σε Αυτούς που Έφυγαν
Στο συντροφάκι μου
Submitted by eleni on Thu, 03/20/2014 - 12:14
Στο συντροφάκι μου
10/12/2005 – Η μέρα με την πιο πικρή γεύση της ζωής…
Κι όμως, πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια, από τότε που πήρες το δρόμο γι΄ αλλού!
Δε θα πω, πως είναι, σα να μην πέρασε μια μέρα. Πέρασαν πολλές, αμέτρητες, αβάσταχτες, βασανιστικές μέρες και νύχτες μακριά σου.
Λένε, πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές και μαλακώνει τον πόνο και μάλλον έχουν δίκιο, ο πόνος μαλακώνει. Πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε αλλιώς;
Μα η απουσία κάποιου που φεύγει; Το κενό που αφήνει πίσω του;
Μετά από σένα, ήρθαν πάρα πολλά ζώα στη ζωή μου.
Άλλα πέρασαν κι έφυγαν κι άλλα έμειναν.
Όλα απόκληροι της ζωής, ψυχές βασανισμένες, διψασμένες για λίγη αγάπη, για ένα χάδι, για ένα κομμάτι ψωμί, για θεραπεία στις πληγές τους!
Και όλα τ΄ αγάπησα, τα πόνεσα, τα νοιάστηκα, τα φρόντισα, με συγκίνησε η διαφορετική ιστορία τους, έκλαψα για το καθένα ξεχωριστά, έκλαψα πολύ!
Όλα κρατούν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και τη σκέψη μου, όλα σημάδεψαν τη ζωή μου, με το δικό τους τρόπο!
Μα Εσύ… Εσύ ήσουν η ξεχωριστή, η μονάκριβη!
Η ανεξάντλητη πηγή της χαράς, αυτό το μαγικό «κάτι» που έδινε νόημα στην -κάποιες φορές- ανούσια ζωή μου, η μόνιμη έννοια μου, ένας μοναδικός σκοπός στη ζωή μου!
Όχι, δεν είχες κάτι το διαφορετικό. Ένας σκύλος, σαν όλους τους άλλους ήσουν. Ίσως λίγο πιο «χαιδεμένη», λόγω των πολλών προβλημάτων υγείας σου, τίποτα άλλο.
Μα υπάρχουν κάποια πλάσματα, που σημαδεύουν τη ζωή μας.
Που μιλούν ίσια στην ψυχή μας, με μια γλώσσα που μόνο εμείς μπορούμε να καταλάβουμε.
Που νιώθουμε, πως εδώ έγινε κάτι, άπιαστο από το νου, μα που η καρδιά το λαχτάρησε.
Γεννιέται ένας άρρηκτος δεσμός, που μας κάνει πολύ δυνατούς μα και ευάλωτους συνάμα.
Μας πάει μαζί στη ζωή για πάντα και πέρα κι απ΄ το θάνατο, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Για 14 ολόκληρα χρόνια, εσύ ήσουν η συνέχεια στα χέρια μου, η λατρεμένη μορφή στα μάτια μου, ο θησαυρός στην καρδιά μου! Ήσουν η ζεστασιά στο προσκεφάλι μου, η αγκαλιά που στερήθηκα ποτέ, η φωνή στις σιωπές μου. Ήσουν το συντροφάκι μου, το αυτοκολλητάκι μου, η παρέα μου, το παιδί μου! Παντού και πάντα εσύ, παντού και πάντα εκεί! Δίπλα μου σε όλα, κοντά μου σε ότι κι αν έφερνε η ζωή.
Γι΄ αυτό κι όταν έφυγες, εγώ έχασα τον κόσμο, έχασα τις ισορροπίες, έχασα κάτι από μένα.
Και δεν το ξαναβρήκα ποτέ…
Κι ίσως σκεφτούν κάποιοι: «Τι υπερβολική, παράλογη, σχέση ήταν αυτή;»
Και θα έχουν δίκιο.
Γιατί όσοι σκεφτούν έτσι, θα είναι εκείνοι, που ποτέ τους δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν τόσο πολύ.
Δεν έμαθαν ποτέ, τι σημαίνει να δίνεις και να παίρνεις, χωρίς όρια και χωρίς όρους.
Δεν αγκάλιασαν ένα πλάσμα κι εκείνη τη στιγμή να νιώσουν, ότι η ευτυχία είναι αυτό ακριβώς.
Δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι να τους περιμένει κάποιος, που με τη χαρά του να τους γλυκάνει κάθε πίκρα και με την παρουσία του να τους ομορφύνει την κάθε στιγμή.
Κάποιον που να έβαλαν τη ζωή του, πάνω από τα δικά τους θέλω. Δεν έδεσαν ποτέ τη ζωή τους με ένα πλάσμα, όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί χωρίς αυτό η ζωή τους θα ήταν άδεια.
Μάλλον δεν έχασαν ποτέ κάποιον, για να νιώσουν, ότι ο κόσμος τελειώνει κάπου εκεί…
Υπερβολική, παράλογη ή δεν ξέρω τι άλλο, μπορεί να ήταν για κάποιους, έτσι ήταν όμως η σχέση μου με αυτό το υπέροχο πλάσμα, που γέμισε την καρδιά και τη ζωή μου με όλου του κόσμου τις χαρές κι έδωσε νοήματα, που μέχρι τότε δε γνώριζα.
Σπάνια, ξεχωριστή και σπουδαία!!!
Έφυγε κι όλα άλλαξαν, όλα φτώχυναν, όλα μίκρυναν.
Όσα χρόνια ακόμα κι αν περάσουν, τίποτα στη ζωή μου δε θα είναι ίδιο.
