαζί, έπαιζε μαζί της συνεχώς, την ακολουθούσε και ψιλοσκαρφάλωνε μαζί της στα δένδρα, λιάζονταν στο γρασίδι δίπλα-δίπλα, χαλάρωναν γλύφοντας ο ένας τον άλλο, περπατούσαν μαζί ανιχνεύοντας και μυρίζοντας. Όπου ο ένας κι ο άλλος, παντού μαζί!
Ο Νίκι μου, άλλαξε διάθεση, φαινόταν πιο ήρεμος, πιο χαρούμενος, πιο σίγουρος στις κινήσεις του, όταν η δικιά του Μαρίνα ήταν πλάι του.
Δεν ήταν πια μόνος!!!
Κι έγινε γι’ αυτόν τα πάντα! Τα μάτια του, το παιχνίδι του, η αγκαλιά του, η συντροφιά του, η ασφάλειά του!
Τον οδήγησε σ΄ ένα δρόμο με φως, άγνωστο γι΄ αυτόν μέχρι τότε.
Τολμηρή, θαρραλέα και δυναμική πια, έδειχνε να μη φοβάται τίποτα και κανέναν, να είναι ανάμεσα σε όλους και μέσα σε όλα! Αλλά ο Νίκι ήταν πάντα η έννοια της!
Όσο κι αν η υπόλοιπη γατοπαρέα διεκδίκησε την παρέα της, η μικρή Μαρίνα, έμενε πάντα πιστή και αφοσιωμένη στον αγαπημένο της Νίκι. Έπαιζε για λίγο μαζί τους, μα πάντα έτρεχε γρήγορα να τον βρει.
Ναι επιτέλους, του χαμογέλασε η ζωή!!!
Πολλές φορές είναι άδικη με κάποιους, μα κάποια στιγμή κάνει την ανατροπή και ισορροπεί τα πράγματα.
Είναι πραγματικά μια πολύ συγκινητική ιστορία, ένα απίστευτο δέσιμο, μια ξεχωριστή επικοινωνία και σχέση, ανάμεσα σε δύο πλάσματα, που δείχνουν να είναι τόσο διαφορετικά!
Κι όμως, βρήκαν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και κάθε ιδιαιτερότητα και διαφορετικότητα μεταξύ τους, δε στάθηκε εμπόδιο να έλθουν τόσο κοντά!
Είμαι τόσο χαρούμενη, που το Νικάκι μου βρήκε επιτέλους την αδελφή ψυχή του, βρήκε τη χαρά, βρήκε τη ζωή που δεν είχε ζήσει!
Είμαι βαθιά ευγνώμων στη Μαρίνα, σε αυτό το μικρό ζιζάνιο, που μπήκε ως σίφουνας στη ζωή μας και που κανείς μας τότε, δεν ήξερε τι απροσδόκητες-λυτρωτικές αλλαγές θα φέρει!
Ναι το ξέρω, το εισπράττω, μου το διδάσκουν καθημερινά τα ζώα, πως τα ανιδιοτελή συναισθήματά τους μπορούν να κινήσουν και βουνά!
Ελένη Κασπίρη