Πέρασαν χρόνια πολλά, μα Εσύ, μη μου θυμώνεις όταν κλαίω, όταν σκύβω το κεφάλι, όταν λυγίζω, όταν η ψυχή συννεφιάζει.
Κοίτα με σαν χαμογελώ, σαν κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, σαν ισιώνω το κορμί και γίνομαι δυνατή, σαν η ψυχή γεμίζει με θύμησες, με σκέψεις, με όνειρα που δίνουν χρώμα στη ζωή μου.
Να έχεις πάντα στραμμένο το βλέμμα σου πάνω μου!
Είναι από τα άστρα που φωτίζουν τη ζωή μου κι έτσι δε φοβάμαι το σκοτάδι…
Στη Sweety μου
Ελένη
Λατρεμένη μου Λούσυ,έφυγες
Submitted by eleni on Thu, 03/20/2014 - 12:07
Λατρεμένη μου Λούσυ, έφυγες…
Καλό σου ταξίδι!!!!
Πάλεψες πολύ το ξέρω, πάλεψες σιωπηλά, αθόρυβα, πάλεψες γενναία!!
Μα ήταν άνισος ο αγώνας σου καλή μου με τον καρκίνο και σε νίκησε!
Σε κράτησα εδώ όσο μπόρεσα, σε αγάπησα όσο δε βάζει ο νους, σε πόνεσα όσο η καρδιά δεν αντέχει!
Μα πιο πολύ σε θαύμασα, για τη δύναμη, τον αγώνα, το βουβό σου πόνο!
Έφευγες κι εγώ ήμουν ανήμπορη, ανίκανη ν΄ αντιδράσω... Θεατής σ΄ ένα έργο, που η ζωή, μας θέλησε πρωταγωνίστριες και τις δύο. Εσύ έδινες την τελευταία σου μάχη, που τελικά την έχασες κι εγώ μια πρωτόγνωρη, δύσκολη μάχη με τη ζωή.
Και πάντα δίπλα μας ο ίδιος, ο δικός μας Φύλακας Άγγελος, η Γιούλη. Σε κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα, σε κάθε αναπνοή.
Μα όσο κι αν πάλεψες σκληρά, στέρεψαν οι αντοχές σου, κουράστηκες πολύ Λουκάκο μου το ξέρω.
Μ΄ έμαθες πολλά, όσο ζήσαμε μαζί, μου δίδαξες ακόμα περισσότερα και θα σου είμαι ευγνώμων για πάντα.
Σ΄ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, γιατί την έκανες λιγότερο φτωχή κι εμένα καλύτερο άνθρωπο.
Μαζί σου έκλεισε μια εποχή, μια ιστορία, ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου.
Σχεδόν όλη σου τη ζωή μες τη σκλαβιά την έζησες, γιατί ήρθες πολύ αργά σε μένα. Αλλά και τις τελευταίες σου μέρες, μες τον πόνο τις έζησες κι αυτές. Άδικη η ζωή, πολύ άδικη για κάποια πλάσματα καρδιά μου!
Τώρα όμως οι πύλες του παραδείσου άνοιξαν διάπλατα για σένα! Εκεί δεν υπάρχει ούτε σκλαβιά, ούτε φόβος, ούτε πόνος!
Αν οι άγγελοι έχουν μορφή, σίγουρα θα έχουν τη δική σου!
Είναι όλα τόσο νωπά, τόσο δύσκολα, τόσο αβάσταχτα βαριά Άγγελέ μου!
Η απουσία σου έχει σκιάσει τη ζωή μου, η μορφή σου, οι εικόνες σου έχουν γεμίσει το βλέμμα και τη σκέψη μου! Κι η καρδιά μου, πως να βαστάξει τούτο τον αφόρητο πόνο;
Η αγάπη μου θα σ΄ αγκαλιάζει πάντα , όπου κι αν είσαι και το λατρεμένο βλέμμα σου, απ΄ όπου κι αν με κοιτάς, θα φωτίζει τη ζωή μου κάθε στιγμή σε κάθε βήμα!
Ελένη Κασπίρη
Όσκαρ-Ο πρώτος μου συγκάτοικος
Submitted by eleni on Sat, 12/01/2012 - 19:21
Ο Όσκαρ ήταν ο πρώτος μου συγκάτοικος, 25 χρόνια πριν!
Τον βρήκαμε μωράκι, κάτω από ένα κάτω από ένα κάδο σκουπιδιών.
Τον πήραμε, τον φροντίσαμε και έγινε ένας υγιής και πανέμορφος γάτος. Ζούσαμε σχεδόν τέλεια μαζί, φώλιαζε στην αγκαλιά μας και γουργούριζε, κοιμόταν στο κρεβάτι, ταξίδευε μαζί μας στο αυτοκίνητο χωρίς κλουβάκι, (κανονικός συνεπιβάτης), πηγαίναμε στο κτηνιατρείο, (προς μεγάλη έκπληξη του κτηνιάτρου), επίσης χωρίς κλουβάκι. Θυμάμαι που μας έλεγε χαριτολογώντας: «Φέρατε το σκύλο;»
Μπορώ να πω, μετά από τόσα και τόσα ζώα που μπήκαν στη ζωή μου, ότι ήταν ο πιο ήρεμος και φιλικός γάτος που έχω γνωρίσει. Χαδιάρης, αγαπησιάρης, παιχνιδιάρης, υπάκουος, πανέξυπνος!
Μία μέρα φύγαμε από το σπίτι βιαστικά και ξεχάσαμε το αμμοδοχείο του στο μπαλκόνι με κλειστή την πόρτα! Όταν γυρίσαμε, με μεγάλη μας έκπληξη, διαπιστώσαμε ότι είχε χρησιμοποιήσει τη δική μας τουαλέτα! Δεν είχε κάνει ποτέ καμία «ζημιά», όπως λίγο πολύ κάνουν όλες οι γάτες με το γρατζούνισμα.
Ο έρωτάς του για τη Λορέτα, την γάτα της κυρίας στο από κάτω διαμέρισμα, ήταν το θέμα της πολυκατοικίας για αρκετές μέρες! Ξημεροβραδιαζόταν στο μπαλκόνι για να της στέλνει ερωτικά μηνύματα…. Ακροβατούσε στα κάγκελα του μπαλκονιού και της έκανε τον καμπόσο! Όσο αυτή νιαούριζε και του έκανε ναζάκια, τόσο ο δικός μας τρελαινόταν!
Τον λατρεύαμε, μα κι εκείνος έκανε τα πάντα για να μας κερδίζει κάθε μέρα! Ήταν το πρώτο ζώο στη ζωή μας, ως συγκάτοικος και ήταν τόσο, μα τόσο απίστευτα «καλός», που σκεφτόμαστε ότι ήταν δώρο Θεού και νιώθαμε πολύ τυχεροί που βρέθηκε στο σπίτι και τη ζωή μας ένα τόσο υπέροχο πλάσμα!
Έτσι πέρασαν 2 χρόνια αρμονικής συμβίωσης με τον αγαπημένο μας γατούλη!
Κάποτε, αποφασίσαμε να αλλάξουμε σπίτι και μετακομίσαμε σε ένα σπίτι με κήπο. «Σκεφθήκαμε, ότι θα ήταν καλύτερα και για τον Όσκαρ, να βγαίνει και λίγο έξω και να βρίσκεται πιο κοντά στη φύση.
Ο Όσκαρ ήταν πραγματικά ευτυχής στο νέο μας σπίτι, γιατί έκανε τις βόλτες του στον κήπο, ξάπλωνε στο χορτάρι κάτω από τον ήλιο, σκαρφάλωνε στα δένδρα, κυνηγούσε τα ζουζούνια και όταν χόρταινε από όλα αυτά, γυρνούσε πάντα περιχαρής στο σπίτι για να φάει, να πάρει τα χάδια του και να αράξει..
Μετά από περίπου 1 χρόνο σε αυτό το σπίτι, μπήκε στη ζωή μας η Sweety μας! Ο Όσκαρ την καλοδέχθηκε και ευτυχώς η συνύπαρξή τους ήταν ιδανική!
Όλα ήταν πολύ ωραία!
Όλη η γειτονιά, είχε έναν καλό λόγο για τον πανέμορφο, χαδιάρη, φιλικό με όλους γάτο. Ήταν πολλοί που μας ζητούσαν να τον ζευγαρώσουμε, να υιοθετήσουν τα γατάκια που θα του μοιάζουν.
Η κ. Ειρήνη, μία γειτόνισσα τον είχε αγαπήσει υπερβολικά! Τον φώναζε καθημερινά, να του τηγανίσει ψαράκια για να φάει. Που τον έχανες, που τον έβρισκες, στον καναπέ της καλής γειτόνισσας, να κοιμάται μετά το υπέροχο γεύμα που του είχε προσφέρει.
Η κ. Νεκταρία, είχε μία θηλυκή γάτα την Αντζελίνα. Ήθελε να τον «κάνει γαμπρό της», θυμάμαι που μας έλεγε χαρακτηριστικά!
Τρία χρόνια πέρασαν έτσι, κυλούσε ο καιρός και είμαστε όλοι χαρούμενοι! Εμείς που του δώσαμε, ότι ήθελε και εκείνος που πραγματικά περνούσε υπέροχα! Απολάμβανε τη φύση, έκανε και τις βόλτες του στη γειτονιά γεμάτος καμάρι, αφού όλοι τον αγαπούσαν.
Τι καλά που αλλάξαμε σπίτι! Ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε για το γάτο μας!!
Όμως… τι άδικο! Η παραδεισένια ζωή του Όσκαρ, μα και η δική μας χαρά, έμελλε να τελειώσουν πολύ άδικα.…
Γιατί; Γιατί έχουν δίκιο όσοι λένε, πως η άγνοια μπορεί να φέρει μεγάλο κακό…
Δεν ξέραμε τότε, δεν υπήρχε η πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα, μα ούτε και μας είπε κανείς, ότι οι γάτες δεν αρκούνται μόνο στο δικό μας κήπο, αλλά μπορεί κάποια στιγμή να δοκιμάσουν να βγουν και παρά έξω!
Και περισσότερο οι αστείρωτοι γάτοι, που περιπλανώνται σε αναζήτηση ζευγαρώματος και έτσι διατρέχουν πολλούς κινδύνους. Να εμπλακούν σε καυγάδες με άλλους αρσενικούς, να τραυματιστούν, να κολλήσουν θανατηφόρες ασθένειες, να χαθούν, να πεθάνουν!
Μια μέρα λοιπόν, έφυγε και… δεν ξαναγύρισε ποτέ…
Τον ψάχναμε κλαίγοντας μέρα νύχτα, κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για πολύ καιρό, μα δεν καταφέραμε τίποτα!
Ο Όσκαρ χάθηκε για πάντα από τη ζωή μας!
Κλάψαμε, πονέσαμε, θρηνήσαμε... έφυγε από τη ζωή μας ένας σπουδαίος, ένας υπέροχος σύντροφος!
Ακόμα και τώρα, 20 χρόνια από τη φυγή του, κάθε σκέψη γι΄ αυτόν μας πληγώνει και μας γεμίζει πόνο, αλλά και τύψεις και ενοχές.
Δε μας συγχωρήσαμε ποτέ αυτό το λάθος, που κόστισε τη ζωή του. Το δεν «γνώριζα», δε μπορεί να είναι δικαιολογία, είναι όμως η πικρή μας αλήθεια και συνάμα η πληγή στην καρδιά και το βάρος στη συνείδηση!
Όμως, από αυτό το πικρό και μαύρο γεγονός, πήραμε ένα πολύ καλό μάθημα!! Σε όσα ζώα μπήκαν στη ζωή μας μετά τον Όσκαρ, η πρώτη μας έννοια ήταν η στείρωση!
Γλυκέ μας Οσκαράκο, πάντα σε αγαπάμε και πάντα τρέχει ένα δάκρυ για σένα, κάθε φορά που έρχεσαι στη σκέψη μας...
Αφιερωμένο στον αγωνιστή σκύλο Diego
Submitted by eleni on Wed, 10/24/2012 - 13:45
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΣΚΥΛΟ “DIEGO” ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΡΙΑΣ «ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΣΠΙΡΗ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑΣ ΤΗΣ «ΓΙΟΥΛΑΣ»
Η καρδιά μου θα κλαίει πάντα για τον “DIEGO”. Ο «DIEGO” για μένα αντιπροσωπεύει όλους τους «Αθλίους» της γης, όλα τα δεινά που περνάνε κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τον ατελείωτο αγώνα που κάνουν μέσα στον πόνο από τη στιγμή που γεννήθηκαν, την περήφανη στάση τους για να τιμήσουν τη ζωή – αυτή που τους δόθηκε- και να επιβιώσουν.
Είναι ο σκύλος, που μαζί με την αγαπημένη του σκυλίτσα «BABOUSCHKA” άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου, τη σειρά αξιολόγησης όλων των δεδομένων στη ζωή, την εκτίμηση που έχω για τα έμβια γύρω μου. Αδύνατον να περιγράψω το μεγαλείο της ύπαρξής του, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που μας προκάλεσε, την επανάσταση των σκέψεών μου και κάθε αναθεώρηση αυτού που λέγεται «ηθική» και «σεβασμός».
Μα περισσότερο απ’ όλα, δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω την άπειρη, ναι άπειρη, ευγνωμοσύνη που νιώθω για την δυσδιάβατη ως προσωπικότητα, μάγισσα των ζώων, ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ, και την αγαπημένη φίλη και πάντα αέρινη συνεργάτιδά της ΓΙΟΥΛΑ ΑΝΩΓΙΑΤΗ.
Ο “DIEGO” χάρη στην Γενναιοδωρία, την Υπευθυνότητα, τη Γνώση και την χωρίς όρια Αγάπη τους, μπόρεσε και επικοινώνησε με τον άνθρωπο και απόλαυσε κι αυτός στα τελευταία του χρόνια όλο τον «παράδεισο» των φροντίδων, των όμορφων συναισθημάτων, της αφοσίωσης, της αγάπης, που στερήθηκε σε όλη τη ζωή του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση της κτηνιάτρου, όταν τον πρωτοπήγα εκεί άρρωστο. Μου είπε : «είναι ο πιο αδέσποτος σκύλος που έχω γνωρίσει». Και ήταν έτσι…
Η σκέψη μόνο, ότι η ΕΛΕΝΗ κατόρθωσε να τον κάνει να δεχτεί και να απολαύσει τα χάδια αγάπης που θέλαμε επί τέλους να του δώσουμε μα ήταν σχεδόν αδύνατο, η σκέψη αυτών πέραν κάθε προσδοκίας του πρόσφερε, οι σκέψεις αυτές , με γεμίζουν με άπειρο, ατελείωτο Θαυμασμό γι αυτή την ιδιαίτερη ύπαρξη την ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ. Η σκέψη μόνο της πιστής προσπάθειας και αφοσίωσης της ΓΙΟΥΛΑΣ, της θυσίας της να τρέχει την όποια νυχτερινή ώρα να του βρει φάρμακα που χρειαζόταν όταν αρρώσταινε, με διαβεβαιώνει πως τίποτα μάλλον δεν ξέρω ακόμα από τη ζωή και τις πραγματικές αξίες.
Δεν γίνεται με τίποτα να εκφράσω αυτά που νιώθω, τόσες μέρες μετά το μεγάλο ταξίδι, την οριστική φυγή του DIEGO, όσο μα όσο κι αν προσπαθήσω.
Να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ???
Ναι, μα είναι τόσο λίγο…
Να πω πόσο κλαίω, όταν θυμάμαι το διακριτικό τρόπο που με παρακινούσαν οι αγαπημένες ΕΛΕΝΗ και ΓΙΟΥΛΗ τον τελευταίο καιρό -ενώ εγώ ξέφευγα μέσα στο παραλήρημα των αλλοφρόνων ωραρίων της καθημερινότητάς μου- να περάσω από τον παράδεισό τους και να δώσω λίγο χρόνο και αγάπη στον “Diego” και στα υπόλοιπα αγγελικά πλάσματα της παρέας??
ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΧΙΛΙΑΔΕΣ, ΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΑ , ΑΠΕΙΡΑ, που πονάνε.
Κλαίω, μα ξέρω και ήξερα μέσα μου, ότι ο αγαπημένος μου “DIEGO” ήταν τόσο καλά στα κορίτσια, που εγώ ήμουν περιττή.
Αντίο DIEGO μου, δώσε χαιρετίσματα σε όλους τους αγαπημένους εκεί που έχουν μείνει για πάντα μέσα στις καρδιές μας.
Μα πάντα πιστεύω, ότι θα σε ξανασυναντήσω. Και όσο ζω, θα ζεις μέσα σε ότι με αφορά.
Άντα Δημοπούλου
Βίντεο- Αντίο στον αγαπημένιο μας Ντιέγκο
Submitted by eleni on Tue, 10/23/2012 - 19:32Μου έδωσες "μάθημα ζωής" με την υπομονή, τη θέληση για ζωή, τη δύναμή σου!
Θα είσαι για πάντα ο Άρχοντας στην καρδιά,ο Ήρωας στη σκέψη, ο Δάσκαλος στα δύσκολα...
Στη μνήμη της Sweety
Submitted by eleni on Sat, 10/20/2012 - 23:03
Στο συντροφάκι μου
<<Πήρες το δρόμο που σε πήγε πολύ μακριά,
πήγες να ξεκουραστείς, έτσι έπρεπε!
Κι εγώ έμεινα εδώ, με σύντροφο τον πόνο,
που γέμισε πληγές την καρδιά μου
κι ο χρόνος δεν λέει να τις γιατρέψει!
Σε σκέφτομαι εκεί ψηλά κι αναρωτιέμαι:
Βρήκες φιλαράκια να σε προσέχουν,
να σ’ αγαπούν όπως εγώ καρδιά μου;
Αν κρυώνεις, αν φοβάσαι, αν πονάς;
Μα τι λέω; Υπάρχει πόνος εκεί;
Ξέρεις, δεν έπλυνα τα ρούχα σου,
για να κρατήσω τη μυρωδιά σου!
Ούτε κοιμήθηκα ξανά στο κρεβάτι,
γιατί δεν αντέχω την απουσία σου!
Μου λείπεις κάθε μέρα και πιο πολύ,
κανείς δε μπόρεσε να γεμίσει το κενό που άφησες!
Τη λατρεία που έβλεπα στα μάτια σου δεν την είδα,
μα δεν τη γύρεψα κιόλας!
Η καρδιά μου είναι γεμάτη από σένα
κι εκεί θα μείνεις, μέχρι τη μέρα που θα ΄ρθω να σε βρω!>>
Βίντεο Στον Τζοι
Submitted by eleni on Fri, 10/19/2012 - 23:08
Βασανίστηκες καιρό από τον καρκίνο καρδιά μου!
Το ταλαίπωρο κορμάκι σου έλιωνε σιγά-σιγά και υπέφερες κάθε μέρα και πιο πολύ!
Δε μπορούσες να φας, γιατί το στοματάκι σου ήταν όλο μια πληγή.
Έμεινες μια χουφτίτσα, αλλά εσύ εκεί, το πάλευες, ήθελες να ζήσεις…
Όταν σε πήρα στα χέρια μου ήσουν γεμάτος πληγές, αδύνατος, έπιανα μόνο τα κόκαλά σου.
Θέλησα, προσπάθησα να σου δώσω την ευκαιρία να ζήσεις, αν και όσο γινόταν, χωρίς να υποφέρεις.
Χειρουργήθηκες και το πάλεψες… και τα κατάφερες καρδιά μου!!!
Κι εγώ, σε κρατούσα στα χέρια μου, χωρίς αυτάκια πια, χωρίς δοντάκια… τα θέρισε η αρρώστια, αλλά σε κρατούσα…
Σε κρατούσα κι έκλαιγα από χαρά κι έλεγα: «ναι, νικήσαμε, δε θα πονάς πια»
Κρατούσα το κορμάκι σου, που είχε μείνει μια σταλίτσα, όμως ήσουν εδώ και χαιδευόσουν και τριβόσουν στα χέρια μου και μου έλεγες: «ευχαριστώ".
Και έτρωγες με όρεξη κι ας πονούσε το στοματάκι σου και μου έλεγες: «ναι, θέλω να ζήσω»
Πόσο πολύ ήθελες να ζήσεις άγγελέ μου…
Αλλά αλήθεια, πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή;
Εκεί που κυλιόσουν στα χόρτα και έκανες κολοτούμπες και χαρές, τι έγινε Θεέ μου; Για πότε άλλαξαν όλα, έτσι ξαφνικά;
Ψάχνω να βρω ακόμα το γιατί…
Γιατί σε πρόδωσε η καρδούλα σου, καρδούλα μου;
Γιατί δε σε άφησε να ζήσεις χωρίς να πονάς, χωρίς να υποφέρεις;
Γιατί τώρα, που όλα θα ήταν αλλιώς;
Τώρα, που όλα θα τα έκανα, για να μην υποφέρεις ξανά;
Γιατί τώρα; Γιατί έτσι;
Πάλεψες με τον καρκίνο και τον νίκησες!!!!
Γιατί να μου φύγεις έτσι;
Χωρίς να προλάβω να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω τι έγινε;
Ήθελα μόνο το καλό σου, ήθελα να μην πονάς, ήθελα να ζήσεις τώρα πια χαρούμενος, χορτάτος, ελεύθερος…
Αλλά τι κρίμα… δεν τα κατάφερα…
Εσένα σε πρόδωσε η καρδιά σου και μένα, θα με βασανίζει πάντα αυτό το «γιατί;;;;»
Εσύ τώρα είσαι εκεί ψηλά, στον παράδεισο και σίγουρα δεν πονάς!
Είσαι γερός, δυνατός και τρέχεις στα λιβάδια, σκαρφαλώνεις στα δένδρα, μπορείς και τρως ότι θέλεις, βρίσκεις φιλαράκια να παίζεις!
Αλλά εγώ εδώ κάτω, σε τούτη την κόλαση, ψάχνω απαντήσεις, ψάχνω γαλήνη, μα δεν βρίσκω…
Με πονάει, με πονάει τόσο πολύ ο άδικος χαμός σου και οι σκέψεις, χιλιάδες σκέψεις με τρελαίνουν… Τι πήγε λάθος;
Και οι εικόνες, που έρχονται ξανά και ξανά και μου διαλύουν το μυαλό!
Και οι μνήμες καλέ μου, για όλα όσα έζησες, όσα στερήθηκες, όσα υπέφερες, που δεν αφήνουν την ψυχή μου να γαληνέψει!
Πώς να κουβαλήσω τούτο το φορτίο; Πώς να χωρέσει το μυαλό όλα αυτά και πως να διώξω αυτό το βάρος, που πλακώνει την καρδιά μου;
Εκεί που είσαι τώρα, εκεί που μπορείς και τα βλέπεις όλα με άλλη ματιά, συγχώρα με και βοήθησέ με να βρω κι εγώ μια γωνίτσα να λουφάξω για να πάψω να πονάω…
Σπίθα μου δεν ήλθες τυχαία στη ζωή μου
Submitted by eleni on Fri, 10/19/2012 - 23:07
Γράμμα στη Σπίθα μου
Σε είδα για πρώτη φορά ξαπλωμένη, ακίνητη, ανήμπορη να σηκωθείς και ράγισε η καρδιά μου!
Κι όταν αντίκρισα το σπινθηροβόλο, το τόσο εκφραστικό βλέμμα σου, αμέσως μου την έκλεψες την καρδιά και είπα μέσα μου: «Εσύ δεν ήλθες τυχαία στη ζωή μου…»
Κι έγινες από την πρώτη στιγμή η ΣΠΙΘΑ ΜΟΥ (ήταν αυτή η φλόγα στο βλέμμα σου!!), έγινες η έννοια μου, έγινες το μωρό μου, ένιωσα μεγάλη ευθύνη για ότι θα σου συνέβαινε!
Πέρασες πάρα πολλές, ανείπωτες ταλαιπωρίες και τις υπέμεινες όλες στωικά! Σε θαύμασα… όπως όλοι!
Το μόνο που ζητούσα, ήταν να σε δω να τρέχεις χαρούμενη με το καροτσάκι σου, να παίζεις με τα άλλα σκυλάκια μας και να γαληνέψει η ψυχή μου. Αυτό ήταν το όνειρό μου και η μεγαλύτερη προσμονή μου!
Μα πόσο άδικη είναι τελικά η ζωή για κάποιους;
Η διάγνωση; Η αναπηρία στα πίσω ποδαράκια σου οφειλόταν στον καρκίνο! Το έμαθα και λύγισα, σπάραξα και μετά θύμωσα! Θύμωσα με όλους και όλα!
Πως να τα βάλω με τούτο το δύσκολο, τον ανελέητο εχθρό; Λες και δεν ξέρω, τι θα πει αυτό…; Σάμπως είναι η πρώτη φορά, που ο καρκίνος ¨χτυπάει" ένα πλάσμα που λάτρεψα;
Να παλέψω για σένα καρδιά μου, Μα πως; Άνισος και άδικος αυτός ο αγώνας είπαν όλοι!
Ξέρω… σχεδόν όλοι, ακόμα κι αν δεν το είπαν, το σκέφθηκαν: «Να κοιμηθείς για να ησυχάσεις…»
Όχι!!! Όχι, όσο δε σε έβλεπα να υποφέρεις! Αντίθετα σ΄έβλεπα να τρως, να πίνεις, να παίζεις με τ΄άλλα σκυλιά, να θέλεις να ζήσεις! Και κυρίως, έβλεπα εκείνη τη φλόγα στο βλέμμα σου!!
Πως να συμφωνήσω σε μια τέτοια πράξη;
Πολλοί σε αγάπησαν και πόνεσαν για σένα το «μωλό» μου, όπως συνήθιζα να σε λέω και εξακολουθώ να το κάνω, όταν μιλάω για σένα! Κι αυτοί που σε γνώρισαν κι αυτοί που δε σε γνώρισαν!
Η Γιούλη, που όταν η γιατρός είπε: «καρκίνος», μέσα στα δάκρυά μου, αγωνιώντας έψαξα το βλέμμα της, για το τι θα μου πει. Ησύχασα λίγο μέσα μου, όταν μου είπε: «Μην κλαις, θα το παλέψουμε, θα τα καταφέρουμε, που ξέρεις, γίνονται και θαύματα…»
Η Άντα, που σε έφερε στη ζωή μας και που, αν δεν σε είχε «μαζέψει» από το δρόμο, θα αργοπέθαινες κάπου μόνη και αβοήθητη. Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι… Έκανε ότι μπορούσε για να σε βοηθήσει και όταν έμαθε για τον καρκίνο, ήταν απόλυτα σύμφωνη, να σε κρατήσουμε στη ζωή και να κάνουμε τα πάντα για να ζήσεις, όσο γίνεται ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Η Χριστίνα, που αφιέρωσε χρόνο και ψυχή και που μαζί με το Μπίλη, έκαναν το δικό τους αγώνα για να μπορέσουμε να σου πάρουμε το καροτσάκι.
Όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι, που συγκινήθηκαν με την ιστορία σου και ο καθένας βοήθησε με το δικό του τρόπο. Όλοι θέλαμε να σου δώσουμε χαρά…
Ήθελα, ονειρευόμουνα να μείνεις κοντά μας και να παλέψουμε μαζί για τη ζωή σου και να τα καταφέρουμε! Δεν υπολόγιζα κανένα κόστος στο χρόνο, στη ζωή, στην ψυχή μου.
Μόνο να βλέπω το βλέμμα σου να μου λέει, ότι θέλεις να ζήσεις και να παλέψεις.
Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία για μένα!
Γλυκέ μου άγγελε, έζησα από κοντά την κάθε σου δύσκολη στιγμή και κλαίει η καρδιά μου σε ότι κι αν θυμηθώ!
Ξέρω, πως τα δάκρυά μου, οι αγωνίες μου, τα ξενύχτια μου και ο αβάσταχτος πόνος της ψυχής μου, δε θα μπορούσαν να σε γιατρέψουν!
Προσευχόμουν κάθε μέρα για σένα, και ήθελα να είμαι δίπλα σου πιστός φύλακας άγγελος και να κάνω, ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μείνεις κοντά μας, για να βλέπω το βλέμμα σου να σκορπάει φως γύρω μας!
Μα… η πικρή ώρα ήρθε…
Είδα το λατρεμένο βλέμμα σου να σκοτεινιάζει, να θολώνει… είδα τον πόνο στα μάτια σου καρδιά μου και τότε… τσάκισα σαν κλαράκι στον άνεμο της απόγνωσης!
..…Βγήκαμε έξω στον κήπο, μαζί με τ’ άλλα φιλαράκια σου, που κάθονταν όλα γύρω σου να σε συντροφεύουν. Και ο Φρέντυ ο «έρωτάς σου» καθόταν δίπλα σου, όπως κάθε φορά, μα απ΄την άλλη, άρχισε να δείχνει πρωτοφανείς συμπεριφορές, έτσι απότομα!
Όλοι ένιωθαν τι θα συμβεί…
Δίπλα σου όλοι… θέλαμε να νιώσεις τη ζεστασιά της οικογένειας, τη μεγάλη αγάπη μας, να μη νιώσεις μόνη. Σ΄ αγκάλιασα και φιλούσα παντού το πονεμένο σου κορμάκι και η καρδιά μου έκλαιγε απαρηγόρητα!
Πως να ξεχάσω το τελευταίο βλέμμα σου, λίγα λεπτά πριν φύγεις για πάντα;
Δεν ξέρω, δεν κατάλαβα τι ήθελε να μου πει; Ήταν βλέμμα απορίας; Βλέμμα εμπιστοσύνης; Βλέμμα αγάπης; Βλέμμα ικεσίας; Δεν ξέρω… αυτό που ξέρω, είναι πως στοίχειωσε τη σκέψη μου και είναι συνέχεια μπροστά μου!
..…Λίγο αργότερα, έσβησες ήσυχα, στην αγκαλιά της Γιούλης…
Το βασανισμένο, το λαβωμένο σου κορμάκι, δεν άντεξε...
Έφυγες… έφυγες από κοντά μας…
Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει, να χάνεις κάποιον που αγαπάς, κάποιον που θέλεις να του αφιερώσεις τα πάντα, μόνο και μόνο για να είναι κοντά σου, να σε συντροφεύει στη ζωή και να της δίνει νόημα και σκοπό.
Πως να μετρήσει κανείς τον πόνο; Και που να βρει λόγια να τον εκφράσει; Υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν, αυτά που κάνουν την ψυχή να αιμορραγεί;
Ξέρω, πως η ψυχή σου ψυχούλα μου, υπάρχει και θα υπάρχει… Στον ουρανό; Στον παράδεισο; Ανάμεσά μας; Κάπου είναι και φωτίζει το σύμπαν!
Το ηλιοστάλαχτο βλέμμα σου, θα γεμίζει παντοτινά με φως τη μελαγχολική ψυχή μου.
Μα για την ώρα μωλό μου, τίποτα και κανείς δε μπορεί να με παρηγορήσει… Πόσο βασανιστικά δύσκολο είναι όλο αυτό; Τόσα ζώα με περιτριγυρίζουν… Μα η παρουσία σου γέμιζε το χώρο τόσο, που λες και άδειασε το σπίτι ξαφνικά με το φευγιό σου…
Μου λείπει η κάθε στιγμή μαζί σου!
Ξυπνάω τις νύχτες για να δω, αν χρειάζεσαι κάτι…
Να σε γυρίσω στο άλλο πλευρό για να μην πιαστείς.
Να σου βάλω το μαξιλάρι σου στη σωστή θέση, για να μπορείς να αναπνέεις καλύτερα.
Να σου δώσω νεράκι, που με τόση λαχτάρα έπινες, σα να ήθελες να σβήσεις τη φωτιά που έκαιγε μέσα σου!
Να σε σηκώσω να περπατήσεις στα δύο σου ποδαράκια κι εγώ να είμαι το στήριγμά σου σε κάθε βήμα.
Κάθε πρωί, ψάχνω τα μπολάκια σου να σου βάλω να φας. Ξεχνιόμαστε κάθε φορά και πάμε έξω για να καπνίσουμε. Ακόμα κοιτάμε να ρυθμίσουμε το πρόγραμμά μας στη δουλειά, για να μη μείνεις ούτε μια στιγμή μόνη σου. Κάνουμε ησυχία για να μη σε αναστατώνουμε…
Κι η αγκαλιά σου… πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου! Όταν σε έπαιρνα στα χέρια μου και συ πίεζες το κεφαλάκι σου με τόση δύναμη πάνω στο πρόσωπό μου, λες και ήθελες να μείνουμε έτσι για πάντα!
Η φωτογραφία σου πάνω στο τζάκι, πόσο με πληγώνει! Πως να αντέξω εκείνο το μαγικό βλέμμα σου, όταν ξέρω καλά πια, πως δε θα το αντικρύσω ποτέ ξανά;
Δεν ήταν πολύς ο καιρός! Κι όμως, ήταν τόσα πολλά τα δύσκολα που περάσαμε μαζί, ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα, που χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά, μπήκες στη ζωή μας, έτσι απρόσμενα σα χειμωνιάτικη λιακάδα και ζέστανες μεμιάς τις καρδιές μας!
Τι να σου πω για να σ’ αποχαιρετήσω; Λόγια χιλιοειπωμένα; Λόγια φτωχά;
Να σου πω, «να είσαι καλά εκεί που πας;»
Δε μπορεί να μην είσαι! Τα μάτια σου, τα δύο λαμπερά αστέρια σου θα στολίζουν τον ουρανό! Έτσι κι αλλιώς, η κόλαση για σένα ήταν εδώ, σε τούτο τον κόσμο. Γιατί η ζωή, φάνηκε πολύ άδικη για σένα καρδιά μου!
Όπου αλλού λοιπόν, καλύτερα θα είσαι…
Μια εικόνα έρχεται κάπου-κάπου στο μυαλό μου και μαλακώνω μέσα μου: «Σε βλέπω να τρέχεις και να κυλιέσαι σε κάποιο καταπράσινο λιβάδι με το Σουιτάκι μου! Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Ντιέγκο μου και προσπαθεί να παίξει άγαρμπα μαζί σας ο κεφάλας μου! Και οι τρεις σας, είστε χαρούμενοι, απαλλαγμένοι από τις αρρώστιες που σας παίδεψαν και σας βασάνισαν σε τούτη τη ζωή…
Ναι, είχα δίκιο από την πρώτη στιγμή: «Δεν ήλθες τυχαία στη ζωή μου». Τη σημάδεψες, την ομόρφυνες, της έδωσες άλλο νόημα!
Και σίγουρα Άγγελέ μου, μια μέρα κάπου θα ξανασυναντηθούμε… Και τότε, θα είμαστε πάλι όλοι μαζί και σίγουρα δε θα πονάει κανείς …
Ελένη Κασπίρη
Στη μνήμη του Ντιέγκο
Submitted by eleni on Fri, 10/19/2012 - 22:59
ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΓΕΡΟΥΛΗ
Μπαμπούσκα…
Πήγαινε να ξυπνήσεις το γερούλη μας να φάει
Τρέξε να φέρεις, έμεινε πίσω στη βόλτα και σε ψάχνει
Μείνε δίπλα του να νιώθει ασφαλής, δε φαίνεται καλά
Κάνε του χαρούλες, κάνε του παιχνιδάκια να σε βλέπει
και να χαίρεται
Μη στριφογυρνάς συνέχεια, σ΄ ακολουθεί πάντα σα σκιά,
μα δεν έχει αντοχές και εξαντλείται
Εσύ είσαι η πυξίδα του, η παρηγοριά του, η συντρόφισσά του,
ο λόγος που τον κρατάει στη ζωή
Γιούλα…
Άναψες το φως ; Θα σηκωθεί για νεράκι και δε θα βλέπει στο σκοτάδι
Πήγαινε αθόρυβα μη τον ξυπνήσεις και τον πιάσει πάλι βήχας
Ξύπνησε, έλα γρήγορα να τον ταίσουμε, μην αγχωθεί και τον πιάσει δύσπνοια.
Ζεσταίνεται έλα να τον δροσίσουμε
Δεν τρώει σήμερα γιατί; Και πως θα πάρει τα φάρμακά του;
Κουράστηκε, ας τον πάμε να ξαπλώσει
Και μην ξεχάσεις τις λιχουδίτσες του, τις περιμένει πάντα
Τώρα, μη φωνάζετε και μου τον ταράζετε
Προσπάθησα να γιατρέψω τις πληγές της ψυχής σου
Προσπάθησα να απαλύνω τους πόνους στο βασανισμένο σου κορμί
Προσπάθησα να δώσω λίγη χαρά στο θλιμμένο σου βλέμμα
Δεν ξέρω, αν και σε ποιο βαθμό τα κατάφερα
Ξέρω μόνο πως ήσουν η πρώτη μου σκέψη, η έννοια μου, ο μόνιμος πόνος στην καρδιά μου
Πάντα θα νιώθω, πως ότι κι αν σου έδωσα δεν ήταν αρκετό
Η αρρώστια σου δε σε άφησε να χαρείς, να ζήσεις
την πραγματική ζωή κοντά μας, να πάρεις ότι σου άξιζε
Κι αυτή η σκέψη πάντα θα με πληγώνει...
Δεν ήσουν μια ακόμα βασανισμένη ψυχή,
κουβαλάς μια ολόκληρη ιστορία
Ήσουν αγωνιστής!!!
Σε μένα έδωσες μάθημα ζωής με την υπομονή,
τη θέληση για ζωή, τη δύναμή σου!
Πάλευες κάθε μέρα, έδινες μάχες συνεχώς και τις κέρδιζες όλες.
Έβγαινες πάντα νικητής!
Αλλά το ξέρω καλέ μου… και τα βουνά «ραγίζουν και πεθαίνουν»
Εδώ και 2,5 χρόνια ήσουν η έννοια μας, η καρδιά μας,
οικογένειά μας, ήσουν ο βασανισμένος μας…
Κουράστηκες… και ξεκίνησες το δικό σου μοναχικό ταξίδι…
Πας να συναντήσεις πολλές και μεγάλες αγάπες!
Θα είσαι για πάντα
ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ της καρδιάς μας,
ο ΗΡΩΑΣ στη σκέψη μας,
ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ στα δύσκολα,
ο αγαπημένος μας ΓΕΡΟΥΛΗΣ…
Η ζωή μας… πιο φτωχή χωρίς ΕΣΕΝΑ
ΕΣΥ όμως… ξεκουράσου τώρα…
Ελένη και Γιούλη